Tagarchief: volkskrantblog

Achteloze delete van webarchief

Persoonlijk, vkblog,

Het Volkskrantblog gaat uit de lucht, kregen wij bloggers onlangs te horen. Naar nu blijkt heeft de vaste redactie van de papieren krant altijd met dédain neergekeken op al die onopgeleide, onbetaalde en ondeskundige bloggers op dit VKblogpodium.

Dat beeld wordt niet alleen bevestigd door het korte en onverschillige e-mailtje dat ik onlangs ontving van hoofdredacteur Philippe Remarque. Vandaag wist ik dat zeker, na lezing van de wekelijkse column van Thom Meens, de normaal gesproken altijd redelijke en empatische ombudsman van de Volkskrant. Hij is blij dat hij van de bloggers af is. Ik vind het een beetje gemakkelijk hoe Meens de schrijfsels op het vkblog als ‘bagger’ kwalificeert. Ik voel me aangesproken en misschien zelfs enigszins beledigd.

Nee, wat Meens stelt is juist: zelden of nooit verscheen er nieuws uit het vkblog in de reguliere krant. Was het niet nieuwswaardig of niet lezenswaardig? Nee, de krantenredactie nam niet de moeite om naar de parels te zoeken, laat staan dat de redactie zou weten hoe die te vinden.

Enfin, dat gedoe met het vkblog leidt alleen maar af. Ik wil er helemaal niet mee bezig zijn. Helaas blijft dit aandacht opeisen; ik vind het lastig dat m’n online archief vernietigd wordt, door de verdedigers van ’t vrije woord nog wel.

Het verhaal van Thom Meens

Uiteraard verschijnt dit blogje ook op mijn andere podium, dat ik eigenlijk altijd had bedoeld voor mijn engelstalige teksten. Tja, hoe lang dit vkblog er nog is blijft zeer twijfelachtig.

Make haste, slowly

Volkskrantblog, toch bedankt

Persoonlijk, vkblog, ,

Vier jaar en ruim zevenhonderd berichtjes verder is het nu bijna voorbij.  Ooit koos ik voor het platform, vanwege het innovatieve karakter. Welk ander traditioneel medium gaf al in 2005 zijn lezers de kans om méé te schrijven aan de krant? Web 2.0 avant la lettre was het.  Volkskrantblog, bedankt!

Het was een gewenningsproces voor me. Als beginnend blogger vond ik het bar spannend, die wereldwijde publicatie van mijn gedachten. Stel je voor dat iemand het leest! Bijna gênant. Het zou aanvoelen alsof ik een blozende tiener was, die in de klas werd betrapt met een liefdesgedicht.

Naarmate het aantal roerselen steeg, nam de gêne af. Dat moest ook, want hoe word je anders ooit een schrijver? Volkskrantblog, bedankt!

Voor het medium koos ik ook, omdat de zoekmachines al die blogjes van de Volkskrantsite zo goed konden vinden. Die drempel had ik genomen: het maakte me op zich niet zoveel uit of het gelezen werd, maar als ik toch aan het schrijven ging, dan maar liever voor een zo groot mogelijk publiek.  Nou, dat was er. Volkskrantblog, bedankt!

Dus dit afscheid is er een in dank en met een klein beetje weemoed. Ondanks de onaardige brief van de hoofdredacteur die ik deze week ontving. Die brief, die door Philip Remarque aan mij en aan alle andere duizend zoveel volkskrantbloggers was gestuurd. Net in functie en dit was zijn eerste wapenfeit. Au, dat deed pijn.

De stekker ging eruit, op 1 maart al. Tja, zei Philip Remarque, de redactie kon er nu eenmaal niet de benodigde aandacht aan schenken. Tja, dacht ik, het zal wel te duur zijn geworden. Tja,  dacht de redacteur waarschijnlijk, het is crisis. Tja, dacht ik,  had je niet even kunnen overleggen? Had je misschien op zijn minst “sorry!” kunnen zeggen? Tja, dacht Remarque, misschien kunnen we al die honderden berichten die iedereen de laatste jaren heeft geschreven wel migreren naar een andere site? Tja, dacht ik, misschien had je daar van te voren even beter over na kunnen denken? Verdorie!

Ach ja, het zijn de hard feelings die wel vaker de kop opsteken bij een afscheid. Maar dat is maar voor even. De wereld draait door, het overzetten van de berichten naar een andere website zal op één of andere manier wel lukken, de krant zal nog wel – even – blijven bestaan. Dus we kijken terug op de zegeningen die het ons bracht. Volkskrantblog, bedankt!

Het glas is altijd half vol.