Tagarchief: noodopvang

Zoutpilaren in lokale politiek – Politiek dagboek 36

Column, Persoonlijk, Politiek, , , , , , , ,

Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 35.

Gedoe

Maandag 2 februari

Een hoop gedoe over van alles en nog wat. Hieruit een greep:

  • Voorbereidingen voor de manifestatie “Van Harte Pardon” van a.s. donderdag.
    Veel steunbetuigingen rond de spoorlijnactie en communicatie met mensen die zich erachter scharen.
  • Een medewerker van het COA, die boos op mij is, omdat ik een tekst van hem zonder zijn toestemming openbaar heb gemaakt. later meer hierover.
  • Mensen uit de Zuiderhaven, die zich ergeren aan de jachthaven die er komen moet.
  • Het Friesch Dagblad, dat wil weten wat ik als charterschipper vind van de berichten over 25 % krimp van de vloot de komende jaren.
  • Raadsleden van andere fracties, die willen overleggen over de komende raadscomissievergadering.
  • Vruchteloze pogingen om de zieltogende Stichting Noodopvang te benaderen. Irritant.

Dinsdag 3 februari

VAN HARTE PARDON aanstaande donderdagavond.
Na een suggestie van Klaas Harinck van de Vereniging Vluchtelingenwerk Fryslân hebben we een bus met 52 zitplaatsen ‘geregeld’, die donderdagavond van Harlingen naar de manifestatie “Van Harte Pardon” afreist.
Het is volgens ons nuttig en nodig dat lokale overheden hun stem nog eens krachtig laten horen op zo’n manifestatie, in aansluiting op de uiterst loffelijke initiatieven van de provincie en van de VFG. Zo kan het niet langer!
We nemen een aantal Harlinger GroenLinksers mee, we hopen ook op een aantal gemeenteraadsleden van diverse fracties. Ook het college is van harte uitgenodigd. Maar vooral gaat het bij deze busreis om mensen uit ‘ons’ AZC.

Woensdag 4 februari

Er zijn zóveel aanmeldingen vanuit het AZC voor de busrit, dat we er twee bussen bij hebben gehuurd. Twee vertrekken vanuit het AZC naar Leeuwarden, één vanaf het Station.

Versteende blikken in lokale politiek

Het was vanavond commissievergadering.
In een besloten nazit met de gemeenteraad hebben wij van GroenLinks onze mederaadsleden van de andere fracties uitgenodigd mee te gaan en eventueel een deel van de kosten te dragen (ja, drie bussen kosten meer dan één). Ik vond het teleurstellend dat op beide uitnodigingen lauw gereageerd werd, tenminste door de fracties als politieke entiteit.

Op persoonlijke titel wél, laat ik dat er bij zeggen! Sommigen wilden op persoonlijke titel wel meerijden of -betalen. Ook goed, maar ik had gehoopt op een ‘statement’ door een lokale overheid, die toch lippendienst bewees aan de recente intiatieven van de VFG. Vanavond verhinderd zijn onder meer Erents van D66, Sita Helfrich van de PvdA en het college, die andere verplichtingen hebben.
Verder heb ik ook gevraagd om meer inzet en meer betrokkenheid met en aanvullende kredieten voor de worstelende stichting Noodopvang. Een oproep per e-mail van PvdA-fractievoorzitter Wouter de Groot, dat ‘er van de raad ook iets moest komen’ aangaande de ‘alarmerende berichten over het beleid van Verdonk inzake asielzoekers’ had me doen verwachten dat zijn fractie zich vol verve zou storten op deze problematiek. Helemaal niets dus. Soms begrijp ik niets van politiek.
De CDA-fractie zweeg en zat er als versteend bij. Onze lieve heer deed dat ook met zondaars: hij veranderde ze in zoutpilaren. In dit geval was hun eigen schaamte over het rijksbeleid en hun eigen zwijgen (waar alleen een luid protest op zijn plaats is) vermoedelijk al voldoende.
Vanavond heb ik voor eerst het sinds het begin van mijn raadslidmaatschap het gevoel, dat politiek niet mijn stiel is. Ik ga me echt eens beraden of ik hier wel mee door wil gaan.

Lees het vervolg in aflevering 37.

Uitzetting vluchtelingen – Politiek dagboek 35

Column, Persoonlijk, Politiek, , , , , , , , , , ,

Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 34.

