Op pad voor MON Motorsportnieuws
Helemaal van harte ging het niet. De organisatie van de wedstrijden om het Wereldkampioenschap IJsracen zat volgens eigen zeggen “niet te springen om nog meer fotografen”. De toch niet onbelangrijke motorsportkoepel MON had voor mijn vrouw en mij een accreditatieverzoek gedaan. Wij zouden schrijven en fotograferen voor het verenigingsmagazine ‘Motorsportnieuws’, dat wordt gelezen door enkele duizenden MON-leden.
 |
| Duidelijk mislukt, deze foto, maar ik plaats hem toch. Snelheid en dynamiek! |
We kregen geen toestemming om met een persaccreditatie aanwezig te zijn bij de belangrijkste races van het weekend. Zaterdagavond en zondagmiddag zou er gereden worden om het wereldkampioenschap. De MON is een nationale organisatie, dus volgens de Assenaren hadden we daar niet veel te zoeken.
In goedgunstigheid ontvingen wij wél een accreditatie voor de Roelof-Thijsbokaal. Races op vrijdagavond, voor internationale coureurs van iets lagere statuur. We moesten het ermee doen. Ach, wat maakt het uit? Uiteindelijk was de vrijdagavondsessie de leukste van het weekend! Die avond konden we genieten van de gastvrijheid van de perskamer, met koffie en thee en zoveel internetaansluitingen als je je maar kon wensen. Voor ons niet nodig; we hadden de woonmobiel vlakbij op Camping Graswijk. Met een schrijfblokje kon ik mijn tekst wel bijhouden.
Voor de Russische, Duitse en Britse verslaggevers was er meer hoogspanning. Zij moesten maar zien dat zij de heats en de uitslagen goed op een rij kregen. Zij schreven voor gespecialiseerde motorbladen met kritisch publiek, dus alles moest kloppen. Motorsportnieuws is ook zo’n tijdschrift, maar helaas zit ik zo niet in elkaar. Voor mij telt de sfeer, de emotie, het licht, het geluid. Niet de cijfers.
De fotografen van de vakbladen kwamen opdagen met grote kanonnen van lenzen ter waarde van vele, vele duizenden euro’s. Daar kon mijn vrouw Inge niet aan tippen, met haar consumenten-spiegelreflexje van Olympus. Maar waar mannen gaan voor technologie en het zeldzame, perfecte shot, hechten vrouwen meer waarde aan motief, emotie en sfeer. Ieder het zijne dus.
We hadden na vrijdagavond voldoende materiaal voor heel veel tekst en beeld. Op zaterdagavond waren er voor ons geen perskaarten, maar bij wijze van uitzondering kregen we – na zeuren – wel ieder een gastenkaart, waarmee we op de staantribunes konden plaatsnemen. Daar was het eigenlijk zeker zo gezellig.
Tijdens de WK-wedstrijden ging het er nog ruiger aan toe dan bij de races van de vorige dag. Blind en met het rode waas voor ogen, zo leken de mannen te rijden. Dat was niet waar natuurlijk. Ook hier gaat het om talent, vakmanschap, durf en doorzettingsvermogen, zoals bij elke sport.
Toch vraag je je af hoe dat zit. Die rijders lijken op enkele uitzonderingen na allemaal jonger dan een jaar of twintig. Compleet met piekhaar en pukkels. Noord-, Midden- en Oosteuropese varianten op de jeugd die hier bij ons rondhangt op straathoeken. Tja, als je zelf vijftigplusser bent, vergeet je dat je jezelf al heel volwassen vond toen je twintig werd. En dat is ook zo, zeker waar het gaat om topsport. Onder de jeugdpuistjes schuilt talent!
Meer foto’s:
Roelof-Thijsbokaal
WK-wedstrijden vrijdagavond