“Misschien wil je bij de komende Brandarisrace wel mee op het startschip? We zouden je nautische adviezen op prijs stellen.” Ingrid van der Pol vroeg het aan mij. Zij is de grote geheime motor achter dit jaarlijks terugkerende zeilspektakel. Natuurlijk was mijn ego gestreeld en in mijn naïeve onschuld zei ik ja, niet wetende dat ik mezelf op de dag zelve terug zou vinden in de rol van wedstrijdleider.
Ingrid staat erom bekend dat ze goed is in het vinden van de juiste mens bij de juiste taak, en in delegeren. Of ik de juiste mens was waag ik te betwijfelen, maar ik heb me er dapper doorheen geslagen, met hulp van het vaste tijdwaarnemingsteam en van Ingrid zelf natuurlijk. Dus bij deze is het haar vergeven.
De website vertelt over de Kuiper Brandarisrace: een jaarlijkse zeilwedstrijd voor traditionele zeilschepen, van Harlingen naar Terschelling. Oorspronkelijk is deze georganiseerd ter ere van het vierhonderdjarig bestaan van de vuurtoren Brandaris.
Het al genoemde tijdwaarnemingsteam had zich verzameld op de Emeli, het instructieschip van de Harlinger Maritieme Academie. Een uurtje van te voren lagen we ten anker in het Kimstergat. De schipper zag het niet zo zitten om nog dichter bij de havenmond te gaan liggen. Hierdoor kwam de startlijn nogal diagonaal in de vaargeul te liggen. Ook goed hoor, we redden ons er wel mee.
De zeilers hadden toestemming om met motorhulp op te varen naar deze startlijn, want die lag een tikje in de wind. Alle deelnemers snapten dat, behalve een paar lemsteraken en andere kleine platbodems. Zij hadden ergens diep in het Kimstergat, zo’n beetje halverwege Ameland al zeil gezet, en de motor uit. Daardoor kregen zij de stuurboordboei niet bezeild. Maar dat wil niet zeggen dat je die dan maar mag overslaan. Ja, mág wel, maar dan moeten we je diskwalificeren. De volgende keer moeten we dat nóg duidelijker uitleggen, maar ja, het was mijn eerste keer als wedstrijdleider.
Enfin, na de wedstrijd diende een enkeling protest in. Eén van hen had zijn gaffel gebroken en was boos: “Onverantwoord, dat het zo hard waaide”. Ja hallo, we kunnen veel regelen, maar niet de sterkte van de wind. Er stond bij de start misschien af en toe een dikke vijf, of een klein zesje. Misschien had ie moeten reven?
Een andere schipper vond dat we het door de vingers moesten zien dat hij de stuurboordboei had gemist. “Dat was veiliger, en jullie willen toch geen onveilige wedstrijd?” zei hij. “Nou nee, laten we ons nou gewoon aan het reglement houden”, was ons standpunt. De man bleef verontwaardigd. In dit leven kan je het niet iedereen naar de zin maken.
Bij de prijsuitreiking, ’s avonds in de Braskoer, was de zaal afgeladen vol. Paul Scheffer, voorzitter van de Stichting Brandarisrace, deelde de prijzen uit. Als voorzitter van de Harlinger schippersvereniging VBZH assisteerde ik hem en heel af en toe hield ik de microfoon vast. Enne, volgend jaar mag ik van Ingrid wéér wedstrijdleiden. Vooruit dan maar. Vervolgens dik feest in de Bras. Het was een prachtige dag.
Wel vaker volgde ik de Brandarisrace.
Bijvoorbeeld in 2009
Of in 2017
Waardeer dit artikel met een Tikkie.
