Tagarchief: jeugdherinneringen

Onder mijn korset een pistool

Ter gelegenheid van Dodenherdenking 2020, een gedenkwaardig jaar.

Els Borgen in 1939, zestien jaar oud.

Mijn moeder Els Borgen (geboren 1923) was eind jaren dertig naar Nederland gekomen. Ze zou daar haar HBS-opleiding voltooien, in de kost bij familie in Nunspeet. Haar vader en moeder en jongste broertje woonden nog in Nederlands-Indië.

Pas in 1947 zou het gezin weer herenigd worden. Haar ouders beleefden zware oorlogsjaren in interneringskampen. Mijn opa was gedwongen tot dwangarbeid aan de beruchte Burmaspoorweg. Mijn moeder, nog een jong meisje eigenlijk, moest het zelf maar uitzoeken in het bezette Nederland. In 2011 ondervroeg ik haar urenlang over die periode. Ik stelde er een e-boekje over samen: ‘Onvergetelijke jaren’, nog steeds verkrijgbaar via Amazon. Hieronder één van de verhalen die ze me vertelde. Lees verder Onder mijn korset een pistool

Onvergetelijke jaren

Cover van het e-boek
Cover van het e-boek

Gisteren voerde ik een eigenaardig gesprek met een Amerikaanse dame van de IRS (de belastingdienst van de Verenigde Staten). Een mevrouw die probeerde zoveel mogelijk te klinken als een computer. Het liep goed af. Ze wees ons een belastingnummer toe voor het publiceren van e-books op Amazon. Het eerste boek is deze week uitgekomen. Het gaat over de jonge jaren van mijn moeder, Els van Hesteren. Een zeer persoonlijke terugblik op de vormende jaren van een pubermeisje. Zij groeide op in het Nederlands-Indië van de jaren dertig , maar belandde kort voor de Tweede Wereldoorlog in het kille Nederland.

Wat vooraf ging

In het jaar 2011 ondervroeg ik mijn moeder over haar jeugdjaren. 87 Jaar oud was ze inmiddels en mijn vader, haar echtgenoot, was nog maar net overleden. Hoe vaak had ze mijn broer Marnix en mij niet verteld over die prachtige tijd in Nederlands Indië en over de vreselijke oorlogsjaren in Nederland die daarop waren gevolgd? Al van kleins af aan hoorden we over Tempo Doeloe, de baboe’s, kokkie en de geborgenheid die een jong meisje moet hebben gevoeld bij dit leven waaraan nooit een einde scheen te komen. En we rilden bij de verhalen over de kilheid die zij had ervaren in het bezette Nederland en het werk dat zij voor het Verzet had gedaan.

Te hooi en te gras hadden we ons een beeld gevormd van de jeugd van onze moeder. Nooit echter hadden we dit als een consistent, min of meer chronologisch verhaal te horen gekregen. Dat er nu toch een samenhangend relaas is ontstaan vond zijn oorsprong in een stukje tekst, ‘Onvergetelijke Jaren’, in het e-boek weergeven onder ‘Deel 1’. Zij schreef het in haar eigen vlotte schrijfstijl. Dat was de aanleiding waarom ik, tijdens mijn wekelijkse bezoeken aan haar flatje in Amsterdam-Slotervaart, bij haar aan de keukentafel ben gaan zitten met een notitieblok. “Vertel het nu eens in de juiste volgorde, Mam! Hoe zat dat nu precies, met die zwerfjaren tijdens de oorlog, hoe heb je die Schotse George leren kennen, hoe komt het dat je nooit een academische studie hebt kunnen doen?”

Lees verder Onvergetelijke jaren