Jan Duinmeijer

Een week geleden. Op de Stellplatz voor Reisemobile in Trier liep ik via het internet het Nederlandse nieuws na. In “Google Nieuws” kan je een aantal zoektermen voor nieuwsberichten aangeven. U kent dat misschien wel: “buitenland”, “binnenland”, of “sport”. Zo heb ik het woord “motorrijder” als zoekcategorie ingegeven.

“Goh Inge”, zeg ik tegen mijn partner, “Hier lees ik dat er een motorrijder in de Pyreneeën is verongelukt. In een afgrond terecht gekomen. Wat zou er precies gebeurd zijn?”

Inge bromt wat over die hobby van mij en anderen die tot niet veel goeds kan leiden. “Jij doet ook dat soort dingen: rondkarren door die bergen. Een ongeluk is zó gebeurd!”

Dat is waar, maar zoals iedereen denk ik bij mezelf dat het mij niet gebeuren zal. En áls het me toch zou overkomen, dat het dan in elk geval sterven in het harnas zou zijn.

Nu ik het toch heb over harnassen. Terug naar de orde van die dag: het bezichtigen van de immense stadspoort, die de Romeinen daar in het jaar 2 hebben neergezet. De Porta Negra staat nog steeds midden in Trier en de Romeinen zijn allang verdwenen. OVer vergankelijkheid gesproken.

Een dag of zes, zeven later zijn we weer in Nederland. Inge heeft een oude kennis gesproken in de stad. We kennen haar uit de tijd dat we zeilden met historische schepen.

“Wist je dat al?”, had Rens aan Inge gevraagd. “Jan Duinmeijer is verongelukt in de Pyreneeën”. Het dubbeltje heeft niet veel tijd nodig om te vallen. Dat was dus de motorrijder waarover we lazen in Trier. Ja, inderdaad, Jan was met de motor op reis.

Verdorie, het gaat erop lijken dat in memoriams van oude zeilcollega’s een vast onderdeel aan het worden zijn van mijn weblog. Eerder al schreef ik hier al over Rob de Bruijs, Willem Grift en Willem Sligting. Allemaal generatiegenoten van mij. Dat zal wel geen toeval zijn.

Jan was al een tijdje gestopt met varen, net als wij. Hij had er na enkele decennia echt heel erg genoeg van, volgens mij. Toch kende ik hem vroeger als een enthousiaste schipper. Een echte passagierszeiler: extravert, betrokken, hartelijk soms zelfs, maar ook lawaaiig, koppig, af en toe dominant. Dat merkte ik als we samen, over meerdere zeilschepen verdeeld, een groep klassen van één Duitse school over het Wad vervoerden: Jan wilde graag uitmaken wat we gingen doen. “Eerst naar Texel, dan naar Terschelling, dan naar Vieland, vervolgens Makkum en weer terug. Okee?” Dan keek hij zijn collega-schippers verwachtingsvol aan, in de wetenschap dat zij het wel best zouden vinden.

Ik zei het al: eigengereid, bazig, eigenwijs, vol (wellicht ongefundeerd) zelfvertrouwen, maar ook opvallend, beeldbepalend, ondernemend, zo was hij. Typisch voor zijn mensensoort, de zeilcharterschipper. Soms vraag ik me af, als voormalig exemplaar van dat ras, of ik ook behept ben met dergelijke karaktertrekken, en of dat wel voor me pleit.

Misschien wél, misschien niet, maar het zorgt er voor, dat het voelt als een verlies, elke keer dat er bericht komt over de dood van één van hen.

Ja Jan, zeilen, motorrijden, het is avontuur en écht leven. Mooi maar gevaarlijk.

___________________________

Het bericht dat ik op 25 juli las via Google Nieuws:

Nederlandse motorrijder rijdt Spaans ravijn in

Een Nederlandse motorrijder is zaterdag in het Spaanse Ribera d’Urgellet in Catalonië verongelukt toen hij met zijn motor een ravijn inreed. De 56-jarige man raakte van de weg en viel enkele meters diep naar beneden. De hulpdiensten waren snel ter plaatse.

Over hoe het ongeluk heeft kunnen gebeuren is nog niets bekend.

Zeepost bericht op 30 juli:

Zaterdag 25 juli is bij een motorongeluk in de Pyreneeën Jan Duinmeijer omgekomen. Jan heeft jarenlang gecharterd met schepen als de Hermina Jaconba, Emmalis, de Noordfries en de Koh I Noor. Hij woonde in Harlingen en deed de laatste jaren veel timmerwerk aan boord van verschillende charterschepen.
Over de begrafenis is nog niets bekend omdat nog niet duidelijk is wanneer het lichaam naar Nederland komt.

Naschrift

Stadsblad ‘Liwwadders’, maandag 10 augustus 19:38

Kort maar krachtig: Jan is op vrijdag 7-8-2009 begraven in Harlingen. Na een hem waardige afscheid ceremonie is zijn lichaam aan de aarde terug gegeven en zijn, soms wat rusteloze, ziel heeft de vrijheid die het altijd zocht. Met dank, ook namens de familie, aan de in grote getale opgekomen bekenden van mijn broer.
Ron Duinmeijer

Reacties

max spoelder 09-08-2009 22:36
Jammer, Jan weg…
Ik keek nog zo tegen hem op toen ik hem voor het eerst zag op de Hermina Jacoba mei 1979.
met baard, goedlachs, altijd gastvrij en hulpvaardig.
zo’n 20 jaar een leuke collega!
Max Spoelder
ex zeilcharterschipper Observanda en Antje Adelheid

Gijs 10-08-2009 07:13
Precies, Max, ik keek ook tegen hem op, toen ik voor het eerst kwam zeilen vanuit Harlingen, nu alweer 22 jaar geleden. Een topcollega, dat was hij!

Oscar 18-08-2009 15:38
Goh, heftig,
ik kende Jan pas sinds Februari 2009, toen ik een moto guzzi van hem kocht. Ik kreeg er meteen een fanatieke motor enthousiast bij en zijn ook daarna ook nog een rondje gaan rijden op zijn ‘nieuwe’ BMW.
Ik hoorde afgelopen weekend pas dat ie die BMW niet heeft overleeft.
Een bijzonder mens, rusteloos en dus energiek?
Ik wens zijn gezin en familie veel sterkte met dit verlies!

Gijs van Hesteren 18-08-2009 15:50
Oscar,
Weet je dat ik Jan al meer dan twintig jaar kende en dat ik pas wist dat hij een mede-motorenthousiast was ná het bericht van zijn ongeluk? De motorhobby is prachtig, maar soms riskant. Maar dat is zeilen ook. Ik snap het wel.
Een bijzonder mens was hij zeker. Erg uitgesproken was hij, maar tegelijk in staat tot grote hulpvaardigheid en betrokkenheid, dat herinner ik me nog wel uit netelige zeilsituaties.
Rusteloos en energiek waren wij zeilschippers allemaal, anders trek je zo’n beroep niet, denk ik.
Het is zeker erg spijtig dat het zo afliep. Zijn familie kan wel wat sterkte gebruiken.