Brief kruist vergadering

Vrijdag 23 januari

Vluchtelingen. Gatver, wat die Rita Verdonk toch allemaal uitvoert. Moet ik daar nog over schrijven? Het maakt me misselijk.
Liever ga ik even terug naar de raadscommissie van vorige week. Ik stelde berichten rond het AZC aan de orde en de situatie van de Stichting Noodopvang. Toch een beetje onverwacht kregen we van college en raad een hoop bijval. Daarvoor ben ik dankbaar en ik ben ook trots op mijn collega’s en conculega’s.
Daarom is het achteraf jammer, dat ik al voorafgaand aan de commissievergadering een ingezonden brief had gestuurd aan de Harlinger Courant, waarin ik mijn ongenoegen uitte, ook over de politiek van Harlingen. Die brief stond pas ruim ná de commissievergadering in de krant. Daarop kreeg ik het terechte commentaar: “Zijn jullie van GroenLinks soms de enigen met patent op de waarheid? Hebben wij in jullie ogen dan géén hart in ons lijf?”
Mea culpa, beken ik daarom. Dat had anders gemoeten. In Harlingen kunnen we voort met de noodopvang.
Maar liever heb ik dat iedereen over mij heen valt, omdat ik één keer teveel spreek over deze onmenselijke wantoestand, dan dat we één keer te vaak zwijgen. Hier rest alleen nog een hardgrondig protest. Het gaat hier niet meer over politiek: het gaat over mensenrechten!

Donderdag 29 januari

Heel blij zijn we met het brede protest tegen de plannen van Verdonk inzake de asielzoekers. Ik ben trots op de Vereniging Friese Gemeenten; hun principiële opstelling is een voorbeeld voor de rest van het land. En daarom wil ik hier graag ook ons college van B & W prijzen, als lid van de VFG.
Het gonst rond in de media. Vanavond zag ik in Rondom Tien onder meer Piersma en Karel Helder uit Wonseradeel. Ik was onder de indruk van de uitzending.
Morgen om 10 uur is er een uitzetting uit AZC Bolsward, volgens een e-mail die ik ontving vanavond. We gaan er heen. Ik ben woedend en voor mjin part ga ik voor de wielen van het IND-busje liggen.

Vrijdag 30 januari

Vanmorgen zijn we direct na gaan trekken, wat er in Bolsward aan de hand is. In het rijtje telefoonnummers, dat ik heb gedraaid, kwam ook basisschool De Blinkert voor. Uit informatie van de school is me zojuist gebleken, dat het IND vandaag niet nog eens langs komt bij het AVO en dat de uitzettingspoging van van gisteren niet terecht was. Een hele opluchting.
Als de minister op deze manier het draagvlak voor haar beleid probeert te vergroten, wordt het niks natuurlijk!
In de nieuwsrubriek staat een oproep voor de demonstratie “Van harte Pardon!”

ROCOV over openbaar vervoer

Maandag 26 januari

In Anna Casparii belegde het ROCOV een interessante avond over openbaar vervoer in Friesland in het algemeen en de spoorlijn Harlingen – Leeuwarden in het bijzonder.
Eén opmerking vonden alle aanwezigen heel interessant: van Defensie moet ook een opgeheven spoorlijn vijftien jaar goed onderhouden blijven liggen. Toen we dat hoorden, konden we wel weer naar huis; waarom een trein opheffen, als de rails ook ongebruikt geld blijven kosten? Dat moeten we natrekken. Later meer hierover.
Verder verwijs ik naar de nieuwspagina van deze site voor een persbericht over de vragen van de provinciale fractie van GrienLinks inzake de asielzoekers.

VBZH-schippers over ligplaatsen

Zaterdag 31 januari

VBZH-vergadering in Hotel Centraal. De zeventig eigenaren van traditionele zeilschepen vergaderden over moverende zaken. Vooral de indeling van de ligplaatsen geeft elk jaar weer aanleiding tot verbitterde meningsverschillen, maar uiteindelijk verlaat iedereen min of meer gerustgesteld het pand.

Lees verder in aflevering 36

Noodopvang, zwembad en spoorlijn – Politiek dagboek 33

Column, Persoonlijk, Platteland, Politiek, , , , , , , , , ,

Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 32.

