Maandelijks archief: juli 2009

In het harnas

Persoonlijk, , , ,

Jan Duinmeijer

Een week geleden. Op de Stellplatz voor Reisemobile in Trier liep ik via het internet het Nederlandse nieuws na. In “Google Nieuws” kan je een aantal zoektermen voor nieuwsberichten aangeven. U kent dat misschien wel: “buitenland”, “binnenland”, of “sport”. Zo heb ik het woord “motorrijder” als zoekcategorie ingegeven.

“Goh Inge”, zeg ik tegen mijn partner, “Hier lees ik dat er een motorrijder in de Pyreneeën is verongelukt. In een afgrond terecht gekomen. Wat zou er precies gebeurd zijn?”

Inge bromt wat over die hobby van mij en anderen die tot niet veel goeds kan leiden. “Jij doet ook dat soort dingen: rondkarren door die bergen. Een ongeluk is zó gebeurd!”

Dat is waar, maar zoals iedereen denk ik bij mezelf dat het mij niet gebeuren zal. En áls het me toch zou overkomen, dat het dan in elk geval sterven in het harnas zou zijn.

Nu ik het toch heb over harnassen. Terug naar de orde van die dag: het bezichtigen van de immense stadspoort, die de Romeinen daar in het jaar 2 hebben neergezet. De Porta Negra staat nog steeds midden in Trier en de Romeinen zijn allang verdwenen. OVer vergankelijkheid gesproken.

Een dag of zes, zeven later zijn we weer in Nederland. Inge heeft een oude kennis gesproken in de stad. We kennen haar uit de tijd dat we zeilden met historische schepen.

“Wist je dat al?”, had Rens aan Inge gevraagd. “Jan Duinmeijer is verongelukt in de Pyreneeën”. Het dubbeltje heeft niet veel tijd nodig om te vallen. Dat was dus de motorrijder waarover we lazen in Trier. Ja, inderdaad, Jan was met de motor op reis.

Verdorie, het gaat erop lijken dat in memoriams van oude zeilcollega’s een vast onderdeel aan het worden zijn van mijn weblog. Eerder al schreef ik hier al over Rob de Bruijs, Willem Grift en Willem Sligting. Allemaal generatiegenoten van mij. Dat zal wel geen toeval zijn.

Jan was al een tijdje gestopt met varen, net als wij. Hij had er na enkele decennia echt heel erg genoeg van, volgens mij. Toch kende ik hem vroeger als een enthousiaste schipper. Een echte passagierszeiler: extravert, betrokken, hartelijk soms zelfs, maar ook lawaaiig, koppig, af en toe dominant. Dat merkte ik als we samen, over meerdere zeilschepen verdeeld, een groep klassen van één Duitse school over het Wad vervoerden: Jan wilde graag uitmaken wat we gingen doen. “Eerst naar Texel, dan naar Terschelling, dan naar Vieland, vervolgens Makkum en weer terug. Okee?” Dan keek hij zijn collega-schippers verwachtingsvol aan, in de wetenschap dat zij het wel best zouden vinden.

Ik zei het al: eigengereid, bazig, eigenwijs, vol (wellicht ongefundeerd) zelfvertrouwen, maar ook opvallend, beeldbepalend, ondernemend, zo was hij. Typisch voor zijn mensensoort, de zeilcharterschipper. Soms vraag ik me af, als voormalig exemplaar van dat ras, of ik ook behept ben met dergelijke karaktertrekken, en of dat wel voor me pleit.

Misschien wél, misschien niet, maar het zorgt er voor, dat het voelt als een verlies, elke keer dat er bericht komt over de dood van één van hen.

Ja Jan, zeilen, motorrijden, het is avontuur en écht leven. Mooi maar gevaarlijk.

___________________________

Het bericht dat ik op 25 juli las via Google Nieuws:

Nederlandse motorrijder rijdt Spaans ravijn in

Een Nederlandse motorrijder is zaterdag in het Spaanse Ribera d’Urgellet in Catalonië verongelukt toen hij met zijn motor een ravijn inreed. De 56-jarige man raakte van de weg en viel enkele meters diep naar beneden. De hulpdiensten waren snel ter plaatse.

