Tagarchief: persoonlijk

Herinneren, en hoe dan verder?

Cultureel podium Dorpskerk Huizum organiseerde in het kader van het project ‘Licht op de Dood’ twee avonden over persoonlijke ervaringen met dood, rouw, het leven en vitaliteit. Men gaf mij de gelegenheid om te vertellen over het sterven van mijn echtgenote Inge en over het leven erna. 

Verhalen, muziek en poëzie. (Foto: Richard Plantinga)

Van te voren had ik er niet tegen opgezien. Ik was blij dat ik erover mocht komen praten en misschien hielp het anderen. Toch was het een kwetsbaar moment voor mij en voor de kinderen en vrienden die waren meegekomen naar Huizum.

Uit de aankondiging van de twee avonden: “De dood. We hebben er allemaal mee te maken. Een verdrietige ervaring, die desondanks positieve ontwikkelingen kan bewerkstelligen in het leven van de nabestaanden. Voor alle zes vertellers leidde de dood van hun geliefde tot – soms ingrijpende – positieve veranderingen. Zij maakten keuzes die zij anders niet gemaakt zouden hebben.”

Lees verder Herinneren, en hoe dan verder?

Samen koken en samen eten in Nieuw-Zuid

HARLINGEN – Eind oktober. Het was de Week van de Boerenkool. Dat kwam mooi uit. ‘Samen koken, samen eten’, zo kondigde buurthuis Nieuw-Zuid het aan. Eénmaal per maand koken en eten met bewoners van Plan Zuid. Om te beginnen deze maand, als experiment. Een enthousiaste club vrijwilligers zette de eerste stap. Het smaakte naar meer.

Samen eten. De boekenwand achter de eettafel was het juiste decor voor diepgaande gesprekken. (Foto: Gijs van Hesteren)

“Er heerst veel verborgen eenzaamheid in de stad. Zoveel mensen zitten thuis. Zoveel komen er zelden de deur uit”, zei Liselot de Maat afgelopen donderdagavond. Samen met medevrijwilligers Petra van der Veld, Marietje Jilderts en Roeleke Naber had zij het initiatief genomen. “We hebben het er al lang geleden voor het eerst over gehad. In Kimswerd loopt iets vergelijkbaars als een speer. Je kunt er wel over blijven praten, maar gewoon beginnnen is beter.”  Lees verder Samen koken en samen eten in Nieuw-Zuid

De troubadours van de bruine vloot

Dets Laif brengt tweede cd uit

HARLINGEN – Dat Henk Roodbergen – letterlijk – in Friesland verzeild raakte is terug te voeren op een ervaring in de vroege jaren negentig. Het was een weektocht aan boord van de zeiltjalk Courage die hem in aanraking bracht met de bruine vloot. Het was het begin van een liefde die voortduurt tot op de dag van vandaag: voor de oude schepen, voor de schippers en hun maatjes, voor het Wad en uiteindelijk voor Era Copier, die intussen haar leven met hem deelt en de helft is van het folkduo Dets Laif.

Als Era (links) niet zingt en speelt, draagt zij gedichten voor. Over het wad natuurlijk. ‘Stap-glup; stap-glup.’  Foto: Gijs van Hesteren

Door Gijs van Hesteren
Dit artikel verscheen eind mei 2017 in gedrukte vorm in de Harlinger Courant

Van begin tot eind bezingen Henk Roodbergen en Era Copier het varen met de schepen van de historische zeilvloot. De Waddenzee is daarbij heel belangrijk, evenals de havenkroegjes van Harlingen, Vlieland en Terschelling. Niet voor niets heet de nieuwe cd ‘Overal is Wad’. Era zegt daarover: ‘Een woordspeling op ‘wat’ en ‘wad’ die al heel veel gebruikt is. We konden de verleiding gewoonweg niet weerstaan.’

Henk en Era hebben te stellen met nog veel meer verleidingen, getuige hun liedteksten. ‘Baggerzooi’ geniet hun sterke voorkeur, ‘Liefde op Terschelling’ is één van hun liedjes en bij het liedje ‘Tessel’ blijft het van begin tot eind onduidelijk of het nu gaat om het eiland of tóch om een vrouwspersoon.  Lees verder De troubadours van de bruine vloot

E-boek plaats 9 in Amazonlijst

Onvergetelijke jaren in NL-ranking Amazon

Els van Hesteren, kort na afloop van de Tweede Wereldoorlog. Foto: familiearchief
Els van Hesteren, kort na afloop van de Tweede Wereldoorlog. Foto: familiearchief