Raadsvergadering

Donderdag 15 januari

Gisteren spraken we in de raad over de stichting noodopvang.
Wethouder Jan Sijbenga heeft me daarbij toegezegd op zo kort mogelijke termijn met de stichting Noodopvang in contact te treden.
Van de criteria moet de stichting niet teveel een punt maken, vinden de raad en de burgemeester. Het is allemaal al erg genoeg wat er rond die vertrekcentra van Verdonk gaat gebeuren. En extra discussie in de raad is daarvoor niet nodig.
De brief van de stichting aan de raad is nog steeds niet officieel aan de raad voorgelegd. Daar heb ik mijn beklag over gedaan. Maar van de inhoud weten na mijn opmerkingen in de rondvraag alle fracties hoe het zit.
Nu nog zorgen, dat het bestuur versterkt wordt. Ik heb begrepen dat er minstens één lid bij moet, om legaal besluiten te kunnen nemen als stichting. Vanuit met name Kimswerd bereiken me steeds aanvragen voor financiering van onderdak voor mensen die in Harlingen uit het AZC zijn gezet.

Peuteropvang en nieuw zwembad

Hoe het verder verliep tijdens de vergadering van de raadscommissie gisteravond:
Bij het welzijnsprogramma maakten we een opmerking over de ambtelijke toelichting op de tarieven voor de zorguren van het maatschappelijk werk. Op zijn minst geheel onbegrijpelijk. De wethouder beloofde een aanvullende notitie vóór de raadsvergadering volgende week woensdag.

Ook hebben we maar weer eens gepleit voor uitbreiding van het budget van de peuteropvang (net als vorig jaar). Een wachtlijst van zeventig kinderen is niet niks. We kregen onverwachte steun van mevrouw Fijnvandraat van het CDA. Wat ons betreft, gaan we binnenkort praten over een extra lokaal, al kost dat 150 duizend euro’s.

In de commissie ook een lange discussie over het krediet voor het nieuwe zwembad. Wij vonden de resultaten van het DHV-onderzoek over de prijs-kwaliteitsverhouding zeer geslaagd. Zeker gezien het positieve resultaat op genoemde verhouding. Het schijnt, dat zwemvereniging de Vikings bezwaar heeft gemaakt tegen het zwembadplan. Alle fracties keken er van op dat de Vikings niet aanwezig waren om in te spreken.
Johan Erents van D66 dreigde zich bij de zwembadbespreking te verliezen in adviezen over tegeltjes en randjes. Hij maakte dat goed, door bij de behandeling van het sociaaal-cultureel werk Het Rondeel te pleiten voor meer inzicht in de verhouding tussen kosten en rendement. “Wat doen ze daar eigenlijk de hele dag?”, vroeg Johan zich af. Het middel van een onderzoek door de raad, ála parlementaire enquete, vonden de andere fracties en wij ook echter weer te ver gaan. Wél een onderwerp om nog iets mee te doen op niet al te lange termijn.

Vervolg spoorwegactie

Vrijdag 16 januari

Even genoeg over vluchtelingen. We moeten nadenken over het vervolg van de spoorwegactie. Volgens insiders zou het wel eens kunnen zijn, dat het presidium van de Friese Staten besluit de benhandeling van de bezuinigingen op het openbaar vervoer uit te stellen. De 4e februari is te kort dag, bovendien is het onderwerp van dien aard, dat een voorafgaande commissiebehandeling de voorkeur verdient.
Hoe het ook zij, wij willen de handtekeningen graag aanbieden op een opportuun moment, liefst samen met gemeentebesturen en -raden en met andere mensen en organisaties, die begaan zijn met het behoud van openbaar vervoer in het algemeen en de spoorlijn Harlingen-Leeuwarden in het bijzonder. We denken aan de gemeenten langs het spoor, maar ook die van de Waddeneilanden.
We gaan dan weer gezamenlijk naar Leeuwarden, volgens het voorbeeld dat B & W van Harlingen in december zo goed gegeven hebben.
Later meer hierover.

Maandag 19 januari

Vanmiddag samen met Inge en Oene naar Loek van der Heide, om te praten over hetgeen we gaan doen met de vele duizenden handtekeningen, die Loek heeft verzameld voor het behoud van de spoorlijn Harlingen-Leeuwarden.
Zoals het er nu uitziet, gaan de Staten van Friesland het er over hebben op 4 februari. Voorafgaand aan deze statenvergadering gaan we de berg handtekeningen aanbieden aan statenleden en gedeputeerde Ton Baas.
Het commentaar en de reacties, die door veel mensen via de e-mail aan ons zijn gestuurd, willen we in een handig boekje afdrukken, dat we aan de statenleden ter hand stellen. Het zal hun helpen de saaie vergader-uren door te komen.
En met wie gaan we de handtekeningen aanbieden? We nodigen het college en de gemeenteraad van Harlingen van harte uit, om mee te gaan bij het aanbieden. Het goede voorbeeld van het college van B & W van Harlingen vorige maand staat ons daarbij voor ogen…
En zijn er anderen, die mee willen? Zij zijn welkom.

