Harlingen, al vijfendertig jaar woon ik in deze stad. Aangespoeld via de bruine vloot. Een stukje traditie, een stukje varend erfgoed, die vloot. Net zoals de stad: overal monumenten, waar je ook kijkt. De website harlingenwelkomaanzee.nl meldt: ‘Met meer dan zeshonderd monumentale panden in onze binnenstad blijft de herinnering voortbestaan aan de trotse welvaart die Harlingen gekend heeft’.
“Iedereen is er”, zegt de dagvoorzitter van het symposium, bezocht door 250 deelnemers, belegd door het Investeringskader Waddengebied. Eén dag is De IJsherberg te Dokkum het brandpunt voor “de gehele waddencommunity”. Een toogdag voor overheden, semi-overheden, adviesbureaus, uitvoeringsorganisaties en lobbygroepen. Polderen op zijn Nederlands.
Alles verandert. Met mijn studie aan de faculteit Sociale Wetenschappen vlotte het niet erg. Vooral het vak Statistiek plaatste mij voor grote vraagtekens. Mijn motivatie was tot het minimale teruggebracht, onder meer door het roken van teveel pretsigaretten. Gijs, onze eerstgeborene, zorgde ervoor dat alle beschikbare tijd als vanzelf aan hem besteed werd.
We waren verhuisd van Amersfoort naar Loenen aan de Vecht. Daar droegen kennissen uit het alternatieve circuit een al eerder door hen gekraakt boerderijtje aan ons over. Terug naar de natuur; elektriciteit en gas waren niet voorhanden. Waterleiding, die was er gelukkig wél. We leerden veel: hout hakken, koken op een kolenfornuisje, omgaan met petroleumlampen.
Vanmorgen was ik in de Harlinger bibliotheek, even proefdraaien als vrijwilliger bij de taalochtend. ‘Taal is zeg maar echt mijn ding’, als aow’er heb ik meer tijd en erop terugkijkend vond ik het erg leuk om te doen.
Meteen gevraagd hoe ‘Rijden met Gijs’ het doet, mijn boek over motorrijden. Ik had een paar exemplaren ter beschikking gesteld aan de bieb. In een paar weken is het al vier keer uitgeleend, één is nu op aanvraag onderweg naar het filiaal in Dronrijp en het mooiste: men heeft het in de categorie ‘literatuur’ ingedeeld. Daar kan een schrijver tevreden over zijn. Lees verder De bieb noemt het ‘literatuur’
Het waren de jaren vijftig. De eerste acht jaren van mijn leven bracht ik door in Budel, een Oost-Brabants boerendorp, gelegen tussen zand, bos en heide. Daar stond de tijd nog stil. Het verkeer bestond uit hondenkarren, bakfietsen en paard-en-wagen. Bij ons in de straat stonden drie auto’s: de Opel Kapitän van de gemeentesecretaris, de Chevrolet Impala van de dorpsaannemer en de DKW van mijn vader, die huisarts was. Wie hem wilde bellen draaide nummer zes.
