Allebei Vissers, maar géén familie, géén stelletje. Wél heel vaak samenwerkend aan mooie projecten. Anneke Visser en Willem Visser spreken ter gelegenheid van de jaarvergadering van Vrienden van het Hannemahuis in de bomvolle bovenzaal van het stadsmuseum. Ze geven samen een lezing over ‘Struikelstenen in Harlingen’.
Harlingen, al vijfendertig jaar woon ik in deze stad. Aangespoeld via de bruine vloot. Een stukje traditie, een stukje varend erfgoed, die vloot. Net zoals de stad: overal monumenten, waar je ook kijkt. De website harlingenwelkomaanzee.nl meldt: ‘Met meer dan zeshonderd monumentale panden in onze binnenstad blijft de herinnering voortbestaan aan de trotse welvaart die Harlingen gekend heeft’.
Lokale verkiezingen – vergeleken met de tragedie die zich niet ver van ons vandaan afspeelt lijken ze ineens niet meer zo belangrijk. Hebben ze niets beters te doen, die politieke partijen in de gemeente Harlingen?
We worden met onze neus op de feiten gedrukt. We lezen het in de krant, zien het op de televisie, en live op Facebook en Tiktok: er kan zomaar een eind komen aan het leventje waaraan de meeste mensen in Nederland gewend zijn geraakt. Lees verder De democratie en hoe fragiel die kan zijn
Carola en Lizzie, de schrijfinspirators van Prompt Schrijven/writing, namen kort voor Kerstmis het initiatief tot een zogenaamde ‘write-along’.
“De eerste ter wereld”, stelden ze zelf, “want wij hadden er in ieder geval nog nooit van gehoord”. Niet minder dan 214 mensen hadden zich als deelnemer aangemeld. Omdat ik met de lockdown en dergelijke toch niet veel beters te doen had hoorde ik daar ook bij. Het is maar zelden dat ik fictie schrijf. Een leuke vingeroefening. Nu nog even die autobiografische roman.
Twaalf dagen lang stuurden Carola en Lizzie opdrachten voor de volgende alinea’s. Door hun verrassende schrijftips schoot het verhaal noodgedwongen alle kanten op – dat was dan ook de uitdaging. Als je niet weet waar het verhaal uiteindelijk naartoe gaat, hoe maak je er dan toch een logische tekst van? Het is ondanks alles min of meer gelukt. Denk ik. Nou ja, hieronder het eindresultaat. Lees verder Bloed in de badkamer
In 2019 voer ik het water dun als freelanceschipper. Afgewisseld door Arjen Rekker zeilde ik het hele zomerseizoen met de tweemastklipper ‘Margot’ en vanaf eind november was het heel druk met het Amsterdam Light Festival. Flagship huurde me in om met de salonboot ‘Titanic’ door de grachtjes te varen. Het jaar 2020 stak daar mager bij af. In januari deed ik nog wat tochtjes met de salonboot, maar daarna belandden we in de coronacrisis.
De passagiersvaart lag op z’n gat, leuker kan ik het niet opschrijven. Begin juni kreeg ik de kans als schipper met een vrachtspits te varen, de ‘Manna’. De reis ging van Charleroi naar Évry, voorbij Parijs. In een volgend blog zal ik daar meer over vertellen. Twaalf dagen was ik onderweg en toen was het stil. Nadat het kabinet voor juli en augustus besloot tot versoepeling voer ik over het Wad: één dag met het tjalkje ‘Pallieter’ en één midweek met de kleine tjalk ‘Antonia Maria’. Dat was leuk! Lees verder Een kort scheepvaartjaar
We kijken terug op 1945-2020. Vijfenzeventig jaar vrede, gelijkheid, broederschap. Nou ja, in elk geval vrede. Nou ja, in elk geval vrede in Noordwest-Europa.
Over gelijkheid verschillen we van mening, zolang de rijken steeds rijker worden en de armen armer. En onze broeders zien we maar al te vaak als vijanden. We mogen niet wegkijken, zeiden de koning en Grunberg op de vierde mei. Wat we vandaag gewoon gaan vinden, wat we nu niet willen zien, legt de kiem voor toekomstig kwaad. Lees verder Chorus 500, nondeju
Het komt wel eens voor dat geïnterviewde mensen de journalist zien als hun persoonlijke tekstschrijver. Zij verwachten een artikel dat exact weergeeft wat hen bezighoudt. Dat kan een journalist echter niet bieden. Hij of zij schrijft in opdracht van een redactie.
