19 augustus: voor mij en allen een circuitdag op het Circuit van Zandvoort.
De dag was georganiseerd door SAM Motorsport, waarvan ik de websitebeheerder mag zijn. Het aantal SAM-deelnemers verdient nog verbetering, maar de afwezigen hebben een mooie dag gemist, met interessante SAM-motoren, veel verschillende soorten weer, goede sfeer, prima begeleiding door Motorsport Lifestyle en na afloop ging iedereen weer gezond naar huis.
Zelf kwam ik thuis met een paar krasjes op mijn ego en motor. De racekuip is aan de linkerkant zo mooi niet meer, want ik ging een tikje tegen de vlakte, aan het einde van het snelle rechte eind, vlak voor de Tarzanbocht. Ik kwam te hard aangereden, ik denk dat ik rond de 200 ging toen ik begon te remmen. Ik zag dat ik eigenlijk wat te hard op de bocht afging en het was dus toch wel erg glad eigenlijk. Overmoed na goed regenresultaat tijdens Ducati Clubrace, denk ik.
Enfin, het ging dus te snel en ik dacht een beetje mee te remmen met de achterrem, Doe ik anders nooit. Hup, wég was het achterwiel, met een zijdelingse zwieper en meteen een kleine highsider, waardoor ik een onelegante snoekduik maakte over de motor heen. Ik schoof met de benen in de lucht met 120 kilometer per uur de grindbak in. De MuZ al vonkenspattend erachter aan. Mijn zo goed als nieuwe regenpak ging direct aan vellen, maar het leren pak eronder ving de klap op en zelf had ik niets, behalve een paar beurse plekken op heup en bovenarm.
Bij de motor was van alles verbogen natuurlijk. Die lag aan de rand van de kombocht met de tankdop aan de laagste kant, de benzine klokte over de baan. Ik was een beetje shaky en kreeg hem niet opgetild. De baancommissarissen van Motorsport Lifestyle wamen er al aangehold met hun bezems en zand. Eerst de baan schoonmaken natuurlijk, en dan pas kijken of de coureur soms leeg staat te bloeden. Nee hoor, dat zeg ik voor de grap, ze vroegen netjes of het goed met me ging, voordat ze gingen schrobben.
Tjongejonge, wat kan het toch pijpenstelen regenen in dit land en wat ligt er dan ineens een hoop vet op zo’n circuit als dat van Zandvoort. Dat krijg je met de auto’s die daar meestal racen. Op het circuit van Assen heb je daar geen last van.
Ik had het kunnen weten, natuurlijk. Het was tijdens de zwaarste buien in de ochtend zelfs zó erg, dat mijn voeten van de voetsteuntjes glibberden. “Dan is de baan nét zo glad,” zei een slimmerik na afloop tegen mij. In de paddock stonden we met de camper op een schuine helling. Het regende op een gegeven moment zó hard, dat we met de tuinstoeltjes en gereedschapskist in een centimetersdiepe rivier stonden. De jerrycannetjes dreven weg op de woeste stroom.
Gelukkig stond ik net als bij de Ducati Clubrace weer naast het Yaenx-team, dat bestaat uit een drietal van mijn favoriete politieagenten. “Ga jij maar even bijkomen met een kop koffie”, zeiden ze, Ze duwden me uit de weg en vielen aan op mijn arme motorfietsje. Na een kwartiertje waren het stuur, de versnellingspook, de voetsteun en de racekuip weer rechtgebogen en vastgezet zoals het hoorde.
“Je bent ook veel te stoer en overmoedig, ” mopperde mijn vrouw Inge, maar ze was allang blij dat het goed was afgelopen.
De rest van de dag kwam het goed. De zon brak door en ik heb nog drie sessies op droge baan kunnen rijden. Dat ging lekker. Moet ook, anders durf je na een valpartij nooit meer op dat ding te klimmen. Helaas ging mijn maat Ab met zijn Yamaha SZR in de laatste sessie een stuk harder dan ik. Toch geschonden zelfvertrouwen bij mij…