Een paar weken terug schreef ik over de QR-codes in het Dokkumer Admiraliteitshuis. Dat bericht en een opvolgend bericht over "Marktwerking of Samenwerking" gaven aanleiding tot heel wat discussie – over de codes, maar ook over de rol van leerbedrijven en innovatie-instituten vanuit de onderwijssector. Zie de links onderaan naar de betreffende postings.
Enkele deskundigen met een KPN-verleden spraken mij daarover aan. Hun visie wil ik u niet onthouden, al willen zij gezien hun achtergrond niet bij name genoemd worden. Eén van deze zegslieden zei:
"Er zijn toch wel heel veel vaders van het goede idee QR-code. De QR-codes kwamen voort uit een doorontwikkeling van barcodes, waarmee bedrijfsprocessen beter konden worden gestroomlijnd. Al rond 2002 promootte KPN Mobiel de dienst Imode, met bijbehorende toestellen en een onderliggend systeem. Een van de toepassingen waren de QR-codes. Dit was mogelijk omdat deze toestellen met Java waren uitgerust; feitelijk waren ze van binnen allemaal hetzelfde. Door een strak beleid van NTT-Docomo (de Japanse KPN) kon de Java software alle features van het toestel benaderen. Dus camera, beeldscherm, telefoon etc."
Waar komt het idee van de QR-codes plotseling in Friesland vandaan? Dat kan je je afvragen. Het lijkt alsof iedereen er tegelijk mee aan het werk is gegaan. De een iets eerder, de ander iets later. Als de tijd rijp is vallen er vele appels van de boom. Deze boerenwijsheid is kennelijk een waarheid als een koe. Des te leuker, dat deze metafoor zich afspeelt in de van oudsher vooral agrarische provincie Friesland. Heel belangrijk kan ik het dan niet vinden, welke appel als eerste de grond raakte.
De zegsman: "Eindelijk, na een paar jaar trekken en duwen, worden er in deze provincie dingen opgepakt en uitgewerkt, door meerdere partijen tegelijk. Dat mag ook wel een keer. Internet en ICT zijn hier nog veel teveel een hobby, in plaats van een serieuze business."
In die mening kan ik me vinden. Eerlijk gezegd vind ik het wel prettig, dat aanjagers als leerbedrijven van ROC’s (zoals Nofcom en Mediacollectief van Friese Poort of Jonge Helden van Frieslandcollege) en ontwikkelingsinstituut Internetacademie een rol proberen te spelen in dit theater. Ik vind het nergens voor nodig om dat als een bedreiging te zien voor het bedrijfsleven. Hoe gezapig dat hier soms ook lijkt, er blijken genoeg ondernemers voorhanden die de handschoen oppakken en nieuwe oude concepten gaan doorontwikkelen. Ik noem er een paar, zoals de Noordoostfriese bedrijven Speak en Ynform, die het concept verder uitwerkten voor het Admiraliteitshuis. Of het Leeuwarder IB-Compact, die dat misschien kan doen voor andere partijen.
En waar zouden jongeren hun vakkennis en ervaring moeten opdoen zónder die leerbedrijven? Alsof het MKB staat te dringen voor de poorten van de ROC’s en Hogescholen, met stageplaatsen te over in hun aktentas. Niet dus.
QR-codes in Admiraliteitshuis Dokkum
Marktwerking of Samenwerking
Blog Wietse Elzinga over non-discussie in NO-Friesland