Ook ik zoek daarom naar de balans tussen de ondervraagde persoon, mijzelf, de lezers en vooral: de redactie. Die betaalt immers mijn boterham. Is dat niet acceptabel? Dan kan de ondervraagde persoon beter zelf zijn verhaal opschrijven, of een tekstschrijver inhuren. Misschien moet ik dat zijn, geen probleem, ik heb nog ruimte voor nieuwe opdrachten.
Een paar voorbeelden. Een paar weken geleden reisde ik een behoorlijk eind voor mijn reportage. Zonder vergoeding van tijd en onkosten, dat moet je als freelancejournalist zelf maar regelen. Niet erg: alles voor de kunst. Het samenzijn was heel plezierig. Maar: de verdiensten zijn relatief laag. Ik kan niet onbeperkt tijd in het uitwerken van de gesprekken. Dus ik schrijf het verhaal in één keer uit en dan moet het klaar zijn. Lees verder Laat maar zitten
Tot in alle hoeken van de Britse samenleving vergiftigt Brexit de verhoudingen. Dat merkte ik gisteren, toen ik argeloos een opmerking maakte in een Facebookgroep. Die heet ‘Bikers 60s 70s photo collection’ (Motorfoto’s uit de jaren 60 en 70). Nostalgisch, volkomen onschuldig en apolitiek, zou je denken.
Wat was er gebeurd? Deze week had ik een paar foto’s uit 1975 in de groep geplaatst. Tijdens een motorvakantie in Engeland waren mijn vriendin Inge – later echtgenote – en ik met panne in de berm tot stilstand gekomen. Een tweetal Britse motorrijders was gestopt en had meegekeken naar de oorzaak van de pech. Uiteindelijk hadden ze ons meegenomen naar huis en in hun werkplaatsje verhielpen ze samen met mij het probleem. Fijn! En tot zover niets aan de hand.
Hoe ouder we worden, hoe meer we worden geconfronteerd met de tijdelijkheid van het bestaan. Wie een relatie van meer dan veertig jaar achter de rug heeft, weet dat het overlijden van een partner een ingrijpende gebeurtenis is. Niet alleen brengt een dergelijk verlies veel verdriet en verwarring met zich mee; het zet je leven op zijn kop en dwingt je tot het her-ijken van je zekerheden. Hoe dat uitwerkt in de praktijk vertel ik vanuit de eerste hand.
Laat mij ook eens een mening hebben.
De mening van de anti-Zwartepieten kan ik niet delen. Ik heb begrip voor hun standpunt, maar ik denk dat ze het niet helemaal in de juiste verhoudingen zien. Soms vind ik hun opstelling zelfs irritant. Waarom moet die zo nodig verkondigd worden tijdens de intocht van kindervriend Sinterklaas? Deze mensen staan echter voor hun eigen mening en dat mocht altijd in Nederland. Zeker omdat ze die steeds geweldloos verkondigen. Ze vragen netjes aan de overheid of ze mogen demonstreren en na toestemming doen zij dat, op de plek en het tijdstip die hen zijn toegewezen.
Dan de andere kant, de ondersteuners van een zwarte Zwarte Piet. Die mensen blijken zich niet geweldloos op te stellen. Die vragen niet netjes om toestemming. Gesteund door overheden die hun ogen sluiten en media die de zaak verder ophitsen nemen zij de vrijheid om legale demonstraties te saboteren. Want tja, vrijheid van meningsuiting bestaat alleen voor de meerderheid, en voor meningen die de meerderheid welgevallig zijn.
Nu schaam ik mij, als Nederlander, als inwoner van Friesland. “Wij verdedigen het Nederlandse cultuurgoed”, zeggen deze dappere heren en dames. Een cultuurgoed dat blijkbaar bestaat uit het recht van het geweld. Op Facebook roepen mensen die ik ken en respecteer intussen ongegeneerd de meest verschrikkelijke dingen. Niet alleen over de anti-zwartepieten, maar over alles wat een kleurtje heeft en iedereen die een beetje linksig lijkt.
Het wachten is nu op de witte puntmutsen, de ingegooide etalages, de boekverbrandingen en de hakenkruizen. En de volgende stap is dat de tegenstanders van Zwarte Piet terug gaan slaan. Zinloze escalatie. Nou, ik ben en blijf vóór de multiculturele samenleving. Deze wereld is van ons allemaal. Nee, de dappere verdedigers van Nederlandse tradities spreken niet namens mij. Dat wilde ik maar even gezegd hebben.