Met de DSRA oefenen in Staphorst

Het was weer één van die dingen die je toch minstens één keer in je leven een keer moet proberen. En waarvan je je afvraagt waarom je eraan begonnen bent, als het moment eenmaal is aangebroken. Een dergelijke vraag zal durfallen als bergbeklimmers, parachutisten en bungeejumpers bekend voorkomen. Zelf herinner ik het me levendig van mijn eerste pogingen als zeilkapitein, van de eerste keer dat ik aan de start stond van een motorrace, of van die enkele malen dat ik deelnam aan een dragrace voor motoren. Ongeacht de duistere voorgevoelens die je bekruipen, moet je dan domweg doorzetten.Zo was het ook op dat evenemententerrein in de gemeente Staphorst, op een regenachtige najaarszaterdag in oktober. Het waren onze vrienden Rudi de Wit en Lindsay Hijink die ons via Facebook hadden gewezen op de website van de Dutch Sidecar Racing Association (DSRA). Deze club bevordert het wegracen met zijspancombinaties op nationaal en bovennationaal niveau. Op de site stonden de ‘DSRA Opstapdagen’ aangekondigd. Met die dagen hoopte de vereniging nieuwe aanwas te werven. Het leek te lukken, want met ons erbij meldden zich 22 belangstellenden in het koffiehok van het evenemententerrein De Tippe aan de Ebbinge Wubbenlaan.

Spannend

Ja, spannend was het wel – voor de deelnemers én voor de de teams die bereidwillig en moedig hun machines ter beschikking hadden gesteld. Omdat uit de uitnodiging op de site niet zo gek veel informatie was te halen, liepen de vaardigheden en ervaring van de aanmelders nogal uiteen. Sommigen hadden nog nooit op een motor gezeten, anderen hadden al een rijk motorverleden achter de rug, zoals Rudi en Lindsay, die hun sporen al hadden verdiend met klassieke zijspanracerij. En verder alles daartussen. De helft van de deelnemers aan de opstapdagen kwam voor het vak zijspanpassagier, als ‘bakkenist’ dus. De anderen hadden aangegeven dat ze zelf wilden leren rijden.

Wat moet je al kunnen, om aan het stuur te mogen zitten van zo’n moderne hightechcombinatie? Ach, de ervaren coureurs die de begeleiding van de dag verzorgden dachten er vrij licht over. Zij beperkten zich tot de waarschuwing dat in de linkerbochten het zijspanwiel omhoog kon komen. Ja, zoiets hadden wij ook al gedacht. Meer bijzonder vonden wij de afwezigheid van een voorremhendel en de krapte van de ruimte voor de berijder. En gek genoeg waren de zogenaamde korte zijspannen het meest geschikt voor de langere rijders. Wij lieten het allemaal over ons heen komen, terwijl aan de andere kant van het terrein de bakkenisten geïnstrueerd werden over de eerste beginselen van het over- en uithangen.

Doorslaande wielen

En zie, in de loop van de prettig ongeorganiseerd verlopende ochtend kwam het moment dat we daadwerkelijk als chauffeur plaats mochten nemen in de twee daarvoor ter beschikking staande combinaties. Die ‘korte’ machine van eigenaar-coureur Martin Vollebregt was voor mijn lengte (en omvang, haha) het meest geschikt. Martin stelde kennelijk veel vertrouwen in ons kunnen, want we werden zonder veel omhaal de met pylonen uitgezette baan opgestuurd. Telkens twee rondjes, eerst rechtsom, dan linksom, dan in achtjes. “Een beetje sneller, heren, ik wil doorslippende wielen horen!” riep Martin ons toe. Hee, dat ging helemaal niet zo slecht! Nou ja, afgezien van die ene keer, dat ik mijn voet niet bij het rempedaal had, maar op de framebuis daarachter. Tja, daarmee rem je een combinatie niet af! Gelukkig was er veel uitloopruimte en had ik het geluk dat de ervaren Lindsay als bakkeniste was ingevallen.

Ervaringen

Eerder zei ik het al: spannend. Hard rijden op een circuit, daar had ik al wat ervaring mee, dus de snelheid vond ik niet zo schrikwekkend. Hoewel je met je neus vlak boven de grond hangt en zo’n moderne viercilinder nogal veel meer vermogen leverde dan de machines die ik gewend was. Dat waren één- en tweecilinders van enigszins klassieke makelij en leeftijd. Met een zijspancombinatie had ik – samen met mijn eega Inge in het Steib-zijspan – uitgebreid geoefend op de openbare weg, al was dat dertig jaar geleden en met een 350cc Matchless met 18 PK. Het gevoel voor een zijspanmachine was er nog, maar tijdens deze oefendag drong er iets tot me door dat helemaal nieuw was en waar ik tot dan toe geen rekening mee had gehouden: zijspanracen is een sport voor twee personen en je draagt een zware verantwoordelijkheid voor degene in het bakje!

Met al deze oude en nieuwe ervaringen op zak zien we met grote verwachting uit naar het vervolg op deze eerste opstapdag, dit keer op het grote TT-circuit van Assen. En met gemengde gevoelens, maar in het begin van dit stukje schreef ik het al: ook dát wordt weer één van die dingen die je toch minstens één keer in je leven een keer moet proberen.