Harlingen, al vijfendertig jaar woon ik in deze stad. Aangespoeld via de bruine vloot. Een stukje traditie, een stukje varend erfgoed, die vloot. Net zoals de stad: overal monumenten, waar je ook kijkt. De website harlingenwelkomaanzee.nl meldt: ‘Met meer dan zeshonderd monumentale panden in onze binnenstad blijft de herinnering voortbestaan aan de trotse welvaart die Harlingen gekend heeft’.
“Iedereen is er”, zegt de dagvoorzitter van het symposium, bezocht door 250 deelnemers, belegd door het Investeringskader Waddengebied. Eén dag is De IJsherberg te Dokkum het brandpunt voor “de gehele waddencommunity”. Een toogdag voor overheden, semi-overheden, adviesbureaus, uitvoeringsorganisaties en lobbygroepen. Polderen op zijn Nederlands.
Vanmorgen was ik in de Harlinger bibliotheek, even proefdraaien als vrijwilliger bij de taalochtend. ‘Taal is zeg maar echt mijn ding’, als aow’er heb ik meer tijd en erop terugkijkend vond ik het erg leuk om te doen.
Meteen gevraagd hoe ‘Rijden met Gijs’ het doet, mijn boek over motorrijden. Ik had een paar exemplaren ter beschikking gesteld aan de bieb. In een paar weken is het al vier keer uitgeleend, één is nu op aanvraag onderweg naar het filiaal in Dronrijp en het mooiste: men heeft het in de categorie ‘literatuur’ ingedeeld. Daar kan een schrijver tevreden over zijn. Lees verder De bieb noemt het ‘literatuur’
Het waren de jaren vijftig. De eerste acht jaren van mijn leven bracht ik door in Budel, een Oost-Brabants boerendorp, gelegen tussen zand, bos en heide. Daar stond de tijd nog stil. Het verkeer bestond uit hondenkarren, bakfietsen en paard-en-wagen. Bij ons in de straat stonden drie auto’s: de Opel Kapitän van de gemeentesecretaris, de Chevrolet Impala van de dorpsaannemer en de DKW van mijn vader, die huisarts was. Wie hem wilde bellen draaide nummer zes.
Het was vandaag de 26e januari, negen jaar geleden, dat Els van Hesteren-Borgen bij ons in huis overleed, na 91 goedbestede jaren. Ze was een zeer bijzondere vrouw, en niet alleen omdat ze de zeer geliefde moeder was van Marnix en mij, en grootmoeder van Gijs jr, Wies en Jip, en overgrootmoeder van Beau, Milou en Jolie. Nog een paar maanden en dan is het een eeuw geleden dat ze ter wereld kwam.
“Misschien wil je bij de komende Brandarisrace wel mee op het startschip? We zouden je nautische adviezen op prijs stellen.” Ingrid van der Pol vroeg het aan mij. Zij is de grote geheime motor achter dit jaarlijks terugkerende zeilspektakel. Natuurlijk was mijn ego gestreeld en in mijn naïeve onschuld zei ik ja, niet wetende dat ik mezelf op de dag zelve terug zou vinden in de rol van wedstrijdleider.
“Wanneer ga je dat boek nou eens schrijven, Gijs?” vragen mijn vrienden me van tijd tot tijd. Af en toe lees ik mee in het weblog van de grote George R. Martin. Wat me daar vooral opvalt: deze fantasy-auteur – met wie ik me in ieder ander opzicht absoluut niet op één lijn durf te stellen – schrijft liever korte stukjes. Helaas, want iedereen wacht al jaren op het afsluitende deel van zijn imposante romancyclus ‘Songs of ice and fire’ – ‘Game of Thrones’, zoals de meeste mensen de reeks zullen kennen.
Lokale verkiezingen – vergeleken met de tragedie die zich niet ver van ons vandaan afspeelt lijken ze ineens niet meer zo belangrijk. Hebben ze niets beters te doen, die politieke partijen in de gemeente Harlingen?
We worden met onze neus op de feiten gedrukt. We lezen het in de krant, zien het op de televisie, en live op Facebook en Tiktok: er kan zomaar een eind komen aan het leventje waaraan de meeste mensen in Nederland gewend zijn geraakt. Lees verder De democratie en hoe fragiel die kan zijn
Tot mijn spijt las ik vandaag op Facebook over het overlijden van Harry de Groot. Een bijzonder mens, die het als zijn opdracht zag een periode van enorme veranderingen in de kust- en binnenvaart te documenteren. In 2019 had ik hem opgezocht voor een artikel in ‘Schuttevaer’. Ik kende hem vóór die tijd nog niet en trof in zijn woning in Vries een vlotte, ontzettend goed geïnformeerde spreker.
Carola en Lizzie, de schrijfinspirators van Prompt Schrijven/writing, namen kort voor Kerstmis het initiatief tot een zogenaamde ‘write-along’.
“De eerste ter wereld”, stelden ze zelf, “want wij hadden er in ieder geval nog nooit van gehoord”. Niet minder dan 214 mensen hadden zich als deelnemer aangemeld. Omdat ik met de lockdown en dergelijke toch niet veel beters te doen had hoorde ik daar ook bij. Het is maar zelden dat ik fictie schrijf. Een leuke vingeroefening. Nu nog even die autobiografische roman.
Twaalf dagen lang stuurden Carola en Lizzie opdrachten voor de volgende alinea’s. Door hun verrassende schrijftips schoot het verhaal noodgedwongen alle kanten op – dat was dan ook de uitdaging. Als je niet weet waar het verhaal uiteindelijk naartoe gaat, hoe maak je er dan toch een logische tekst van? Het is ondanks alles min of meer gelukt. Denk ik. Nou ja, hieronder het eindresultaat. Lees verder Bloed in de badkamer