De tweets over het overlijden van mijn vader bereikten ook Asing Walthaus, die schrijft voor de Leeuwarder Courant. Hij wilde van me weten waarom ik erover had geschreven op Twitter en wat mijn gevoelens daarover waren. Na enig nadenken heb ik zijn vragen beantwoord. Daar heb ik gelukkig geen spijt van gekregen. Het was een goed en respectvol verhaal dat uiteindelijk verscheen op de regiopagina van zaterdag jongstleden. Asing gaf me toestemming om het artikel hier op mijn weblog weer te geven. Dankjewel, Asing.
De dood op Twitter
,,Moet je over de dood van je vader praten via social media’, twitterde Gijs van Hesteren uit Harlingen donderdag. Hij is innovator bij Kabel Noord. Zijn vader is deze week overleden. ,,Ik weet niet waarom, maar ik deed het. Tientallen reacties bewezen dat het goed was.’’
Wat gebeurde er?
,,Mijn vader was in een ver gevorderd stadium van Alzheimer. Hij had een ongelukje gehad en botten gebroken, het lichaam trekt dat niet meer en dan gaat het snel. Iedereen had gemengde gevoelens, eigenlijk is het een soort verlossing maar je voelt ook een gat, je loopt rond met gevoelens van verlies.’’
Je twitterde ’s morgens: ,,Zijn geest was hem al ontvallen. Nu ook zijn lichaam. Hij werd 87 jaar, mijn vader. Hij hield van het leven, wij van hem.’’ Op Twitter laten de meeste mensen zich van hun meest geestdriftige kant zien. ,,Zin in!’’ schrijven ze vaak. Een bericht over de dood is heel anders.
,,Op de Afsluitdijk bij Breezanddijk keek ik over de Wadden, je hebt allerlei gedachten die je niet
kunt delen. En wat doe je dan? Ik dacht bij mezelf waarom zal ik dit niet delen? Elk uur sterven er duizend vaders en de social media kunnen niet altijd een goednieuwsshow wezen. Daarna vraag je je wel af of het goed is, maar dan heb je de stap al gezet.’’
En toen?
,,Ik reed verder naar Amsterdam, naar het ziekenhuis, ik sprak met mijn moeder en mijn broer, met de uitvaartonderneming, daar ben je dan druk mee. Pas later zag ik de reacties, wel zestig of zeventig. Sommige mensen wisten duidelijk niet wat ze moeten zeggen, anderen vertellen dat het hun ook is overkomen. ’t Is toch een hele grote dorpspomp.’’
Er zijn mensen die bij social media anonieme scheldpartijen of grove opmerkingen vrezen. Zeker bij zulke gevoelige zaken.
,,Over rotopmerkingen had ik niet eens nagedacht. Ik heb ze wel eens gehad, toen ik iets ondiplomatieks had getwitterd over de PVV, dan schrik je van de reacties. Maar hier was er alleen maar respect. Dat pleit toch voor de gedachte dat het niet allemaal schuttingtaal is in de social media. Het is heel anders in fora, maar daar moet je ook gewoon niet naartoe gaan.’’
Wat vonden je moeder en je broer?
,,Heb je dat getwitterd? Zeiden ze. Ik dacht toen wel: Oei, ik hoop niet dat ik iets los heb gemaakt, ik hoop dat ze het leuk vinden. Maar toen ik later zei dat er zoveel reacties waren gekomen wilden ze kijken, ik heb mijn moeder de mooiste laten lezen. Die reacties geven toch wel steun.’
Asing Walthaus,
Leeuwarder Courant, 9 juli 2011
Foto: Gijs van Hesteren