Na het publiceren van een e-book volgt het echte werk: het boek moet onder de aandacht van het publiek gebracht worden. De Nederlandse kunsthistorica Liesbeth Heenk geeft goede raad in haar uitstekende, op Amazon.com gepubliceerde boek ‘Geld verdienen met e-books op Amazon’. Sociale media, recensiewebsites en een auteurspagina zijn de middelen die het meest voor de hand liggen. Amazon zelf doet ook zijn best.  Rankings en reviews zijn openbaar toegankelijk. Internationaal, in de pakweg 250 landen waarin mijn eerste e-book ‘Onvergetelijke Jaren’ is gepubliceerd, halen we de 411 duizendste plaats of daaromtrent. Nou ja, er zijn dan ook miljoenen concurrerende e-boeken. Mooier nieuws is dat ons boek (even) op nummer 9 stond in de Nederlandstalige bestsellerlijst van Amazon.

Kijk, zo gaan we meters maken. Alleen al het woord ‘bestseller’. Erg blij ben ik met de customer review van Patricia Meulenberg, die op Amazon schreef: “Impressive story, written down by her son, of a strong young woman, who learned to survive during the war coming from her own little paradise in Java, Indonesia to the cold Dutch environment. Her thoughts of having no right to exist, reminds me of the story of my Jewish husband, as a child of survivors of WOII. After years Els rediscovered herself in her new self confidence.”
Aan degenen die zich door deze review hebben laten aansporen het e-book ‘Onvergetelijke jaren’ aan te schaffen vraag ik van harte om hun mening over het verhaal toe te voegen aan de klantenreviews op Amazon!

Zoals Patricia Meulenberg het beschreef was het inderdaad. Zonder aanleiding was daar eensklaps het epifanische moment, waarop mijn moeder Els haar eigenwaarde terugvond.  Het centrale thema van deze biografie. In mijn moeders woorden: “Achter het Concertgebouw was een klein sigarenzaakje. Ik was door mijn lucifers heen. Mijn haar zat verschrikkelijk, ik had geen geld voor de kapper. Ik ging er naar binnen, met mijn rode hoofddoek en vroeg heel bedeesd: ‘Hebt u misschien een lucifertje voor mij?’ De charmerende sigarenman antwoordde: ‘Wie kan zo’n lief meisje nu iets weigeren?’
Ik wist niet wat ik hoorde. Het was een keerpunt in mijn leven. Buiten ging ik voor het raam van de etalage staan en ik zei tegen mijn spiegelbeeld: ‘Els, nú is het afgelopen. Nú ga je laten zien wat je waard bent!’ En dat is wat ik de rest van mijn leven heb gedaan.”

O jazeker, dat is wat zij gedaan heeft. Intussen ben ik begonnen aan het vervolg van ‘Onvergetelijke jaren’, waaruit opnieuw zal blijken, hoe geestkracht een mensenbestaan kan sturen. Werktitel: ‘Vijftig dagen’.

Lees ook mijn toelichting bij het publiceren van dit e-boek, elders in dit blog.

Vind het boek ‘Onvergetelijke Jaren‘ op Amazon.

Het Globale Dorpsplein

Op verzoek van Ferenc Jacobs schreef ik vorige week een ‘gastblog’ voor zijn website www.6graden.nl. Hier de tekst, die beschrijft hoe ik aankijk tegen de betekenis van social media voor samenleving en bedrijfsleven.

Een USB-poort achter het linkeroor

Toen ik in 2004 begon als projectleider breedband bij de lokale nutskabelaar begon ik voortvarend te zoeken naar nieuwe breedbanddiensten, die het nut van de snelle digitale infrastructuur zouden aantonen. Het was zoeken in het donker, een proces van vallen en opstaan. Staat de virtuele wereld zelfs vandaag, acht jaar later, niet nog steeds in de kinderschoenen? Kun je nagaan.

Onzekerheid over het concept 'automobiel'. Bron: www.6graden.nl

Intussen is mijn functietitel opgewaardeerd naar het snorkende ‘innovator’. Misschien de reden dat men mij regelmatig vraagt om voordrachten te geven over maatschappelijk verantwoord ondernemen, innovatie, internet en ICT. Meestal maak ik dan de vergelijking met het Steenen Tijdperk van de automobiel. Uitgevonden rond 1885 wisten de ontwerpers destijds lang niet zeker of hun bolide moest beschikken over een rond stuurwiel of een fietsstuur, over drie of vier wielen, over aandrijving met steenkool, petroleum, elektriciteit of een opwindveer.

