Het waren de jaren vijftig. De eerste acht jaren van mijn leven bracht ik door in Budel, een Oost-Brabants boerendorp, gelegen tussen zand, bos en heide. Daar stond de tijd nog stil. Het verkeer bestond uit hondenkarren, bakfietsen en paard-en-wagen. Bij ons in de straat stonden drie auto’s: de Opel Kapitän van de gemeentesecretaris, de Chevrolet Impala van de dorpsaannemer en de DKW van mijn vader, die huisarts was. Wie hem wilde bellen draaide nummer zes.
Het was vandaag de 26e januari, negen jaar geleden, dat Els van Hesteren-Borgen bij ons in huis overleed, na 91 goedbestede jaren. Ze was een zeer bijzondere vrouw, en niet alleen omdat ze de zeer geliefde moeder was van Marnix en mij, en grootmoeder van Gijs jr, Wies en Jip, en overgrootmoeder van Beau, Milou en Jolie. Nog een paar maanden en dan is het een eeuw geleden dat ze ter wereld kwam.
Classic Trophy Gedinne
In de maand na Chimay was er even tijd geweest om te genieten van mijn pensioen. Ik had wat vaarklusjes gedaan, om de kas een beetje aan te vullen. Hoewel, zonder kosten te rekenen schipperde ik ‘di Adventure’, het 28 meter lange wachtschip van Scouting Harlingen, van Terhorne naar Stavoren. Ze hadden het verhuurd aan één van de teams in het IFKS-skûtsjesilen. Later een wél betaalde klus – zij het met korting vanwege de doelgroep – op de Friese meren. Dat was met de Beatrix, een catamaran van Stichting Sailwise, die helemaal is ingericht op zeilen met gehandicapten. In dit geval met blinden en slechtzienden. Deze mensen wilden natuurlijk zelf graag sturen. Dit ging eigenlijk best goed. “Twee spaakjes stuurboord… één terug naar bakboord” enzovoort.
De laatste dag van december, het jaar liep ten einde, we mochten terugkijken. Stel, je mag een stukje van 2022 overdoen. Het was een vraag die ik deze dag tegenkwam in de sociale media.
Nou, ik zou afzien van al het menselijk geklungel waarmee ik anderen waarschijnlijk onvrijwillig had gehinderd of belast. Maar goed, laat ik me beperken tot het motorseizoen. Als ik kijk naar dingen beter doen, ging het misschien maar om kleine dingen, maar ze waren toch pijnlijk. In het eerste geval pijnlijk voor de motor (Chimay), in het tweede (Gedinne) pijnlijk voor het belangrijkste teamlid van Motorsport Harlingen, Tajan van der Wiel.
‘Rijden met Gijs’ was mijn eerste echte grote boek. Nu schrijf ik aan mijn volgende: ‘Varen met Gijs’. Een titel die nogal voor de hand ligt, maar waarom moeilijk zoeken als je iets makkelijks hebt klaarliggen? Het boek zal niet alleen over varen gaan. Ik vertel ook iets over mijn jonge jaren en over de invloeden die er later voor hebben gezorgd dat ik een niet onbelangrijk deel van mijn leven heb besteed aan ‘het varen’. In dit blogje een voorpublicatie.
Boeken waren al heel vroeg in mijn leven een openbaring. Op kinderlectuur was ik snel uitgekeken. Voortvarend was ik begonnen aan de boekenkast van mijn ouders. Ik las alles van voor tot achter, van het Oude en Nieuwe Testament en de tiendelige Sesam Wereldgeschiedenis tot Turks Fruit van Jan Wolkers. Lees verder Varen met Willem
“Misschien wil je bij de komende Brandarisrace wel mee op het startschip? We zouden je nautische adviezen op prijs stellen.” Ingrid van der Pol vroeg het aan mij. Zij is de grote geheime motor achter dit jaarlijks terugkerende zeilspektakel. Natuurlijk was mijn ego gestreeld en in mijn naïeve onschuld zei ik ja, niet wetende dat ik mezelf op de dag zelve terug zou vinden in de rol van wedstrijdleider.
Het circuit in Zwaagdijk telt twaalf haakse bochten en daartussen alleen maar korte rechte stukjes. We hadden dus veel koppel onderin nodig en goede remmen. Met dat laatste zat het wel snor, dus prepareerden Tajan en ik extra geheime wapens voor de aandrijving van de gele raket: met tien centimeter verlengde inlaatspruitstukken, klein voortandwiel, groot achtertandwiel. Lees verder Het bochtige Zwaagdijk
“Wanneer ga je dat boek nou eens schrijven, Gijs?” vragen mijn vrienden me van tijd tot tijd. Af en toe lees ik mee in het weblog van de grote George R. Martin. Wat me daar vooral opvalt: deze fantasy-auteur – met wie ik me in ieder ander opzicht absoluut niet op één lijn durf te stellen – schrijft liever korte stukjes. Helaas, want iedereen wacht al jaren op het afsluitende deel van zijn imposante romancyclus ‘Songs of ice and fire’ – ‘Game of Thrones’, zoals de meeste mensen de reeks zullen kennen.
OSS – Het was drie jaar geleden dat we voor het laatst reden op circuit Paalgraven in Oss. Corona gooide steeds weer roet in het eten van de Pinksterraces. Met des te meer enthousiasme verwelkomden organisatoren, vrijwilligers, teams en publiek de 2022-editie. De pandemie leek eindelijk haar ijzeren greep op de samenleving te verliezen.
De eerste dag kregen we te kampen met ontstellende hoeveelheden regen. Vooral sneu voor de vele vrijwilligers, die zich al wekenlang hadden ingespannen voor een goed evenement. Zoveel regen viel er zelfs, dat na een uur of twee in de middag alle activiteiten moesten worden afgelast, zélfs de fameuze Drie Uren.
Lees verder Ondanks stortregens toch complete editie Pinksterraces Oss
Terug in mijn motorschuur bij Harlingen bouwde racemaat Tajan van der Wiel de koppeling van de XS650 terug naar kabelbediening. Dat werkt goed genoeg, mits zorgvuldig afgesteld. Dat kan je wel aan Tajan overlaten.