Gedenk de dood.

Dat deed mijn vader. De dood was voor hem een schrikbeeld. Nadat hij zijn geloof in de katholieke leer verloor, had hij besloten dat een leven na de dood er niet inzat, hoezeer ook zijn echtgenote hem probeerde te overtuigen van het tegendeel. Daarom, als een tijger hield hij vast aan het leven.

Het lot, of het noodlot, lijkt wel onafwendbaar. Precies enkele uren voordat hij opgenomen zou worden in een verpleeghuis maakte hij een fatale val – gewoon in de huiskamer. Het kan toch bijna geen toeval zijn?

Hij hield van leven. En toch, nadat hij was gevallen zei hij tegen mijn broer: “Laat me nu maar doodgaan”. Het waren vooruitziende woorden. Heen en weer werden we geslingerd hoop en vrees. Het ging goed, het ging fout, en weer goed. Op dinsdag zagen we ‘m voor ’t laatst; in zijn laatste uren. De hele familie was langs het bed gekomen. Alsof wij het voelden allemaal. We stonden aan zijn bed. Slangetjes, kabels en monitoren om hem heen. M’n vader hapte naar z’n adem.

We hebben vrede ermee, het is een soort verlossing. En toch laat hij bij mij een enorme leegte achter. Een leegte die ik nog niet tot me heb willen laten doordringen. Ik heb gewerkt, vergaderd, gebeld en gesproken, meegedaan aan motorraces. Hij was mijn vader, mijn broers vader, mijn moeders echtgenoot. Wij drieën waren de mensen die de meeste jaren met hem hebben gedeeld. In deze wereld kende ik – afgezien van mijn moeder – niemand langer dan hij. Nu hij weg is, sterft ook een stukje van onze collectieve gezinsherinnering.

Herinneringen als deze. Achterin de tweetakt-DKW, over de kinderkopjes van de Belgische Kempen, terwijl mijn vader als controlerend geneesheer langs de werknemers van de zinkfabriek van Dorplein reed. Hoe trots hij was op de eerste auto die niet tweedehands was – een Simca 1000. Een stukje passie voor machines met verbrandingsmotoren die ik deel. Wie ziet ze nog? Ze zijn uit het straatbeeld verdwenen, zoals nu mijn vader.

Het kamperen, de lange ritten door Frankrijk en Spanje, de wandelingen die ik maakte als kind, van de Lambertusschool in de Keizerstraat naar de BGD. En hoe handig hij kon zijn, in al zijn intellectuele onbeholpenheid. Goh, wat lijk ik daarin op hem. Hij was grondig en precies – nou, dat is weer niet zoals ik. De prachtigste meubelen wist hij te maken – aangestuurd door aanwijzingen van mijn moeder.

Tja. Elk uur sterven er duizend vaders . Na het bericht van zijn overlijden – ’s morgens vroeg om vijf uur belde Marnix mij – lag ik te woelen in mijn bed. Om een uur of zeven stond ik op en reed naar Amsterdam. Op de Afsluitdijk bij Breezanddijk , uitkijkend over mijn geliefde Zuiderzee en de Waddenzee, kwamen tegenstrijdige, verwarde gedachten in me op. Gedachten die ik zou willen delen. Universele gevoelens. Moet je over de dood van je vader praten via social media? Ik weet niet waarom, maar ik deed ’t. Op Twitter schreef ik over zijn dood, en over de wirwar van mijn gevoelens.

Social media zijn niet alleen een goednieuwsshow. Tientallen reacties bewezen dat ’t goed was. Zovelen verloren een geliefde vader, moeder of grootouder. De wereld is één grote dorpspomp aan het worden – terug naar tienduizend jaar geleden. Wat is er eigenlijk veranderd?

Zijn geest was hem al ontvallen. Nu ook zijn lichaam. Hij werd 87 jaar, mijn vader. Hij hield van het leven, wij hielden van hem.

Ter herinnering aan Henk van Hesteren, mijn vader.
Uitgesproken tijdens de uitvaartplechtigheid op 11 juli 2011, in de aula van uitvaartcentrum Westgaarde te Amsterdam.