Meeslepend spektakel op Paalgraven
Dit artikel is eerder gepubliceerd in de Harlinger Courant van 29 mei 2015 en op de website van SAM Motorsport.
OSS – Een meeslepend spektakel, het is een goede typering voor de endurancewedstrijd ’Drie Uren van Oss’ op Eerste Pinksterdag. Het team van Motorsport Harlingen was bij een viertal langeafstandswedstrijden achtereen uitgevallen. Ditmaal haalde het de eindstreep. Coureur Tajan van der Wiel, die aan de Vaartweg in Harlingen een reparatiewerkplaats heeft: “Als onze Japauto Honda CB750 nu weer was uitgevallen had ik hem als museumstuk op een plateautje aan de wand gezet, om nooit meer van zijn plaats te komen. Maar we hebben op zeker gespeeld, het blok praktisch standaard gehouden en alles zo goed mogelijk voorbereid. Dat heeft resultaat opgeleverd en met deze twaalfde plaats op regelmatigheid zijn we superblij. Vijfendertig teams achter ons gelaten!”
Tekst en foto’s: Gijs & Inge van Hesteren
Teammaat Gijs van Hesteren voegt toe: “Deze motor uit 1976 was een van de oudste en zeker een van de minst snelle. Links en rechts werden we voorbijgevlogen door de snellere rijders. We zaten er niet mee, want de andere coureurs hielden er rekening mee en de machine hield zich prima. Kort voor de finish hield de dynamo ermee op. De accu had nog voldoende spanning om het eind te halen, al begon de motor behoorlijk te sputteren in de laatste twee, drie ronden. We waren blij dat we de zwart-wit geblokte vlag zagen.”
Tajan van der Wiel met de Japauto Honda, achtervolgd door Laverdarijder Otte Schakel.
De wedstrijd in Oss is bedoeld als een herbeleving van de roemruchte 24 Uren van de jaren zestig en zeventig. Op bestaande en voormalige stratencircuits laat de Stichting Aanvullende Motorsport (SAM) zien hoe het er vroeger aan toeging bij de motorraces. Zowel ervaren als minder ervaren coureurs moeten zich op hun gemak voelen. SAM-wedstrijdleider Berend Roke: “Het gaat bij deze demo’s om regelmatigheid, niet wie het snelste over de streep gaat.”
Sportieve strijd
Er werd op het snelle Paalgravencircuit met veel wederzijds respect gereden, ondanks soms grote snelheids- en talentverschillen. Het is niet te ontkennen: het was een mechanische slijtageslag voor de dertig- tot soms vijfenveertigjarige machines. Van de 47 ingeschreven teams haalden slechts 33 de eindstreep. De coureurs die voortijdig waren uitgevallen zaten er niet zo mee. “Veel vrolijke gezichten,” constateerde pitstewart Henk Miedema. “Het was mooi zonnig weer, niet te warm. Meedoen was belangrijker dan winnen.”
Van der Wiel (links) en Van Hesteren, tevreden in de pitstraat direct na afloop van de wedstrijd. Links op de achtergrond de pitcrew, in de persoon van Ingrid van der Wiel. Zij is de teammascotte; als ze er niet bij is haalt het team het einde niet.
Voor de Harlingers was het uitrijden van de Brabantse slijtageslag de bekroning van hard werken, vóór en zeker tijdens de wedstrijd. In 2011 en 2012 reed het team succesvol met de 1972 Yamaha XS650 van Gijs van Hesteren. In opvolgende edities koos Van der Wiel voor de Japauto. “In mijn jonge jaren nam ik als bakkenist deel aan de Nederlandse kampioenschappen in de zijspanklasse. Deze speciale spullen van de Parijse Honda-importeur lagen al tientallen jaren bij mij op zolder. Nadat ik met Gijs tweemaal de endurance had gereden wist ik, dat het tijd werd om ze tevoorschijn te halen.”
Het bijzondere uiterlijk van de motor trok sindsdien veel aandacht, als stijlicoon van de jaren zeventig en als verbeelding van de legendarische resultaten die het Franse enduranceteam er destijds mee behaalde. Door verschillende oorzaken had de oude Honda de race niet eerder uitgereden. En ook ditmaal was het spannend tot aan het einde. Uiteindelijk kon de champagne ontkurkt worden. De volgende wedstrijd die de twee gaan rijden: de Drie Uren van Elst (Gld.) op 20 juni aanstaande.