Zo is het ook nu. Sinds ongeveer 1997 werd ‘het internet’ een publieksartikel. Sindsdien maakten w een razendsnelle ontwikkeling door. Wat de ene dag ‘hot’ was, heette morgen alweer verouderd. Desktop-PC’s, Nokia Communicators, laptops, subnotebooks, ze waren allemaal ooit het nieuwste. Maar nu zijn ze bijna vergeten. Ze moesten plaats maken voor smartphones en tablets. Zo ging het in het virtuele domein met de nieuwsgroepen, ICQ, Messenger en weblogs. Intussen raken sociaalmedia-voorlopers als Hyves zelfs op hun retour.
Lees verder Het Globale Dorpsplein

Het ganglicht wordt nog steeds uitgedaan

Mijn vader is nu negen dagen dood. Het leven gaat door, ik maak me druk om de dingen van de dag. Het weer is grijzig en het motregent. De wereld ligt onder een deken die geluiden dempt. Ook bij mij van binnen voelt het een beetje grijs. Raar hoor.

Mijn vader, Henk, in 2005, toen hij nog zichzelf was.

Zou hij nog ergens zijn, mijn vader? Leven na de dood lijkt me een aantrekkelijke gedachte, zolang ik maar niet op een wolk hoef te zitten met een harp. Als het dan toch op zijn godsdienstig moet, doe me dan maar liever die hemel met de zeventig moslimmaagden – mits er voor de overleden dames ook zeventig leuke jongemannen voorradig zijn. Balans moet er wel zijn. Of een hemel met heel veel mooie circuits en klassieke racemotoren. Maar voor mijn part gaan we terug naar the Source.

Mijn moeder heeft er ook zo haar theorieën over. Ze heeft de laatste dagen in elk geval een levendige conversatie met mijn vader, die onzichtbaar door het huis rondwaart. “Hij is niet meer dement. Hij is zichzelf weer. Na vier jaar snapt hij eindelijk weer wat ik tegen hem zeg”, stelt ze.

“Hoe weet je dat zo zeker, Mam?”, vraag ik haar.
“Nou, áltijd deed Henk het licht op de gang uit, waardoor ik ’s nachts bijna mijn nek brak op weg naar de WC. Ik deed het aan, hij deed het uit, consequent, wat ik ook zei. Nu is hij dood. Hoe erg het ook is, dat lampje blijft voortaan aan, dacht ik. Maar meteen al de eerste nacht, nadat ik was gaan slapen met het ganglicht aan, stond ik op om drie uur en wát schetste mijn verbazing: het licht was uit! Dat moet Henk gedaan hebben. Is er een beter bewijs, dat de overledenen op een ander niveau verder leven? En dat ze daar contact hebben met deze wereld? En dat hij naar me luistert? Want na die eerste nacht is het niet meer voorgekomen!”

Zo gaan we er allemaal op onze eigen manier mee om. En wat mijn moeder betreft mag dat ook wel. Uitgeput was ze, van die vier jaar mantelzorgen voor een steeds verder in Alzheimer wegzakkende echtgenoot. Door dik en dun heeft zij ervoor gezorgd dat die laatste jaren voor hem veilig en geborgen waren, vaak ten koste van zichzelf. Niet in een verpleeginrichting, maar thuis; vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week. En nu, eindelijk, is er ruimte om afstand te nemen.

 

De dood op Twitter

De tweets over het overlijden van mijn vader bereikten ook Asing Walthaus, die schrijft voor de Leeuwarder Courant. Hij wilde van me weten waarom ik erover had geschreven op Twitter en wat mijn gevoelens daarover waren. Na enig nadenken heb ik zijn vragen beantwoord. Daar heb ik gelukkig geen spijt van gekregen. Het was een goed en respectvol verhaal dat uiteindelijk verscheen op de regiopagina van zaterdag jongstleden. Asing gaf me toestemming om het artikel hier op mijn weblog weer te geven. Dankjewel, Asing.

De dood op Twitter

,,Moet je over de dood van je vader praten via social media’, twitterde Gijs van Hesteren uit Harlingen donderdag. Hij is innovator bij Kabel Noord. Zijn vader is deze week overleden. ,,Ik weet niet waarom, maar ik deed het. Tientallen reacties bewezen dat het goed was.’’

Lees verder De dood op Twitter

Gewoon Doen

Rutger van der Meij schreef vorige week een verhaal over mij, voor de zaterdagbijlage van de Leeuwarder Courant . Hij heeft het gesprek dat wij hadden heel goed weergegeven, vind ik. Ik wou, dat ik zo kon schrijven. Daarom laat ik Rutger hier aan het woord.


“Het lukt me wel om sceptici warm te maken voor een nieuwe ontwikkeling.”

Zorgvuldig uitgekiende carrières hebben ze, de babyboomers in zijn omgeving.
Wat dat betreft heeft oudschipper Gijs van Hesteren (55) ,,de boot gemist.” Toch leverden de ongebruikelijke keuzes van de ideeënman bij Kabel Noord een kleurrijke loopbaan op.

