Speciale momenten op Hogeschool

Op vrijdagochtend meld ik me in het gebouw van één van de Friese hogescholen. Voor het eerst had ik dit jaar een stagiair van Communicatie op mijn innovatieafdeling bij Kabel Noord. Vanuit de stagecontacten heeft de opleiding me uitgenodigd om als externe adviseur deel te nemen aan assessments van afstuderende studenten. In mijn onschuld heb ik weinig notie van de draagwijdte van het begrip ‘assessment’. Al snel kom ik er achter, dat het meer is dan een beetje vriendelijk meeknikken, terwijl een student voor de vorm nog eens samenvat waarmee hij of zij de afgelopen vier jaar bezig is geweest.

Heel veel hangt er af van het verloop van de eindpresentatie. De studenten worden geacht om zichzelf op een boeiende manier laten zien. Wat zijn hun sterke kanten? Hoe luidt hun belofte aan de samenleving? Een tweede onderdeel bestaat uit de bespreking van een hypothetische ‘communicatiecase’. Kunnen de studenten een gesprek leiden? Vooral, kunnen ze dat gesprek ombuigen in de door hen gewenste richting? Zien zij waar de essentie van een probleem zit? Beschikken zij over een visie op strategie?

Dit is een bijzonder intense ervaring, vind ik. Wat hangt er veel af van mijn oordeel! Aan het eind van de presentatie wordt de student de gang op gestuurd. “Wat voor cijfer geven we hem?”, vraagt de gespreksleider aan zijn mededocente, maar ook aan mij. Ik merk, dat het ertoe doet, als ik een half puntje meer of minder geef aan de presentatie. De vakdocenten nemen dat mee, houden er rekening mee, laten zich overhalen in positieve of negatieve zin.

Ik voel me nogal aanmatigend, dat ik mede beslis over de beoordeling van studenten die ik helemaal niet ken. Het rechtvaardigt de ietwat roze bril, die ik bewust heb opgezet. Het feit alleen al dat deze jonge mensen het na vier jaar hebben gebracht tot dit allesbeslissende podium!


Vier jonge mensen komen deze ochtend aan mij voorbij. De eerste vind ik meer een kunstenaar dan een professional. Passie en gedrevenheid voel ik in zijn smakelijk vormgegeven presentatie. Hij valt met de deur in huis: “Kus op je Kut” heet zijn project. Nogal een beetje grof, die titel. Zelf zou ik er niet mee durven komen, maar het is lekker brutaal. Hij had er kennelijk succes mee, in de evenementenwereld waarin hij zich beweegt.  De jongeman  redt zich goed uit de lastige vragen. Ik voel me met hem verbonden. Ik herken die afkeer van ‘brave’ opdrachten door suffe bedrijven, die zoektocht naar maatschappelijke relevantie. Vaderlijk leg ik hem uit dat de wereld minder zwart-wit in elkaar zit dan ik op zijn leeftijd dacht.

Het scabreuze element in zijn werk zet me aan het denken. Ineens herinner ik me 1969, toen ik als vijftienjarige een abonnement had genomen op het alternatieve tijdschrift voor jongerencultuur, de ‘Aloha’. Muziek, flower power, de sexuele revolutie, underground en shockerende strips speelden een belangrijke rol in dat blad. Het was leuk om de soms expliciete stripverhalen van Robert Crumb en Joost Swarte op het schoolplein door te spreken met klasgenoten. Het blad werd daarom geregeld in beslag genomen door de leiding van de katholieke scholengemeenschap waarop ik toen het onderwijs – met een half oor – volgde.

Met dank aan Lambik

Enfin, na hem komen er nog drie studenten. Eerst meteen na elkaar twee briljante meisjes van een jaar of twintig, waarbij ik denk: “Waar halen ze het vandaan?” De een is oerserieus, supergrondig, ondernemend, snapt alles. De afsluitende case is een zacht eitje voor haar. De andere studente is net zo slim en het verhaal dat ze presenteert geloof ik onmiddellijk. Al verkocht ze varkenspens met spruitjes, ik zou onmiddellijk twee kilo kopen. Beiden hebben, net als de student die hen voorafging, een sterke behoefte aan zingeving in hun beroep. Het geeft mij veel hoop voor de wereld. Daarna discussie tussen de twee docenten en mij: “Is het een negen of een acht?” Ik voel me een schoft als ik voorzichtig meedenk over de redenen die het uiteindelijk voor beiden een acht maken.

De laatste studente van de ochtend is ook al maatschappelijk gemotiveerd en een echte doener. Knap hoor, zoals zij videoproducties maakt. Echter, de rol van cameravrouw ligt haar duidelijk meer dan die van strateeg of marketeer. Is  dat erg? Als je het ondanks die beperking na vier jaar doorzetten brengt tot dit beslissende moment, nee, dan is het niet erg. “Ben ik geslaagd, dus?” vraagt zij met heel zachte stem, als ze haar eindcijfer van de gespreksleider hoort. “Ja, dat ben je,” zegt hij. Het is een bijzonder moment om mee te mogen maken.

Docenten, afdeling communicatie, ik ben jullie dankbaar dat ik een rolletje mocht spelen tijdens deze mooie ochtend! Afgestudeerde studenten, ik ben blij dat ik dit beslissende moment in jullie leven mede mogelijk mocht maken!

Meer over onderwijs

2 reacties op “Speciale momenten op Hogeschool

  1. Avatar van Wietse Elzinga
    Klein detail. Betrof het de opleiding Communicatie of de opleiding Communicatie en Multmedia Design?
    Maakt voor die NHL Hogeschool een aardig verschil.

  2. Avatar van Gijs
    Wietse, een goed verstaander heeft aan een half woord genoeg, dat realiseer ik me. Maar ik heb bewust in het midden gehouden over welke hogeschool ik schreef. De foto van dat gebouw is daarbij niet indicatief.
    Het gaat over echte mensen op een beslissend moment in hun leven. Ik heb hen niet gevraagd of het wel goed was dat ik over hen ging schrijven, vandaar dat ik hun anonimiteit probeerde te bewaren.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *