WZW-conferentie leidt nog niet direct tot Sociaal masterplan
Gistermiddag vond dan eindelijk de WZW-conferentie plaats, in zalencentrum de IJsherberg in het pittoreske Friese stadje Dokkum. ‘WZW’, dat is een afkorting voor ‘Wonen, Zorg en Welzijn’. Een werkgroep met die naam is anderhalf jaar aan het werk geweest om dit voor te bereiden. Projectleider Nicolette de Heij trok de kar. De woningcorporaties maakten het financieel mogelijk.
Sinds heel kort zijn de twee grootste corporaties in Noordoost-Friesland gefuseerd; het nieuwe bedrijf heet nu Thús Wonen‘. Thus Wonen maakt zich zorgen: over de ontwikkelingen op het platteland die eraan komen: krimp, vergrijzing, ontgroening, leegstand, spookdorpen, verdwijnen van maakindustrie en landbouw, afnemende mobiliteit.
Mijn collega Anja Paap en waren er bij gisteren, als deelnemers, maar ook om een demonstratie te geven van ‘Zorg op Afstand’, beeldcontact tussen thuiszorgklanten en de Zorgcentrale van Thuiszorg Het Friese Land. Een demo, vooral bedoeld als ontspannend intermezzo.
Beslissers
De werkgroep slaagde erin om meer dan twintig ‘beslissers’ uit de sector Wonen, Zorg & Welzijn bijeen te brengen bij deze conferentie. Alle kopstukken die over dit onderwerp iets te zeggen hebben in Noordoost-Friesland waren erbij. Directeuren, managers, wethouders, voorzitters, medici, beleidsambtenaren en adviseurs, aangevuld door notulistes en een innovator.
Wat moest eruit komen? De agenda van de vergadering was daarover een tikje onduidelijk, vonden collega Anja Paap en ik. Maar wij namen deel aan de voorbereidende werkgroep, dus wie waren wij om commentaar te geven? In grote lijnen zochten de woningcorporatie en de voorbereidende partners naar eenstemmigheid omtrent de ontwikkelingen de komende tien, twintig jaar. Die partners waren hoofdzakelijk marktpartijen en dienstenaanbieders. Ik doe een greep en noem naast de woningclub de thuiszorg in brede zin, het ziekenhuis, intramurale zorginstellingen, het welzijnswerk, geestelijke gezondheidszorg, reïntegratiebureaus en niet te vergeten Kabel Noord en NijFinster.
Discussie over krimp
Iemand sprak over ‘georganiseerde krimp’. Inderdaad, Thus Wonen durft daarin te investeren. Regie & commitment. Wie doet mee? Discussie.
“Is krimp wel zo’n dramatisch probleem,” vroeg een zorgbestuurder zich af. “Mijn organisatie kon de maatschaappelijke veranderingen – ook als die uit Den Haag kwamen – de laatste paar jaren soepel opvangen.”
Een andere bestuurder vond brede afstemming met zoveel branchegenoten wel boeiend, maar hij vond dat het veel tijd kostte. In handige één-tweetjes konden de zaken wat hem betreft ook prima geregeld worden.
Voor zorgorganisatie was er misschien geen probleem, voor de samenleving echter wel degelijk. Daarover ga ik hier niet verder uitweiden. Wat me echter wel stoorde, was de hierboven omschreven houding. Een heel ander geluid en geen ruggesteun voor de ondergeschikten die vanuit dezelfde organisaties veel energie in de voorbereidende werkgroep hadden gestoken.
Juist dit gebrek aan wil tot kijken buiten de eigen winkel en tot samenwerken speelt de regio al jaren parten. In mijn blogpostings schreef ik al eens: “Noorderlingen houden wel van samenwerken, maar ze weten vaak niet hoe”. Misschien moet ik dat wel aanvullen met “Ze vinden het ook wel best zo”.
Sociaal Masterplan
Als deelnemer aan de vergadering zonder enige beslissingsbevoegdheid heb ik kort het woord veroverd. Ik heb gewezen op het Masterplan voor Noordoost-Friesland, dat nu in ontwikkeling is vanuit de “Gouden Driehoek” van de “Drie ‘O’s”. Vertegenwoordigers van Onderwijs, Overheid en Ondernemers bouwen aan een vooral economisch ingevuld plan. Waarom zouden de mensen die hier vandaag bijeen zitten niet een Masterplan voor Wonen, Zorg en Welzijn gaan bouwen? Het is helemaal niet erg als de belangen soms uiteen lopen, maar werk samen waar je meerwaarde kan scheppen!
Tot tien minuten voor de afsluiting van de dag bleef het spannend. Zou dit het begin worden van daadwerkelijke, actieve samenwerking of zou dit een praatclub blijven? Helaas waren er na de pauze te weinig beslissers vanuit de gemeenten overgebleven om de balans naar de (mijns inziens) juiste kant te laten overhellen – áls de gemeenten al zoveel eensgezindheid hadden kunnen opbrengen om een gezamenlijk geluid te laten horen. De wethouder van de gemeente Dantumadeel wilde wel mee in het verhaal, maar in haar eentje kon ze de stemming niet ombuigen. Tja, NOFA is een gepasseerd station, alleen waar nog opportunistisch voordeel te halen valt wordt nog samengewerkt.
Ik denk dat de voorbereidende werkgroep WZW een duidelijker einddoel voor de conferentie had moeten formuleren. Eigen schuld, ik zat mee aan tafel. Nu bleef het einddoel erg vaag, zodat het uiteindelijke besluit neerkwam op: “Verslag van deze conferentie verwerken in het projectplan en dat voorleggen aan de vier Noordoostfriese gemeenten”. Tja, als dat alles is?
Erg jammer, nu dreigt dit initiatief een voorbeeld te worden van een ‘markt’ die wel wil samenwerken, maar dat niet kan, terwijl een lokale overheid, die de regie moet nemen, het laat afweten.
Het glas is nooit half leeg, het is altijd half vol
Wat is er wel bereikt? Leidende partijen die het bestaan van een gezamenlijk probleem erkennen, die een gevoel van urgentie delen, want ze wáren er. Partijen die na afloop zeiden: "We gaan tóch door, desnoods alleen met elkaar!"
Dat is óók een soort begin, misschien.
Afsluitend: met de beeldtelefoons van NijFinster gaven Anja en ik een buitengewoon leuke demo van Zorg op Afstand aan de beslissers van de regio. Laten we toch een stuk van die plattelandsproblematiek tekkelen met ICT!
Een stuk vrolijker ben ik alweer in mijn blog van 21 februariL
Eendracht of Verdeeldheid II