Terug naar Warmenhuizen
Een zomerritje met de Ducati naar Noord-Holland. Het is warm, het wolkendek jaagt, maar het is droog. De Pettense zeewering biedt een indrukwekkend uitzicht op land en zee.
Daarna rijd ik door, naar de roots van mijn vader: Warmenhuizen. In ‘Warmetuut’ staat het grote huis in de Dorpsstraat, waar ik als jongetje in de jaren vijftig heb gelogeerd bij opa en oma. Mijn opa en naamgenoot was die grote huisdokter met de overhangende wenkbrauwen, waar ik een beetje bang voor was. Het huis staat er nog, onveranderd lijkt het wel.
Op de begraafplaats ben ik voor het laatst geweest toen ik mijn opa begroef, in 1973. Het is nauwelijks voor te stellen, zolang als het al geleden is. Ik bezoek er het graf waar hij ligt, samen met mijn oma en tot mijn verbazing met de as van mijn favoriete tante: Pans van Hesteren.
Het is een idyllische plek, waar twee meisjes me vrolijk babbelend ontvangen, zie de foto van de Dorpsstraat. Ze staan aan het graf van hun papa, die bij een motorongeluk om het leven is gekomen. Mama is verhuisd, maar ze logeren in Warmenhuizen bij hun opa en oma. Ze praten honderd uit en vinden het interessant dat ik ook een motorrijder ben.
Ik vraag hen of ze weten waar mijn oom Boelie, broer van mijn vader, is begraven. Zij weten het niet, maar een oudere dorpeling wijst het me zonder moeite. “Jong gestorven, hè?”, weet hij. Boelie werd maar 51 jaar oud. Ook hij was huisarts in dit dorp, van 1963 tot 1978. Zijn naam leeft voort in de Boelie van Hesterenstichting, die hier het lokale medisch centrum beheert.
Goed om af en toe even stil te staan bij degenen die je voorgegaan zijn. Memento Mori.