Keulen en Aken zijn ook niet in één dag gebouwd
Een paar dagen terug beschreef ik in het bericht “Eendracht of verdeeldheid” hoe teleurgesteld ik was over het resultaat van de WZW-conferentie van 5 februari in Dokkum. Eindelijk zaten alle partijen die er toe doen een keer bij elkaar, als ‘beslissers’, en dan komt er naar mijn gevoel zo weinig uit. WZW-Projectleider Nicolette de Heij deelde mijn mening hierover ten dele. Zij noemde de bijeenkomst gedeeltelijk geslaagd en gedeeltelijk niet.
De Heij: “Iedereen waardeerde het idee van een ontwikkelingsmodel. Je kan investeringen beter met elkaar afstemmen. Het voorbeeld dat was uitgewerkt voor de gemeente Dantumadeel vond men duidelijk. Mevrouw Hylkema, de wethouder van Dantumadeel, was er positief over. Slechts twee wethouders waren aanwezig. Mevrouw Willemsma van Dongeradeel kon er na de pauze niet meer bij zijn, de wethouder van Achtkarspelen moest vlak voor aanvang helaas onverwacht en acuut ergens anders zijn; van Kollumerland was er geen vertegenwoordiging.”
Met het model zouden toekomstige ontwikkelingen kunnen worden gecoördineerd. Er kwam geen besluit over het inzetten ervan. Jammer, vond De Heij: “We hoopten dat de gemeenten hier de regie zouden oppakken. Uiteindelijk kwam er geen gemeenschappelijke intentieverklaring. Wél zou het model in de vorm van een notitie aan de gemeenten worden aangeboden.”
Tot zover de projectleider. Over het verloop van de conferentie heb ik naderhand gesproken met mijn naaste collega’s. Sommigen onder hen weten heel erg goed de juiste noot te treffen. Een goed voorbeeld is mijn collega bij NijFinster, Anja Paap.
Zij zei tegen mij en Nicolette: “De bijeenkomst van vorige week moet je zien als een nieuw begin. Dat is lastig als je er anderhalf jaar naar toe hebt gewerkt en juist hoopte op een eindresultaat. Voor de bestuurders en wethouders die daar zaten wás het een begin. Zij zaten voor het eerst over dit onderwerp in deze samenstelling aan tafel. Het positieve: ze wáren er, het gevoel van urgentie is er dus! Een concreet eindresultaat is voor hen een stap te ver en veel te concreet.”
Het is waar, de deelnemers aan de voorbereidingsclub hadden al diep en vergaand nagedacht. Anja zei daarvan: “Jullie lopen ver vooruit op de beslissers. Je moet ze nog helemaal meenemen en laten wennen aan de perspectieven die voor jullie al heel normaal zijn. Even laten zakken, strategie opnieuw bepalen en gewoon doorgaan! Dit is een heel normaal en herkenbaar proces., vind ik.”
Helemaal waar. Waarom heb ik daar zelf niet aan gedacht?