Wordt vervolgd in deel 34.

Als lichaamstaal geluid maakte… – Politiek dagboek 31

Column, Persoonlijk, Politiek, , , , , , , , ,

Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 30.

Een waardeloze vergadering

Vrijdag 19 december

De laatste dagen hebben verscheidene mensen, echt niet alleen uit GroenLinkse hoek, me aangesproken over de raadsvergadering van woensdagavond. Zij waren erbij, of ze hebben via de radio meegeluisterd. Wat hen getroffen heeft:
“De vergadering was erg rommelig, er was geen rode draad te ontdekken.”
“De voorzitter van de raad discussieerde vooral mee en vergat voor te zitten.”
“Jammer, dat bijna niet inhoudelijk is ingegaan op de argumenten in de motie van Harlinger Belang en GroenLinks.”
“Er hing een onplezierige sfeer van ongenoegen tussen college en raad.”
“Ging het weer om de macht?”
“Als lichaamstaal geluid maakte, had jij veel lawaai gemaakt, Gijs!”
“Het was niet verheffend.”
“Ik heb geen eerste termijn of tweede termijn kunnen ontdekken in de behandeling van de Gezondheidsnota.”
Nou, mijn idee. Ik vond het een waardeloze vergadering.

Noodopvang

Woensdag had ik een lang telefoongesprek met Renee van der Heide, die werkt voor Stichting Vluchtelingenwerk en ook in het bestuur zit van de Stichting Noodopvang Harlingen. We hadden het over de avond “Home for Earth” van vorige week woensdag. En natuurlijk over de toekomst van de noopvang in Harlingen. Uit Den Haag komen via de kranten hoopgevende berichten de laatste dagen. Een oplossing is er echter nog niet vooralsnog. De stichting moet dus zijn werk kunnen blijven doen.

Het bestuur is gereduceerd tot twee mensen, waaronder Renee. Zij zou er wat mij betreft in moeten blijven zitten. Aanvulling van het bestuur is nodig; dit keer liefst niet weer exclusief uit kerkelijke hoek, want alle goede bedoelingen ten spijt, echt zoals bedoeld heeft de stichting niet gefunctioneerd. Dus mensen uit vakbeweging, GroenLinks, PvdA, D66, VVD of andere hoek: laat het horen, als je in dat bestuur wilt.

Ik heb Renee al toegezegd dat ik eventueel bestuurder wil worden. Of dat aanleiding geeft tot belangenverstrengeling met het raadswerk kan ik nu niet overzien. De stichting heeft beloofd verslag uit te brengen, niet alleen aan de Harlinger Raad van Kerken of hoe dat ook heten mag, maar ook aan de gemeenteraad, in wiens opdracht de stichting begonnen is tenslotte!

Tot slot nog dit: er is nog een substantiële geldsom over van het begin 2003 ter beschikking gestelde budget en een woord van lof van Renee voor de wethouder, Jan Sijbenga. Volgens Renee is de samenwerking met hem heel goed verlopen.

Gedicht van Chris Arlman

Als je met griep thuis zit, heb je meer tijd om te schrijven, dat is duidelijk. In de Leeuwarder Courant lees ik, dat de VFG (Vereniging van Friese Gemeenten) besloten heeft, voorlopig geen uitzettingen van vluchtelingen meer te ondersteunen. Eerst moet de minister in Den Haag maar eens met een bevredigende oplossing komen voor alle problemen, die er zijn.
Misschien moeten we het gedicht, dat burgemeester Arlman gisteravond opdroeg aan het eind van de raadsvergadering in dat licht plaatsen. Het ging over het verlenen van gastvrijheid aan de behoeftigen. Aangenaam verrast waren we ermee, maar ook verbaasd. Had het college een jaar geleden al niet verklaard dan wel akkoord te zijn met de wens van de raad om vluchtelingen te ondersteunen, maar dan wel zó, dat het college er part noch deel aan zou hebben?

