Afgelopen woensdag waren Inge en ik aanwezig bij de crematie van Rob de Brueijs. Gedurende een groot deel van de periode die we zeilend over de Waddenzee doorbrachten was hij onze collega. Zoals zoveel zeilschippers een ‘karakter’. Meestal zijn het geen doorsneemensen die kiezen voor een ongewis bestaan aan boord van een antieke tjalk, temidden van clubs met voorheen volslagen onbekende passagiers.
Dat ging ook op voor Rob. Hij was een eigenzinnige, soms zelfingekeerde pikbroek. Het hart op de tong. Een Kapitein Haddock, zoals wij die ons voorstellen dat die in het echt zou zijn. Hij had één passie, leek het wel: het varen en het zoute water. En nog een: Harriët. Die blijft nu achter, met een tweemastklipper en de hond van Rob.
Bij ons op het terrein huurde hij één van onze garageboxen. Daardoor zagen Inge en ik hem nog wel eens nadat we gestopt waren met het varen. Hij at meestal een appeltje van de appelboom en mopperde over het één en ander. Daarna ging hij weer tevreden op huis aan, met Boomer.
Ik wist dat hij ernstig ziek was, maar het bericht van zijn dood kwam toch nog onverwacht. Het deed me meer dan ik had gedacht. Net als bij de afscheidsplechtigheid van Willem Grift realiseerde ik me, dat weer een stukje weg was van een unieke wereld die in hoog tempo verdwijnt. Een wereld, die al definitief geschiedenis leek na het einde van de zeiltijd in de jaren twintig. Die er ineens weer was, vanaf begin ’80, nu met als bemanning en reders gevarieerde zij-intreders uit horeca, welzijn, onderwijs en andere alternatievelingen.
Ook nu weer is er sprake van vergrijzing. Zoals het de afgelopen decennia was, zal het nooit meer zijn, denk ik. Europese regelgeving en de eisen van de moderne bedrijfsvoering maken een einde aan de ‘bruine zeilvaart’, zoals wij die kenden de laatste twintig jaar.
Met Rob verloren we ook een stukje van ons eigen verleden. We kenden Rob het beste als schipper van de Groninger Tjalk ‘Mercurius’. Maar ik weet nog goed, hoe ik zelf met vrouw en heel kleine kindertjes midden jaren tachtig op de Waddenzee rondvoer met dat schip. Gouden jaren.
Via ‘Zeepost’ en TSC ontvingen we het verhaal van zijn laatste dagen:
Op 23 oktober jl. overleed op 61 jarige leeftijd Rob de Brueijs. Rob was al een tijdje ernstig ziek en werd verpleegd in het Hospice Klein Molenaar te Harlingen. Rob heeft een groot gedeelte van zijn leven gezeild op de Waddenzee. Een markante schipper met een duidelijke eigen mening. Velen kennen Rob als schipper op de Bollevaer, Orion en op de Mercurius.
Afgelopen zomer is Rob nog mee geweest naar Schiermonnikoog aan boord van de Klipper Wilhelmina. Met zijn vrouw Harriet Stalman aan het roer en de goede zorgen van thuiszorg heeft hij nog een paar geweldig mooie dagen beleefd. Medio oktober ging het helaas snel bergafwaarts met zijn gezondheid. Hij overleed op 23 oktober in het bijzijn van zijn vrouw.
Rob blijft in onze herinnering een echte schipper. Een mopperende schipper, een dwarse schipper, een eigenwijze schipper. Maar ook een charmante schipper, een schipper met humor. Een echte ruwe bolster met een blanke pit. Rob is dinsdag 28 oktober in Goutum gecremeerd.