Het circuit maakt deel uit van de wegenstructuur van het bedrijventerrein Eemshaven. Eén keer per jaar wordt het omgebouwd voor wedstrijden, met groot enthousiasme en veel vrijwillige inzet door de lokale motorclub. Hierna een beschrijving van een ronde op dit 3,5 km lange circuit.

Vanaf de startlijn kom ik al opschakelend in de vijfde versnelling af op de eerste linkse haakse bocht. Wanneer te beginnen met remmen is daar de grootste vraag en als je lang doorgaat en pas bij het 200-meterkenmerk echt hard remt protesteert de voortrein met veel gestuiter en het achterwiel met blokkeren. Koppeling goed in dus en twee keer de pook omhoog voor de drie. Met 4000 toeren erdoor en dan snel weer opschakelen naar vier en vijf; we komen op dit langste rechte stuk niet boven de 7000 toeren op de toerenteller, gehinderd door de krachtige kopwind (plm. 6200 echte toeren). Voor de licht gebogen aanloop van de chicane geleidelijk remmen, dan terug naar vier, drie, twee, hard remmen voor en achter en met de tenen over de grond de spoorrails over. Doorschakelen naar de derde om honderd meter verder weer hard te remmen, terug naar de tweede versnelling voor de noordoostelijke haakse linkse bocht.

Dan volgt een kort recht eind, genoeg om halverwege de vierde versnelling te raken. Weer hard remmen met kwispelende achterhand en terug naar twee, want deze haakse bocht komt uit op een heel smal deel van de baan, met na een tiental meters ook nog een spoorwegovergang. De passage daarvan geeft aanleiding tot kopschudden en het voorwiel komt los van de grond, maar de Scorpion vindt onmiddelijk weer het goede spoor. De schakelpook driemaal naar beneden om weer in vijf te komen. Vandaag is dit het snelste deel, vanwege de harde wind die nu in de rug staat. De gemonteerde gearing (16 voor, 43 achter) is voor mij precies goed, vlak voordat ik vanwege de komende snelle bocht naar rechts van het gas moet gaan tikt de toerenteller de 8000 aan, hetgeen in het echt 7200 toeren betekent, ofwel met deze overbrengingsverhouding een snelheid van ongeveer 185 km per uur. De andere man met een 680 cc single rijdt in de wedstrijd een groeiend stukje voor me; hij en zijn motor zijn samen een kilo of 60 lichter en ik weet dat hij met 16-42 rijdt; zijn top zal hier wel tegen de 200 zijn. In de trainingen merk ik opaccelererend naast hem een paar keer dat hij van me wegloopt.

In z’n één

De snelle rechterbocht is het begin van het interessantste deel van de baan. Ik kan er hard door en meteen erna komt een wat scherpere linker; tijdens het aanremmen ga ik terug naar drie, inremmend tot halverwege en dan gaat het gas er weer half op. Maar meteen moet ik hard stoppen voor de gekste bocht van de dag: een heel scherpe haarspeldbocht naar rechts, die de Scorpion alleen in z’n één wil nemen. Eén keer probeerde ik tijdens de trainingen de tweede versnelling, maar meteen ging ik te hard en raakte ik in het gras. Gelukkig is daar veel gras. Het is wel een heel mooi inhaalpunt. Gewoon iets later remmen, motor ertussen prikken en de man aan de buitenkant kan niets meer doen behalve ruimte maken.

Het voorwiel komt los omdat ik vol gas geef in de eerste versnelling; die is echter nogal kort, dus de twee en drie volgen snel. Er volgt weer een haakse linkerbocht, uitkomend op een smal en stijgend weggetje dat naar links afbuigt. Het wegdek is niet al te best en voor je het weet zit je in drie op de top van wat een dijk blijkt te zijn. Aan de andere kant gaat het nog verder scherp naar links en naar beneden, dus als je teveel gas geeft komt het voorwiel los. Dat is lastig want je moet onmiddellijk en hard de volgende rechterbocht voor het café door; om de MuZ zover te krijgen moet ik echt en heel overtuigend ernaast gaan hangen.

Dat lukt dan ook wel, al ben ik geen lenige twintiger meer, maar onmiddellijk daarna moet ik me gaan afvragen hoe ik door de kort eropvolgende snelle haakse linker moet komen. Intussen zitten we in de vierde, maar ik ga toch maar terug naar drie. Eigenlijk niet nodig denk ik, want steevast ga ik er te vroeg in en kom ik ruimschoots binnen de grenzen van de baan uit op het rechte eind van Start en Finish. Dat had dus sneller gekund. Wat ik al jaren van plan was heb ik ook nu nog steed niet gedaan: conditietraining…

Plat op de tank passeer ik de pits, waar mijn helper had kunnen staan met een pitbord, op weg naar de eerste alinea van dit verhaal.

Lees ook: Hemelvaartraces Eemshaven