Parijs – De reis naar Parijs-Evry verliep met hindernissen. Ik zou als schipper gaan varen met een tot luxe hotelschip omgebouwde vrachtspits van 39 bij vijf meter.
Vijf treinen, drie metro’s en een bus
Tagarchief: reizen
Met de Puch naar Italië
Ter afwisseling op de serie ‘Van Horrorwinter naar motorzomer, ‘over mijn tweewielerbelevernissen in 2020, kijk ik in dit verhaal wat verder terug. Naar vijftig jaar geleden om precies te zijn.
Een Puch, een Tomos en twee jongens op reis
Het leven hangt van toeval aan elkaar. Gisteren ook weer. Ik rijd de straat uit, nadat ik mijn ‘nieuwe’ Moto Guzzi California II heb laten zien aan mijn jongste zoon. Een lang gekoesterde wens, deze motor; eindelijk heb ik een goeie gevonden. Op de hoek staat een schuurdeur open. Ik zie een Lomax staan, een kitcar op basis van een 2CV. En ervoor staat een olijfgroen Puchje. Ik rijd verder, maar het Puchje laat me niet los. ’s Avonds lees ik mijn e-mail. Ene Cor van Breukelen heeft me een bericht gestuurd. Op mijn weblog trof hij mijn artikel ‘Van Puch met hoog stuur naar Matchless caféracer‘ aan. Dat schreef ik ooit voor ‘Satisfaction Guaranteed’, het clubblad van de AJS & Matchless Vereniging.
De vierkante stoomboot
In juli en augustus 2017 maakte ik een reis door Europa. Vervoermiddel: een meer dan dertig jaar oude BMW K100, die ik voor duizend euro had kunnen overnemen. De vijfduizend kilometer lange tocht werd ten dele een confrontatie. Met mezelf, met de techniek, met het weer. Toch, de reis leverde vooral mooie, prachtige en vooral nieuwe ervaringen op. Ik schreef er een verslag van, dat ik heb gepubliceerd als e-book. Hier een voorproefje.
Hoe ouder we worden, hoe meer we worden geconfronteerd met de tijdelijkheid van het bestaan. Wie een relatie van meer dan veertig jaar achter de rug heeft, kan zich voorstellen dat het overlijden van je partner een ingrijpende gebeurtenis is. Niet alleen brengt een dergelijk verlies veel verdriet en verwarring met zich mee; het zet je leven op zijn kop en dwingt je tot het herijken van je zekerheden. Hoe dat uitwerkt in de praktijk vertel ik vanuit de eerste hand.
Alles was anders, ontdekte ik al snel, nadat begin 2017 mijn levensgezellin Inge overleed. In het ziekenhuis en nogal plotseling, tijdens een hartkatheterisatie. Na al die jaren samen hadden we met ons tweeën een systeem ontwikkeld. Het omschreef hoe we omgingen met voor- en tegenspoed, wat we leuk vonden en wat niet. Dit systeem was weg: ik voelde me ineens een geamputeerd echtpaar.
En zo ontstond de noodzaak om nieuwe grenspaaltjes te slaan, nieuwe bakens te plaatsen, nieuwe dingen te doen. “Je moet je leven herkalibreren”, zei iemand tegen me.
Kleine visserij in Porto
Dit artikel is gepubliceerd in de Harlinger Courant van 2 juni 2015.
PORTO – De Portugese havenplaats Porto staat bekend als de stad van de port en van de negentiende-eeuwse boogbrug over de Douro. De brug is ontworpen door de man van de Eifeltoren in Parijs, Gustav Eifel. Kernwoorden voor Porto zijn geschiedenis, toerisme en architectuur. Het is een universiteitsstad en een brandpunt van creativiteit. Echter, degenen die verder kijken dan de oppervlakte, merken al snel dat het dagelijkse leven voor veel van de bewoners niet gemakkelijk is.
Tekst en foto’s: © Festina Lente, Gijs en Inge van Hesteren
In het straatbeeld vallen zij op: de daklozen en bedelaars. Een trap hoger op de sociale ladder de tientallen mensen met kraampjes waar kastanjes geroosterd worden. En achter de toeristische façade van het Unesco Werelderfgoed gaan uitgestrekte verarmde stadswijken schuil, leegstand en raamloze fabrieksgebouwen. Een deel van het erfgoed van Portugal is het eten van vis, maar ook in de visserij is het geen rozegeur en maneschijn. Lees verder Kleine visserij in Porto
Het geheim van Terneuzen
ONDERWEG EN TOCH THUIS
De man van de nieuwe wethouder in Harlingen zit ook op Twitter. We hebben laatst samen koffie gedronken in Hotel Zeezicht. “Je moet eens bij ons langskomen,” zei Conny van Gremberghen, journalist van beroep. Niet veel later vind ik mezelf terug in een viersterrenhotel in Terneuzen. Inderdaad, van het een komt het ander.
In de eetzaal van het hotel kijk ik uit over de Westerschelde. Het zicht op het langzaam in het avondduister verdwijnende grootscheepse vaarwater ontdooit mijn oude zeemanshart. Het maakt me dichterlijk. Ik zit toch alleen aan tafel; het personeel is voorkomend maar afstandelijk, zoals te verwachten is in een net hotel. Alleen het twitterpubliek houdt me gezelschap. In hoog tempo stuur ik twichten het internet op.
“De bakens blinken, groen en rood. Op de Westerschelde vaart een boot. Het hotelmenu is best gezond. Dus ik tweet dat in het rond. “
“Schepen in de Scheldenacht. Hun lichten als rivieren. Ze varen langs, als verdwaalde dieren, vol verborgen dieselkracht.”
“Met zoveel virtuele eetgenoten, smaakte ook de zeebaars goed. Het geeft me voor ’t toetje moed. Op de Schelde varen nog steeds die boten.”
Het Sinterklaasrijm doet pijn aan de oren, maar enfin, dit houdt me even bezig.
Ongelooflijk uitzicht over de Westerschelde vanuit het balkon van het Terneuzense gemeentehuis.