Een gevoel van onheil waart dagenlang rond in mijn hoofd. Deze week was dat ook weer zo. Allerlei negatieve kleinigheden en grotigheden tellen zich op. Lange files door ongelukken op de Belgische snelweg. De auto van mijn oudste zoon is kapot. Mijn vrouw is door reuma en hernia tijdelijk tot een rolstoel veroordeeld. We beleven een hele rare Koninginnedag. Mijn vader is aan de Alzheimer. Mijn moeder is moe. Mijn agenda is overvol. De Belastingdienst wil geld zien. Mijn sleutels zijn kwijt.
’s Nachts droom ik van heftige ongelukken. Dit weekend doe ik mee aan de motorraces van de Ducaticlub in Assen. De motor wil moeilijk starten. De nieuwe accu is steeds leeg. De technische keuring stuurt me terug naar de werkplaats. Het gashendel blijft hangen. Waar liggen mijn sleutels? Ik denk terug aan mijn nachtmerrie.
Zaterdagmiddag rij ik trainingsrondes op het TT-circuit. Ik doe het kalm aan. Het gaat goed. Het weerbericht voorspelt regen voor zondag. ’s Nachts heb ik opnieuw onheilspellende dromen. Zijn het voortekenen?
Zondagmorgen regent het lang en af en toe veel. Het programma loopt uit. Om half vier breekt de zon door. Om half vijf rij ik mijn race, op een halfdroge baan. Geen probleem. Onderweg spelen beelden zich af in mijn hoofd. Botbreuken en ravage. Ik finish behouden, als zestiende.
Het leven is een unieke gift. Je moet het niet alleen leven, maar ook beleven. Ik hou van avontuur, maar wel voorzichtig, graag. Ik geloof even niet in voortekenen en ga weer van leuke dingen dromen.