Maar nogmaals, we waren aangenaam verrast.

Lees verder in deel 32.

GroenLinks jaarvergadering – Politiek dagboek 29

Column, Persoonlijk, Politiek, , , , ,

Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 28.

Jaarvergadering GroenLinks

14 december

Vorige week hield de afdeling Friesland van GrienLinks de jaarvergadering. Enerzijds mooi, dat er zo’n dertig mensen waren komen opdagen, anderzijds jammer, dat de andere 570 Friese leden er niet waren.
Samen met Henk Bijl en Sijvert Oud, Harlinger steunfractieleden, gingen wij er heen. Ik vond het leuk om daar nieuwe mensen te leren kennen. Eén van hen was Adri Verduin, een Noord-Hollander die sinds kort in Hitzum woont. Hij heeft er wel zin in om iets voor GroenLinks te doen en om zich ten behoeve van de afdeling Noordwest-Friesland voor een bestuursfunctie in te zetten. Het is hoog tijd, dat het bestuur Harlingen – Franeker – Waddeneilanden wordt versterkt; door allerlei omstandigheden was het bestuur de laatste tijd uitgedund tot twee actieve mensen, die in hun leven ook nog wel wat anders te doen hebben!
Terug naar de provinciale vergadering. Tijdens zo’n jaarvergadering worden de gebruikelijke zaken geregeld, waaronder de bestuurssamenstelling. De Statenfractie brengt verslag uit van het doen en laten de laatste twaalf maanden.

Na de pauze bespraken we “Vervoer in Friesland”, zowel het transport over de weg als het openbaar vervoer.
Zoals vaker bij GroenLinks verdeelt de argumentatie zich tussen twee denkrichtingen. De ene richting probeert vanuit het GroenLinkse referentiekader mee te denken over voorliggende kwesties en daarmee een politiek en praktisch standpunt te bereiken. Bijvoorbeeld: “Er zijn teveel files rond Leeuwarden en daarom moet de haak er komen”, of “We bevorderen het watertoerisme door een aquaduct in de Jeltesloot aan te leggen”. De andere richting poneert vooral een principiële politieke stellingname en maakt praktische politieke overwegingen daaraan ondergeschikt.
Het principe is hier: “Minder asfalt, meer openbaar vervoer”. Dus niks Haken om Leeuwarden of aquaducten – investeer dat geld maar in de lijn Harlingen – Leeuwarden of in de “Hanze++” spoorverbinding (die het Afsluitdijkspoor bevat).
Voor beide benaderingen is wel iets te zeggen. Maar welke linkse, progressieve partij durft zich tegenwoordig nog harde, controversiële, principiële standpunten te veroorloven? Moeten wij die partij dan maar niet zijn?

15 december

Het vervolgverhaal van de Noodopvang. De Harlinger Stichting Noodopvang Uitgeprocedeerde Vluchtelingen heeft het afgelopen jaar geëvalueerd. Een en ander is niet zonder haken en ogen verlopen. Het bestuur heeft besloten om verslag uit te brengen aan de gemeenteraad en daarbij ook enkele vragen voor te leggen aan de raadsleden.
Hoe moet het verder met financiering en de taakstelling van de stichting? Het bestuur heeft ook versterking nodig, als de noodopvang wordt voortgezet.
Onze afdeling van GroenLinks vindt dat de stichting zijn werk moet blijven kunnen doen (in elk geval totdat staatssecretaris Verdonk en het CDA-VVD-D66-kabinet zich de “C” van christelijk, de “V” van vrijheid en de “D” van democratie en mensenrechten herinneren). GroenLinks zal alles doen om dat voor elkaar te krijgen.
Ik nodig de raadscollega’s uit om zich hierover diepgaand te beraden en uiterlijk in de loop van januari een besluit dienaangaand te nemen.

De Harlinger Courant heeft mijn artikel over de noodopvang geplaatst. Bedankt, redactie!
Naar andere kranten stuurde ik deze tekst ook; zij zijn niet overgegaan tot plaatsing. Misschien was het verhaal ook wel wat te lang, of het voetballen was interessanter, of ik schrijf niet goed genoeg. Gelukkig is er deze week in de kranten veel en goed geschreven over dit onderwerp, dus ik ben niet boos op de Leeuwarder Courant en Friesch Dagblad. Het lijkt er op dat minister Verdonk nog niet klaar is met de VNG, de gemeenten en de provincies.

