Het is geen nieuw internetverschijnsel, helemáál niet: een chat met deelnemers van over de gehele wereld. Ook is het niet nieuw, dat die mensen tijdens zo’n chat een voor hen belangrijk onderwerp bespreken. Wél nieuw, althans voor mij, was de situering te midden van de Grass-installatie, die de media- en performancekunstenaar Timo Mank had ingericht in het Hollumer Museum Sorgdrager. Als curator van het Medialab Ameland bouwde hij als levensgroot model een huiskamerhoekje met televisietoestel, plantje, schilderijtjes aan de muur en een comfortabele stoel. Heel gewoon, ware het niet, dat het gehele interieur was verpakt in mintgroene kunststoffolie – het fletse plastic waarin de Amelander boeren het winterhooi voor hun schapen verpakken.
Het leek me een metafoor voor de meervoudige en ongedachte betekenislagen die schuilgaan achter de oppervlakkige werkelijkheid van vandaag. Zeker ook vatte ik deze installatie op als een metafoor voor het thema van de dag: het Einde van de Wereld, zoals doemdenkers dat hadden geprojecteerd naar aanleiding van de Maya-voorspellingen. Ook Timo Mank vroeg het zich af: “Is deze kneuterige boerengezelligheid nog wel vol te houden in een wereld, die op vele manieren een snelle verandering doormaakt?”
