Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 33.
Gevallen met de motor
Woensdag 21 januari 2004
Ik ben met de MuZ tweewieler onderweg van Harlingen naar Leeuwarden, waar het assortiment van de bibliotheek voor mij interessanter is dan in die van Harlingen. Op de A31 zet een losgeraakte tas zich klem tussen achterband en spatbord. Het achterwiel blokkeert en trekt een zwart-rubberen streep over het asfalt. Het lukt me om de motor overeind te houden. Totdat ik in het gras naast de weg terechtkom. Even later lig ik met motorfiets en al ter aarde.
Ik maak een zeer onelegante koprol, maar word bijna meteen overeind geholpen door een behulpzame marechaussee, die me toevoegt: “Ik dacht, hé, daar ligt een motorrijder in de berm, laten we maar even gaan kijken!”
Dat is nou aardig agent, denk ik bij mijzelf, en tel mijn botten. Het loopt goed af allemaal, op een wat opgezette linkerduim na. Dat gaat wel weer over, maar tijdens de raadsvergadering van vanavond doet hij vervelend tegen me.
Werkbezoek aan AZC De Harne
Maandag 19 januari
Iedereen beweert van alles over de AZC’s. Ik besloot vorige week om er zelf eens poolshoogte te nemen. Niet alleen voor een journalist is ‘hoor en wederhoor’ belangrijk, ook voor een volksvertegenwoordiger.
Ik sprak vanochtend met Elsa van der Hoek, van AZC De Harne. We bespraken de zaken, die de laatste tijd zo in het nieuws zijn gekomen. De ‘sfeer van angst en wantrouwen’ onder de ingezetenen, het voorlopig stopgezette uitzetbeleid en de omgeslagen publieke opinie hierover, de Harlinger Stichting Noodopvang, de problemen die het personeel van het AZC op zijn weg vindt, de dingen die niet of juist wél goed gaan.
Mijn bril was natuurlijk groenlinks gekleurd, maar er zijn inderdaad ook dingen, die goed gaan. Hoe het ook zij, ik vond in de leiding van het AZC méér een medestander dan ik verwacht had.
Enkele dingen die mij opvielen: er is weinig of geen communicatie tussen de leiding van het AZC en het gemeentebestuur; evenmin is er sprake van veel communicatie met de nieuwsmedia; De Harne lijkt een soort afvoerputje voor ‘gevallen’, die elders niet te handhaven waren; het AZC-kader probeert geluiden van ongenoegen over het beleid door te laten klinken naar hogerhand.
Het was goed om ook eens de andere kant van de medaille te zien. Het sterkt ons ook in onze strijd voor een menswaardiger behandeling van aszielzoekers en voor een generaal pardon voor vele duizenden van hen.
Dinsdag 20 januari
Vandaag hebben we Loek van der Heide van de handtekeningenactie voor de spoorlijn thuis over de vloer gehad. We hebben handtekeningen geteld en op een CDR gezet. We zitten bijna op vijfduizend steunbetuigingen voor de behoudsactie.
Het wachten is nu op het Presidium van de Friese Staten. Dat gaat besluiten of het openbaar vervoer wel of niet besproken wordt op de vierde februari. Het agendapunt zal die dag wel doorgaan en dan is het voor óns vijf voor twaalf. De tegenbeweging wint echter aan momentum. Vanuit politieke en maatschappelijke gremia rijst groeiend verzet. Ook toeristisch bedrijfsleven en andere ondernemerskringen op eilanden en rond de spoorlijnregio laten een ander geluid horen, dan degenen die vorig jaar vanuit Franeker de knuppel in het hoenderhok gooiden.
Zo bevestigt de heer Melles van de directie van Rederij Doeksen volmondig, dat zijn bedrijf het verdwijnen van de lijn zeer zou betreuren.
Ook Jaap Gomes, vice-voorzitter van de zeilschippersclub Verenigde Bruine Zeilvaart Harlingen VBZH) is het hiermee eens.
De raad is vóór herbenoeming van Arlman
Donderdag 22 januari
Gisteravond een raadsvergadering, die snel afgelopen was. Het een en ander was al uitvoerig besproken in de commissievergadering van vorige week. Alleen de “herbenoeming van de burgemeester” was een nieuw agendapuntje.
Nou ja, puntje…. De herbenoemingscommissie heeft wekenlang vergaderd, onder absolute radiostilte. Dat zal wel gebruikelijk zijn, dacht ik bij mijzelf; een politieke nieuwkomer als ik kan men van alles wijsmaken, tenslotte. Later zeiden sommigen, dat het zo ingewikkeld niet had gehoeven. Maar gebeurd is gebeurd.
Het resultaat was, dat we mochten stemmen over een vage aanbeveling van een vage commissie. Het kwam er uiteindelijk op neer, dat de raad een unanieme aanbeveling tot herbenoeming stuurde aan de CdK, Ed Nijpels.
Ik zei net al, hier spreekt een politieke nieuwkomer. Na zo’n twee jaar ervaring kan ik zeggen: het is leuk, het is vaak interessant, maar het blijft een raar métier. Het gebeurt niet zo vaak, maar na afloop hebben raad en college nog wat nageborreld. Op zo’n moment hoor je ineens dingen, die in de formele sfeer van de gemeenteraad niet ter tafel zouden komen. En vaak in een meer informele situatie ook niet. Je gaat je, ondanks jezelf, toch al een beetje gedragen zoals je denkt, dat een ‘politicus’ zou doen. Dus je weegt je woorden in het bijzijn van politieke conculega’s wat zorgvuldiger, soms hou je je gedachten wat meer voor jezelf. Dat gaat eigenlijk een beetje tegen mijn natuur in, maar het overkomt je toch…
Deze avond ging het anders. Plotseling merkte ik dat er allerlei krachtvelden bestonden tussen mensen, die ik misschien wel had vermoed, maar die veel heftiger zijn dan ik had gedacht. Hoe kan het ook anders. Ook lieten opponenten ineens een veel menselijker gezicht zien dan ik gewend was. Gevaarlijk, leerzaam, verhelderend, maar ook positief.
Jammer, dat ik van mezelf niet meer mag schrijven hierover. Later, in mijn “memoires van een zeilschipper” misschien.