Lees de volgende aflevering 30.

Asielzoekers, Noodopvang en Pardonregelingen – Politiek dagboek 28

Column, Persoonlijk, Politiek, , , , , , ,

Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 27.

13 december 2003

Het gaat niet goed met Nederland als vluchthaven voor de verworpenen der aarde. Wij hebben het te druk met onszelf. Kil egoïsme grijpt om zich heen. Hierover en over de situatie van uitgeprocedeerde asielzoekers en de noodopvang schreef ik voor lokale en regionale media een artikel.

Asielzoekers, Noodopvang en Pardonregelingen

Vorig jaar stelde de gemeenteraad van Harlingen EU 30.000 ter beschikking van een nieuw op te richten Stichting Noodopvang Uitgeprocedeerde Asielzoekers. Waarom nam de raad dit besluit, dat toch eigenlijk inging tegen het vastgestelde Rijksbeleid ten aanzien van deze kwestie? Hoe is in het voorbije jaar de noodopvang verlopen? In hoeverre heeft het Rijk zijn beleid aangepast? Waar verliepen de dingen goed en waar niet? Moet de raad opnieuw overwegen om de noodopvang van steun te voorzien? Op dergelijke vragen is niet gemakkelijk een antwoord te geven, maar hieronder doe ik toch een poging.

Boze Witmarsumers

De directe aanleiding tot het bespreken van dit onderwerp was een e-mail van een boze Witmarsumer. Hij wilde de uitzetting van een Angolees gezin bij mij onder de aandacht brengen. Het verhaal is niet nieuw: de Angolees is uitgeprocedeerd, hij kan en mag nog in hoger beroep gaan. Echter, de Staat vindt, dat hij die procedure dan maar vanuit zijn eigen land moet voeren en stopt de ondersteuning. Het AZC te Harlingen zet de asielzoeker daarom op straat, met zijn gezin. Het bestaat uit moeder en twee kleuters. Waarom gaat deze man niet naar huis? Als hij meewerkt aan terugkeer, geeft het Rijk toch alle medewerking? En waar hij die niet krijgt, kan de Stichting Noodopvang toch inspringen? De Angolees: “Ik krijg de kogel, zodra de Angolese autoriteiten merken, dat ik terug ben. Ik ga echt niet meewerken aan mijn eigen doodvonnis!”. Berust zijn verhaal op waarheid? Dat kan ik als eenvoudig gemeenteraadslid natuurlijk niet beoordelen. Ik moet vertrouwen op zijn woorden en op de inschatting die zijn begeleiders daarvan hebben gemaakt. Deze mensen ken ik al een tijdje. Zij zijn buitengewoon begaan met het lot van deze groep mensen, die overal tussen wal en schip valt. Ze doen veel meer dan menselijkerwijs van wie dan ook verwacht kan worden en steken geregeld hun nek uit. Ik heb daar heel veel respect voor.

Gemeente Wonseradeel

Ook ditmaal kiezen de Witmarsumers voor de zwakste partij. Ze vangen het gezin op in het voormalige AZC van Witmarsum. Dit centrum wordt uit deels ideële motieven nog steeds voor een vriendenprijs ter beschikking gesteld aan de noodopvang. Voorlopig wordt de noodopvang gefinancierd voor de duur van één week. De gemeente Wonseradeel betaalt de kosten. Ik vraag aan Karel Helder, PvdA-wethouder in deze gemeente, waarom hij dat doet. “Puur uit humanitaire overwegingen,” verklaart hij. “We willen in onze gemeente geen moeders en kinderen op straat hebben. Als dat door het rijksbeleid toch voorkomt, springen wij in.” Hij wil daarbij wel benadrukken, dat de financiering van de opvang beperkt is. Ten eerste, omdat het gezin uit het Harlinger AZC afkomstig is. Harlingen moet maar voor zijn eigen uitgezette ingezetenen zorg dragen! Ten tweede, omdat Helder vindt, dat opvang niet tot in het oneindige moet duren; dat is niet de taak van een gemeente en er zijn geen middelen voor.

Is er wel een toekomst?

Wat is dan het toekomstperspectief voor mensen zoals deze Angolezen? De Wonseradeelse noodopvangers hopen op bijstelling van de huidige asielregelingen, zoals bijvoorbeeld een pardon voor uitgeprocedeerden, dat ruimhartiger is dan nu. Of zorgvuldiger juridische procedures, zodat mensen niet meer het gevoel hoeven te hebben, dat zij de dood worden ingejaagd, als zij teruggaan naar hun land van herkomst. Of uitzicht op een spoedige positieve uitspraak in een beroepsprocedure. Of, als er dan een strak terugkeerbeleid nodig is, een betere en zorgvuldiger begeleiding, waarbij de mensen niet aan hun lot worden overgelaten.

Stichting Noodopvang Harlingen

De e-mail uit Witmarsum verwijt de Harlinger Stichting voor Noodopvang, dat zij hulp aan de Angolees heeft geweigerd. Ik besloot ik mijn licht op te steken bij het bestuur van de stichting. Niet elk bestuurslid kan mij voldoende op de hoogte brengen. Sommigen onder hen blijken inmiddels geen bestuurslid meer te zijn. Ook is men het onderling niet eens over het beleid. Ik kom toch verschillende dingen te weten. Het budget dat de gemeenteraad vorig jaar ter beschikking stelde is bijna opgesoupeerd. Dat had mede te maken met het type noodopvang, dat de stichting kon verschaffen. Veel woonruimte was voor dit doel niet beschikbaar. De gemeente noch de Woningstichting waren bereid of in staat om tijdelijke wisselwoningen in te zetten. Daarom is er veelvuldig gebruik gemaakt van semi-commerciële opvangadressen, zoals pensions. Daar zit een prijskaartje aan. Veel medewerking van het gemeentebestuur is er niet geweest. Zoals wethouder Jan Sijbenga al aangaf, toen de raad het budget ter beschikking stelde: “Als de raad het nodig vindt om dit te steunen, vind ik het prima als de stichting dit budget gebruikt voor noodopvang. Maar wij willen er als gemeentebestuur niets mee te maken hebben. De opvang strookt niet met het Rijksbeleid en daar willen wij als plaatselijke bestuurders niet tegen in gaan.” De stichting heeft niet alle aanvragen gehonoreerd; ook niet die van het al genoemde Angolese gezin. Bij de oprichting heeft de stichting in opdracht van de raad een aantal criteria in de statuten opgenomen. Deze voorwaarden bepaalden wie er wel en wie er niet voor noodhulp in aanmerking zou moeten komen Volgens één van die criteria moet de hulpvrager actief meewerken aan terugkeer. De Angolees wil of kan er duidelijk niet aan voldoen, omdat hij bang is om in Angola tegen de muur gezet te worden. Sneu, maar dan houdt het op voor de stichting.

Pardon te beperkt?

Het Angolese gezin staat nog steeds op straat, sinds zaterdag jongstleden. In de Harlinger opvangstichting gaf de kwestie aanleiding tot meningsverschillen. Hoe verder? De stichting is er nog niet uit; die moet eerst intern op één lijn zien te komen. De Witmarsumers, met hun eigen netwerk van hulpbronnen op het terrein van huisvesting en financiering, gaan intussen gewoon verder. Ik heb hen gevraagd waar zij nog een toekomst zien voor de noodopvang in het algemeen en voor deze mensen in het bijzonder. “In Den Haag begint men langzamerhand in te zien, dat het zo ook niet langer kan,” zegt een woordvoerder. De praktijk is weerbarstig. De minister gaf een humanitair pardon aan 2.200 mensen, die al langer dan vijf jaar in Nederland zijn. Er is een grote groep asielzoekers, die hiervoor niet in aanmerking is gekomen. Van hen verwacht de minister, dat zij het land verlaten. Echter, hierbij zijn al zoveel problemen opgetreden, dat de regeling op deze manier niet te handhaven is. Daarbij moet je niet alleen denken aan mensen, die vrezen voor hun leven, als zij terugkeren naar hun eigen land. Ook bijvoorbeeld aan de twee volledig vernederlandste meisjes die vorige week in “Kopspijkers” optraden. Wat hebben zij na 10 jaar in ons land te zoeken in China of Iran? De woordvoerder uit Witmarsum: “Op den duur zal men ertoe over moeten gaan ook deze mensen in een pardonregeling op te nemen. Tot dat moment proberen wij gezinnen zoals deze van de straat en in Nederland te houden.”