Over hoe het ongeluk heeft kunnen gebeuren is nog niets bekend.

Zeepost bericht op 30 juli:

Zaterdag 25 juli is bij een motorongeluk in de Pyreneeën Jan Duinmeijer omgekomen. Jan heeft jarenlang gecharterd met schepen als de Hermina Jaconba, Emmalis, de Noordfries en de Koh I Noor. Hij woonde in Harlingen en deed de laatste jaren veel timmerwerk aan boord van verschillende charterschepen.
Over de begrafenis is nog niets bekend omdat nog niet duidelijk is wanneer het lichaam naar Nederland komt.

Naschrift

Stadsblad ‘Liwwadders’, maandag 10 augustus 19:38

Kort maar krachtig: Jan is op vrijdag 7-8-2009 begraven in Harlingen. Na een hem waardige afscheid ceremonie is zijn lichaam aan de aarde terug gegeven en zijn, soms wat rusteloze, ziel heeft de vrijheid die het altijd zocht. Met dank, ook namens de familie, aan de in grote getale opgekomen bekenden van mijn broer.
Ron Duinmeijer

Reacties

max spoelder 09-08-2009 22:36
Jammer, Jan weg…
Ik keek nog zo tegen hem op toen ik hem voor het eerst zag op de Hermina Jacoba mei 1979.
met baard, goedlachs, altijd gastvrij en hulpvaardig.
zo’n 20 jaar een leuke collega!
Max Spoelder
ex zeilcharterschipper Observanda en Antje Adelheid

Gijs 10-08-2009 07:13
Precies, Max, ik keek ook tegen hem op, toen ik voor het eerst kwam zeilen vanuit Harlingen, nu alweer 22 jaar geleden. Een topcollega, dat was hij!

Oscar 18-08-2009 15:38
Goh, heftig,
ik kende Jan pas sinds Februari 2009, toen ik een moto guzzi van hem kocht. Ik kreeg er meteen een fanatieke motor enthousiast bij en zijn ook daarna ook nog een rondje gaan rijden op zijn ‘nieuwe’ BMW.
Ik hoorde afgelopen weekend pas dat ie die BMW niet heeft overleeft.
Een bijzonder mens, rusteloos en dus energiek?
Ik wens zijn gezin en familie veel sterkte met dit verlies!

Gijs van Hesteren 18-08-2009 15:50
Oscar,
Weet je dat ik Jan al meer dan twintig jaar kende en dat ik pas wist dat hij een mede-motorenthousiast was ná het bericht van zijn ongeluk? De motorhobby is prachtig, maar soms riskant. Maar dat is zeilen ook. Ik snap het wel.
Een bijzonder mens was hij zeker. Erg uitgesproken was hij, maar tegelijk in staat tot grote hulpvaardigheid en betrokkenheid, dat herinner ik me nog wel uit netelige zeilsituaties.
Rusteloos en energiek waren wij zeilschippers allemaal, anders trek je zo’n beroep niet, denk ik.
Het is zeker erg spijtig dat het zo afliep. Zijn familie kan wel wat sterkte gebruiken.

Chimay 2009

Motorblog, , , , ,

Voor de liefhebber van historische motorraces is tegenwoordig genoeg te beleven in Nederland. HMV, CRT, SAM en vergelijkbare clubs organiseren door het hele land regelmatigheidsdemo’s. Het Open Nederlands Kampioenschap (ONK) van de KNMV voegt daar nog een volwaardige wedstrijdserie aan toe.

Waarom zou je je dan met je partner, camper, camera en laptop naar het verre Chimay begeven? Was die plaats niet bekend om heel iets anders: de beroemde trappistenbieren van de abdij van Chimay? Die vraag is gemakkelijker te beantwoorden dan je zou denken. Niet voor niets geeft een groeiend aantal landgenoten elke zomer acte de présence bij de driedaagse ‘Trophée de Motos Classiques de Chimay’. Deze Cup is er één met een lange historie. Het deelnemersveld is groot en biedt zowel verscheidenheid als kwaliteit. De wedstrijden vonden dit jaar plaats van 18 tot en met 21 juli.