Steeds kijkt hij even opzij. Een schip dat binnenloopt, beweging op de kade. Helemaal afscheid nemen van het water kan Gijs van Hesteren niet. Zeker niet nu die ene aak zo vlakbij ligt afgemeerd, tegenover het terras aan de Harlinger Oude Buitenhaven. ,,Dat is ’m”, knikt hij. ,,Daar zijn we mee begonnen. Goh, wel toevallig dat hij hier nu ligt.” Maar daar blijft het bij. Geen spoor van sentiment. Varen, dat is een afgesloten hoofdstuk. Lees verder Gewoon Doen

Memory Lane

Daar zaten zij dan, mijn hoogbejaarde ouders, in het huis waar zij bijna drie decennia hadden geleefd. Een paradijsje in de Franse Provence, tussen Alpes Maritimes en de Middellandse Zee. Maar het ging niet meer. Thuiszorg is toch anders, in Frankrijk en het reizen vraagt teveel. Nu wonen zij prettiger, in een Amsterdamse verzorgingsflat.

Maar nog één keer gingen zij naar het Provençaalse dorpje, om afscheid te nemen van de buren, van hun huis, en om hun spulletjes te doen verhuizen naar Nederland. Kleindochter Wies reed hen er naar toe, met de auto die ze zelf niet meer durfden te besturen. Zij nam na een dag of tien het vliegtuig terug naar Nederland en ik loste haar af. Als zoon van mijn ouders, als chauffeur en als thuiszorgmedewerker.

Scrabble met mijn moeder – doen we al 45 jaar.

Gek genoeg ben ik aan de winnende hand vandaag. 120-237 punten.

Nou, zo’n beetje alles gelabeld en/of ingepakt. Moeders bedenkt steeds nieuwe klusjes, pfff.

Leuk, verhuizen uit Frankrijk met pa en moe.

Daar staan ze, mijn geliefde ouders, nog één keer samen op het terras.

 

En is daar de verhuiswagen, die definitief een tijdperk komt afsluiten.


Warmetuut – herdenking

Terug naar Warmenhuizen

Een zomerritje met de Ducati naar Noord-Holland. Het is warm, het wolkendek jaagt, maar het is droog. De Pettense zeewering biedt een indrukwekkend uitzicht op land en zee.

 

Daarna rijd ik door, naar de roots van mijn vader: Warmenhuizen. In ‘Warmetuut’ staat het grote huis in de Dorpsstraat, waar ik als jongetje in de jaren vijftig heb gelogeerd bij opa en oma. Mijn opa en naamgenoot was die grote huisdokter met de overhangende wenkbrauwen, waar ik een beetje bang voor was. Het huis staat er nog, onveranderd lijkt het wel.

Huize van Hesteren, Warmenhuizen.
Huize van Hesteren, Warmenhuizen.

Op de begraafplaats ben ik voor het laatst geweest toen ik mijn opa begroef, in 1973. Het is nauwelijks voor te stellen, zolang als het al geleden is. Ik bezoek er het graf waar hij ligt, samen met mijn oma en tot mijn verbazing met de as van mijn favoriete tante: Pans van Hesteren.

Het graf van mijn grootouders, Gijs en Lies van Hesteren, en van mijn tante Pans.
Het graf van mijn grootouders, Gijs en Lies van Hesteren, en van mijn tante Pans.

Het is een idyllische plek, waar twee meisjes me vrolijk babbelend ontvangen, zie de foto van de Dorpsstraat. Ze staan aan het graf van hun papa, die bij een motorongeluk om het leven is gekomen. Mama is verhuisd, maar ze logeren in Warmenhuizen bij hun opa en oma. Ze praten honderd uit en vinden het interessant dat ik ook een motorrijder ben.

Ik vraag hen of ze weten waar mijn oom Boelie, broer van mijn vader, is begraven. Zij weten het niet, maar een oudere dorpeling wijst het me zonder moeite. “Jong gestorven, hè?”, weet hij. Boelie werd maar 51 jaar oud. Ook hij was huisarts in dit dorp, van 1963 tot 1978. Zijn naam leeft voort in de Boelie van Hesterenstichting, die hier het lokale medisch centrum beheert.

Helaas, oom Boelie, de huisartsentraditie heb ik niet voortgezet.
Helaas, oom Boelie, de huisartsentraditie heb ik niet voortgezet.

Goed om af en toe even stil te staan bij degenen die je voorgegaan zijn. Memento Mori.

Dokterswoning van Hesteren rond 1960, collectie Peter Pronk
Dokterswoning van Hesteren rond 1960, collectie Peter Pronk