Vier jaar en ruim zevenhonderd berichtjes verder is het nu bijna voorbij. Ooit koos ik voor het platform, vanwege het innovatieve karakter. Welk ander traditioneel medium gaf al in 2005 zijn lezers de kans om méé te schrijven aan de krant? Web 2.0 avant la lettre was het. Volkskrantblog, bedankt!
Het was een gewenningsproces voor me. Als beginnend blogger vond ik het bar spannend, die wereldwijde publicatie van mijn gedachten. Stel je voor dat iemand het leest! Bijna gênant. Het zou aanvoelen alsof ik een blozende tiener was, die in de klas werd betrapt met een liefdesgedicht.
Naarmate het aantal roerselen steeg, nam de gêne af. Dat moest ook, want hoe word je anders ooit een schrijver? Volkskrantblog, bedankt!
Voor het medium koos ik ook, omdat de zoekmachines al die blogjes van de Volkskrantsite zo goed konden vinden. Die drempel had ik genomen: het maakte me op zich niet zoveel uit of het gelezen werd, maar als ik toch aan het schrijven ging, dan maar liever voor een zo groot mogelijk publiek. Nou, dat was er. Volkskrantblog, bedankt!
Dus dit afscheid is er een in dank en met een klein beetje weemoed. Ondanks de onaardige brief van de hoofdredacteur die ik deze week ontving. Die brief, die door Philip Remarque aan mij en aan alle andere duizend zoveel volkskrantbloggers was gestuurd. Net in functie en dit was zijn eerste wapenfeit. Au, dat deed pijn.
De stekker ging eruit, op 1 maart al. Tja, zei Philip Remarque, de redactie kon er nu eenmaal niet de benodigde aandacht aan schenken. Tja, dacht ik, het zal wel te duur zijn geworden. Tja, dacht de redacteur waarschijnlijk, het is crisis. Tja, dacht ik, had je niet even kunnen overleggen? Had je misschien op zijn minst “sorry!” kunnen zeggen? Tja, dacht Remarque, misschien kunnen we al die honderden berichten die iedereen de laatste jaren heeft geschreven wel migreren naar een andere site? Tja, dacht ik, misschien had je daar van te voren even beter over na kunnen denken? Verdorie!
Ach ja, het zijn de hard feelings die wel vaker de kop opsteken bij een afscheid. Maar dat is maar voor even. De wereld draait door, het overzetten van de berichten naar een andere website zal op één of andere manier wel lukken, de krant zal nog wel – even – blijven bestaan. Dus we kijken terug op de zegeningen die het ons bracht. Volkskrantblog, bedankt!
Het glas is altijd half vol.
Een motorrijder heeft nooit last van files, dat scheelt .
Ook als blogger zul je vast wel een nieuwe snelle route in het digitale verkeer vinden,:)
Je verwoord het erg fraai
Leuke bijdrage!
@ Jacob Hesseling: Klopt, we komen er wel, slingerend tussen de obstakels door. Maar ik ben een Oom Dagobert. Ik wil altijd kunnen kijken naar mijn schatten van vroeger. Dus studeer ik op een handig overzetgereedschapje. Of zoiets.
@ prometheus. Hee, dank je wel!
Mooi!
En inderdaad, toch in dank en een beetje weemoed…
Ik schreef inmiddels Philippe Remarque een open brief terug, zie mijn laatste blog van 10 -1
Dank je wel voor je bijdragen al die jaren! Ik blijf nog even hangen hier, maar ben ondertussen bezig op http://onderwijszaken.wordpress.com/.