Lees verder Chimay 2009 →

Gerriet was verf

Persoonlijk, , ,

Eerder dit jaar, op 27 februari, overleed Gerriet Postma, de meest bekende schilder die Friesland heeft voortgebracht. Als een echte zoon van de Fryske Wâlden wist hij zelf nooit zeker of hij wel goed genoeg was, maar uiteindelijk hingen zijn werken in de kunsthoofdsteden van de wereld naast die van Pablo Picasso en Andy Warhol.

Gerriet Postma in Harlingen. Foto Inge van Hesteren

Afgelopen zaterdag zagen we een documentaire van Omrop Fryslân, gemaakt door Geart de Vries en Pieter Tjeerdsma. Een indrukwekkend document, dat mij nog eens wees op de bijzondere persoonlijkheid die Postma was. Geboren in Twijzelerheide was hij beurtelings een kleine en een grote man, in de figuurlijke zin des woords. Zoals een bovenmeester uit Harkema wel eens stelde: “Om uit de kleine wereld van de Wâlden te ontsnappen moet je leren en durven groot te denken”. Dat grote paste ook wel bij Postma, met zijn slangenleren laarzen en ronkende Porsche.

Gerriet Postma in Harlingen. “Ik ben ferf”, was zijn lijfspreuk. Foto Inge van Hesteren

In 2004 leerden wij Postma kennen. In enkele dagen tijds beschilderde hij in de leegstaande bedrijfshallen van Scheepswerf Harlingen de zeilen van onze tweemastklipper “Anna”. Dit was een kunstproject, bedacht door Geke Westenberg van de Harlinger kunstgalerie “De Vis”. Ik vond het een voorrecht de schilder mee te maken in de momenten van zijn grootste gedrevenheid. Een gemakkelijk persoon was hij niet, maar dat zie je bij meer echt goede kunstenaars.

Uiteindelijk liet hij ons een gigantisch vierluik na, van in totaal 540 vierkante meters. Wij hebben er een zomer lang relatief onopgemerkt mee rondgezeild op de Waddenzee. We zouden het kunstwerk best nog eens willen exposeren, maar waar laat je een schilderij van dergelijke afmetingen? Je hebt een kerk of zoiets dergelijks nodig!

De Anna voor de havenhoofden van Harlingen. Jammer, de kluiver was net ingenomen. Foto Inge van Hesteren
De Anna voor de kade. Foto Inge van Hesteren

Voor wie interesse heeft: het kunstwerk staat te koop; zelfs onze woning is hiervoor niet groot genoeg.

Een artikel dat ik in 2007 hierover schreef

Reacties 2009

Rolf van der Marck 06-07-2009 17:35
Dat Gerriet Postma de grootste Friese schilder zou zijn zal zeker betwist worden door Fred van der Wal. Maar wat ik hier zie is prachtig!

Gijs van Hesteren 06-07-2009 17:45
Wie de grootste is blijft meestal subjectief. Afhankelijk van zijn eigen humeur vond Gerriet zichzelf beurtelings goed en niet goed. Een beetje eigendunk is volgens mij een zeer noodzakelijke eigenschap voor een kunstenaar. De historie zal moeten bepalen of hij, dan wel Van der Wal, dan wel zij allebei bewaard blijven in de herinnering.

fred van der wal 07-07-2009 12:01
De grootste internationale schilder die uit Friesland komt is Sir Alma Tadema zoals je had kunnen weten. Ik behoor tot de liefhebbers van dit genre.
De navolgers van COBRA met in het gunstigste geval hun decoratieve werken, geschikt voor bij de kleur van het bankstel en de gordijnen of als versiering van een zeilboot van een kleurenblinde mol geeft menigeen niet veel kans om over te blijven. Zoals je begrijpt hoor ik tot laatst genoeme categorie van sceptici.
In de 45 jaar waarin ik het kunstenaarsplantsoen beschouw zien wij bloemetjes op komen en weer ten onder gaan. Menig nationale of internationale “beroemdheid” uit zelfs het nabije verleden bleek een vergeetmenietje. Veel schetsboeken zijn nu al vergeetboeken. Heel wat kunstliefhebbers denken dat het veld der kunsten een soort Tour de France is of een roulette. Zij vergissen zich.
Wat goed is zal de tand des tijds probleemloos trotseren. Modekunstenaars en epigonen horen daar niet bij.
Overigens is mijn werk in de 24 jaar dat ik in Friesland woonde niet gewaardeerd door de culturele Friese hotemetoten en is mijn werk vrijwel uitsluitend buiten deze provincie geëxposeerd. Mijn werk is geboycot door de provinciale galeries en de kunstcommissies, zoals de hoofdconsulent drs. Huub Mous uiteindelijk schoorvoetend in een radio uitzending toe gaf in 2007. Hij vergat te vermelden dat hij in die boycot zelf een grote rol speelde, maar wat valt er te verwachten van een van zijn Roomse geloof afgevallen meneer met culturele pretenties? Waar Maria als eeuwig durende moeder van bijstand van haar voetstuk valt blijft hypocrisie en nepotisme over. De belangrijkste reden van de boycot van mijn werk is wellicht mijn weerzin tegen de in de provincie heersend pvda mentaliteit.

Gijs van Hesteren 07-07-2009 17:43
Beste Fred, leuk dat jij je ook even meldt. Over smaak valt niet te twisten. Ik vind het erg leuk dat je zo’n duidelijk uitgesproken eigen mening hebt, daar houd ik wel van. In jouw reactie proef ik heel wat bitterheid, met name jegens de Friese kunstbobo’s. Leg het naast je neer, raad ik je aan. Politici en ambtenaren zitten over het algemeen zelden op dezelfde golflengte als de creatieve medemens.
Als je dan de provincie Fryslân in het bijzonder neemt: dat weten we, die munt nu eenmaal niet altijd uit in visie. Of dat aan een bepaalde politieke richting ligt waag ik te betwijfelen; eerder aan het kleinsteedse provincialisme, dat nu eenmaal de keerzijde is van de eigenheid van dit mooie en leuke landsdeel.

fred van der wal 07-07-2009 18:26
Jij kunt tenminste tegen een stootje, gotsijdanck, maar dat dacht ik al vanwege je Moto Guzzi als ik het goed heb of vergis ik me met iemand anders, kan ook. Het maakt me niet veel uit die softe Friese Bobootjes, alhoewel ik ze het liefste in een partij van 15 ronden karate eens flink op hun bek zou willen trappen; ik heb me behalve met de kunst ook met andere dingen bezig gehouden, huizen vertimmeren en nu mijn laatste grote project in de Bourgogne, al 5 jaar verbouwen van een Grande Maison van tien bij dertig meter met 14 kamers nu en dat is voor een zestiger een aardige klus; je kunt beter zo’n kutkunste naar zijn die als philosooph niks kan en 2 linkerhanden heeft en met zijn verwaten kunstkop in de wolken loopt en zich niet wassen, die zijn niet sterk, maar ruiken sterk en veel populairder dan ik, maar als ex karateka heb ik een hekel aan maffe klootzakkies waar het kunstenaarsplantsoen vol van is.
Er is trouwens in het Bildt nog een kunstenaar die kan verbouwen (Hein Kocken, heeft nog een mooi wijf ook met het figuur van een Teenage Girl) en zelfs grote dragende staal constructies last, daar heb ik pas echt repect voor, niet voor artistieke lulhannessen met een broek vol inspiratie en de bek vol lulverhalen. Een paar maanden geleden wa sik trouwens in galerie De Vis met Franse kapitaalkrachtioge vrienden, maar de eigenares verwaardigde zich niet eens even het woord tot ons te richten. Stom; want die mensen zijn schatrijk. Toen zijn we maar weer gauw weg gegaan.
Misschien herkende de eigenares van de galerie mij ook als De Bontste Hond van Friesland (volgens sommigen dan) en scheet bagger in d’r betonnen onderbroek.
Je weet het maar nooit met die stiekeme kutfriezen uit het kuns sirkwie

Gijs van Hesteren 07-07-2009 20:34
Zout water, dik vel. Jij bent niet ongevaarlijk, met jouw humeur en je verstand van karate en na je zestigste nog steeds bezig kunnen zijn met verbouwen. In Friesland ken ik Hennie, die kan kunsten maken en net als jij en ik timmeren en lassen en varen met bruine tjalken.
Mooie dingen zag ik op jouw blog.