Heel bijzonder wat zich afspeelde aan boord van de tweemastklipper waarop ik die week zetschipperde. We hadden de avond ervoor een groep veertienjarige Duitse scholieren aan boord gekregen.
Matrassen of de bus?
Dag van leven
In september 2023 deed ik mee aan 1000 Dichters — de poëziemarathon van @ilfutrecht, bij boekhandel Van der Velde in Harlingen. Men maakte er ook video-opnames van. Als ik mezelf terugzie lijkt het alsof er iemand anders spreekt, alsof het niet mijn gedicht was.
Dank, ILFU, voor de registratie ervan. Blij en trots ben ik, met het leven dat Inge en ik hebben geleid. Het gemis blijft, maar de taal heeft me geholpen dat te begrijpen. Wie schrijft die blijft.
Het onmogelijke dat er
Ineens, zomaar
Was Lees verder Dag van leven
Coöperatief in Achlum
Op de een of andere manier hoort het dorp bij Harlingen: Achlum. Al was het maar vanwege de korte afstand. Onderhand woon ik 36 jaar vlakbij, in Harlingen, maar wat weet ik er eigenlijk van? Ja, af en toe rijd ik door het terpdorp aan de Slachtedyk heen, op weg naar een bestemming verderop. Quizmaster Hans van der Togt woonde er een tijdje. En in 2011 hoorden Inge en ik bij de 2500 uitverkoren deelnemers aan de Conventie van Achlum. Bill Clinton sprak er over moderne solidariteit. Ik herinner me vooral nog het parapluverbod tijdens zijn optreden. Het onvolprezen GPTV maakte destijds een reportage en die staat nog altijd online op YouTube.
Gemengde gevoelens op Chimay
Ieder jaar rijd ik tijdens het derde weekend van juli naar het Belgische Chimay. Dat begon zo’n veertien jaar geleden, toen Inge en ik er als journalist reportages maakten over de internationale klassieke motorraces. Zelf meedoen, nee, dat vond zij geen goed idee. Veel te gevaarlijk, op zo’n snel, spannend, maar niet ongevaarlijk stratencircuit. Toch, na haar overlijden in 2017 schreef ik me voor het eerst in als coureur. Waarom? Om haar dood te verwerken en tegelijkertijd het leven te vieren. En omdat ik al mijn leven lang geboeid word door technologie van de oude school. En door de bijzondere aspecten van deze merkwaardige sport.
Baggeren of natuur?
De sluiting van de Afsluitdijk bracht grote veranderingen in de getijdendynamiek. In de buurt van Harlingen begonnen vooral de Boontjes en het aansluitende Kimstergat snel te verzanden. De Leeuwarder Courant meldde deze week dat de vaargeul Boontjes tussen de sluis van Kornwerderzand en de haven van Harlingen de komende jaren bevaarbaar blijft voor schepen met een beladen diepte van 3,5 meter (bij NAP). Harlinger havenondernemers hadden het graag anders gezien. Zij hadden aangedrongen op uitbreiding van de diepgang naar 4,5 meter.
Stage bij Bond Minderjarigen
Een voorpublicatie uit mijn tweede boek, ‘Varen met Gijs’. Ik hoop het begin volgend jaar te publiceren.
Eind jaren zeventig studeerde ik Andragologie aan de Universiteit van Utrecht. Destijds was dat een belangrijk onderdeel van de faculteit van Sociale Wetenschappen, tegenwoordig alleen nog een bijvak. Andragologie, dat was de wetenschap die zich bezighield met het welzijnswerk in al zijn aspecten. Zeg maar Sociale Academie op universitair niveau. De studie paste nogal in het tijdsbeeld van de jaren zeventig. Ik heb er vooral veel over het dialectisch materialisme opgestoken. Ik liep een groepsstage bij de Bond van Minderjarigen, de BM, samen met mijn studiegenoten, Bas, Wieb, Frank en Irene.
Vijf treinen, drie metro’s en een bus
Parijs – De reis naar Parijs-Evry verliep met hindernissen. Ik zou als schipper gaan varen met een tot luxe hotelschip omgebouwde vrachtspits van 39 bij vijf meter.
Zitten op het Haagse asfalt
Wat zijn wij slechte voorouders. En daarom was ik er ook bij, op de A12 de 11e maart. Voor mijn kinderen, mijn kleinkinderen en alles wat daarna komt. En voor de jonge mensen die durven op te komen voor hun en onze nakomelingen. Intussen is het meer dan twee maanden geleden. Het lijkt langer en tegelijkertijd voelt het als gisteren. Als ik nou écht een keer iets deed dat buiten mijn comfortzone lag was het dit wel.
Piet Knijnenburg en de BMW
Onlangs was ik op verzoek van motornieuwswebsite racesport.nl aan het bladeren in bijzondere foto’s met een verhaal. Zulke plaatjes zijn niet moeilijk te vinden in het omvangrijke fotoarchief van mijn echtgenote.
Hannemahuis en struikelstenen
Allebei Vissers, maar géén familie, géén stelletje. Wél heel vaak samenwerkend aan mooie projecten. Anneke Visser en Willem Visser spreken ter gelegenheid van de jaarvergadering van Vrienden van het Hannemahuis in de bomvolle bovenzaal van het stadsmuseum. Ze geven samen een lezing over ‘Struikelstenen in Harlingen’.
