De lichte highsider op Zandvoort afgelopen dinsdag had me niet ontmoedigd. Ik meldde me toch maar op het Circuit van Hockenheim. Naast de deur was het niet: vanuit Harlingen reden we 650 kilometer. Met een camper plus aanhanger duurt dat aan absolute rijtijd 9,5 uur. We deden dat dan ook in twee etappes: de eerste was Harlingen, Emmen, Bundesautobahn A 31, Oberhausen. Daar is een prima Stellplatz für Wohnmobile, waar je 24 uur per dag in en uit kunt checken. De tweede etappe naar Hockenheim duurde net als de eerste een uur of vier, vijf, als je het verdwalen meetelt. We waren precies op tijd om de formaliteiten te vervullen en de motor naar de technische keuring te brengen. De heren daar lieten zich niet van hun beste Duitse zijde zien, want ze keken nauwelijks naar mijn MZ, die na het valpartijtje op Zandvoort toch duidelijk minder netjes oogde dan voorheen.
De volgende morgen moesten de rijders eerst het verplichte palaver bijwonen. ´Briefing´ in goed Duits. Wijze raadgevingen kregen de rijders en waarschuwingen toch vooral ´pünktlich´ in het parc fermé te zijn voor het begin van de rijsessies. Het bleef Duitsland natuurlijk; niet dat iemand – Duitser noch Nederlander – zich aan dat advies stoorde.
Vervolgens al vroeg de eerste vrije trainingssessie.
Een uitdagend circuit was het op zijn zachtst gezegd, de Hockenheimring. Een baan die overal 12 tot 15 meter breed was, een groot aantal snelle bochten en veel punten waar ik hard in de remmen moest. Dat vele remmen was voor mijn MZ een hele opgave: toen het machientje halverwege de jaren 90 gebouwd werd, mocht het allemaal niets kosten. Uiteindelijk had MZ zich destijds nog maar net ontworsteld aan het DDR-image van rokende tweetakten; de Scorpion was de eerste serieuze motorfiets naar westerse maatstaven. De middelen waren echter beperkt, daardoor koos de fabrikant voor remmen van Grimeca. Helaas, want dat was toch wel tweede keus.
Zo ook op mijn MZ. Om de voorrem te sparen maakte ik spaarzaam mede gebruik van de achterrem. Al na een paar ronden werd die daardoor soms zo heet, dat er helemaal geen remdruk is. Pas na een paar bochten komt die weer terug. Enkele ronden later werd ook de remolie in de leidingen van de voorrem erg heet en verloor ik ook daar langzaamaan remdruk. Het remhendel kwam steeds dichter bij het stuur en aan het eind was ik blij dat de sessie niet nog langer duurde.
Dat gedoe met de remmen daargelaten, was ook de breedte van de renbaan zinsbegoochelend. Het was wel prettig natuurlijk, al die ruimte en al dat asfalt voor je neus, maar waar dan die ideale bochtenlijn ligt wist ik niet zo direct. De eerste sessie was mijn resultaat dan ook niet erg inspirerend (2:30 op de Mittelstrecke van 3,7 km). Even dacht ik de pijp aan Maarten te geven, mede ontmoedigd door motorische problemen met de MZ. In de loop van de sessie ging de motor steeds onregelmatiger lopen, naar ik vermoedde een probleem met het elektrische circuit. Helaas kon ik de fout zo een, twee, drie niet vinden.
Tegen het begin van de tweede sessie,waarin een kwalificatietijd gereden diende te worden ten behoeve van de startopstelling, was dat nog steeds het geval. Frank Crouwen, mijn buurman in de paddock, vond echter dat ik toch moest starten. ” Al rijd je maar een of twee ronden, dan heb je een tijd gezet, maakt niet uit of dat een langzame tijd is. Daarna heb je een paar uur de tijd om te sleutelen aan je fiets en als hij het goed doet kan je altijd proberen een paar rijders voorbij te komen tijdens de wedstrijd.” Mijn vrouwe Inge keek zuinig, maar Frank had gelijk natuurlijk.
Ik reed maar drie ronden tijdens de kwalificatiesessie, waarvan een min of meer snelle. De MZ reed echt waardeloos met veel geknal en gesputter, maar degenen die zeggen dat je bijleert per sessie en niet per ronde hadden gelijk: tot mijn eigen verbazing legde ik die ronde af in 2:16 minuut, dat was dus niet minder dan 14 seconden sneller dan in de eerste sessie. Dat gaf nieuwe moed en motivatie om te zoeken naar de oplossing van het probleem. Mijn inschatting dat er iets mis was met de elektrische circuits was juist: de pas nieuwe accu had een defecte cel, waardoor de spanning te laag was om de bobine een goede vonk aan de bougie te laten verzorgen. Wim Hendriks was zo aardig om mij een noodaccu’tje te lenen. Na montage liep de MZ weer zoals het hoorde!
De race: die liep voorspoedig, al duurde het lang voor mijn doen: 17 minuten plus twee ronden. Ik kreeg wat last van mijn bovenarm, waarop ik was gevallen in Zandvoort een paar dagen eerder. Het ging nog aardig hard, niet alleen ik, maar ook alle anderen gingen sneller dan in de trainingssessies. Ik eindigde als 16e, met nog drie rijders en twee DNF’ers achter me, met een beste rondetijd van 2:03. Dus weer 13 seconden sneller dan in de vorige sessie.
Een mooie ervaring en een mooie club mensen, met een mooie wedstrijdserie. Enkele wedstrijden zijn verreden samen met de deelnemers aan het kampioenschap voor de Duitse Motobike Cup. Volgens de berichten ging het erg goed samen op de Nurburgring. Persoonlijk vond ik het op Hockenheim niet zo prettig om met hen te rijden. Aardige jongens, dat zeker, maar hun supermoto-achtige rijlijnen passen slecht bij de vloeiende lijnen waarmee wegracers hun bochten nemen. Zij remmen veel later, hun bochtensnelheid is lager en ze kruisen meermalen haaks de richting die ik had willen nemen. Supermoto is toch iets anders. Veel andere monorijders deelden die mening.
O ja, en het is best ver naar Hockenheim vanuit Harlingen, en terug…