Morele moed dient beloond

Een moedige opstelling, die wel een grote verantwoordelijkheid laadt op de schouders van de opvangers. Want de hulpvragers in kwestie zitten in een patsituatie en kunnen niets anders doen dan vertrouwen op hun hulpverleners. Alleen al om deze reden verdient iedereen die zich inzet voor noodopvang steun van de gemeentelijke politiek: niet alleen nemen deze mensen een dure morele plicht over van het gemeentebestuur, ook vrijwaren zij de samenleving van daklozen die slapen onder de gemeentelijke bruggen. Voorts mogen we het beginsel van collegiaal bestuur niet vergeten. Indien Harlingen geen verantwoordelijkheid aanvaardt voor haar ingezetenen – dakloos of niet – wordt het probleem automatisch doorverwezen naar buurgemeenten als Wonseradeel en naar de grote steden. Daar heeft men al problemen genoeg! Reden te meer, om ook intergemeentelijk te onderzoeken of het noodzakelijk is om beleid met elkaar af te stemmen.

Voortzetten van de Noodopvang

Ik heb het hierboven al gezegd. Over één ding kan men het eens zijn: de manier waarop het kabinet Balkenende II het probleem nu heeft aangepakt heeft geleid tot nog meer onduidelijkheden en menselijke ellende. In vorige kabinetsperiodes is een en ander niet goed verlopen, dat is duidelijk. Vele mensen zijn toegelaten in ons land en vervolgens jarenlang in onzekerheid gelaten over hun verblijfsstatus. Het Rijk dient deze fout zo snel mogelijk te herstellen. Het huidige rijksbeleid verwacht dat velen van hen nu op eigen kracht naar hun land van herkomst afreizen. In de praktijk stuurt het beleid mensen de straat op. De lokale samenleving zit vervolgens met de brokken. De Witmarsumers wachten terecht op aanpassing en verbreding van de pardonregeling. Tot het zover is, zouden ook gemeentebesturen hun verantwoordelijkheid jegens deze mensen moeten beseffen. Deze verantwoordelijkheid kan op vier manieren handen en voeten krijgen.. Ten eerste, waar nodig moeten gemeenteraden noodopvangorganisaties in staat stellen hun werk nog een tijdje voort te zetten. Ten tweede zou de gemeentelijke politiek er voor moeten zorgen, dat de financiering van dit werk nog enige tijd gewaarborgd blijft. In het verlengde hiervan ligt de noodzaak om de criteria voor het al dan niet opvangen van dakloze asielzoekers niet teveel aan te scherpen of in gevallen van humanitaire aard juist te versoepelen. Ten derde zouden de korpsbeheerders niet moeten toestaan, dat de politie mensen op straat zet zonder dat er een vervolgtraject geregeld is. Een vierde verzoek aan de raden en hun fracties is het verhogen van de druk op hun collega’s in de Tweede Kamer, met als doel het bereiken van een duidelijke, menselijke en afdoende regeling voor de enkele duizenden uitgeprocedeerde asielzoekers, die tot nog toe buiten de pardonregeling zijn gevallen.

Lees verder in de volgende aflevering 29.

 

Asielzoekers en avondwake – Politiek dagboek 16

Persoonlijk, Politiek, , , , , ,

Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 15.

Avondwake in Harlingen. Foto: Inge van Hesteren
Avondwake in Harlingen. Foto: Inge van Hesteren

Woensdag, 10 september

Nou, Den Haag is er uit: 2200 asielzoekers mogen blijven, de rest mag ophoepelen, ongeacht hun problematiek of achtergrond. In dit kille land regeren het eigenbelang, het geld en het “eigen volk eerst”.

En als je dan leest, wat een CDA-kamerlid zalvend zegt over christelijke naastenliefde: “Neem de uit te zetten asielzoeker bij de arm, zamel geld in voor zijn terugkeer, laat hem twee keer per jaar op vakantie naar Nederland komen” – sorry hoor, in welke ivoren toren zit zo’n man dan?
Meneer, wordt wakker, dit is de echte wereld! Tjongejongejonge…

Op de nieuwspagina heb ik een oproep geplaatst van INLIA en LAVA, voor een stille wake rond de opvang van uitgeprocedeerde asielzoekers. Ook heb ik een verzoek van LAVA aan de Tweedekamerfracties doorgezonden: een verzoek om een landelijk referendum over deze kwestie.

Maandag 22 september

GroenLinksers, maar ook anderen uit de stad reageren positief op de oproep voor een avondwake, die we ook via email aan gelijkgestemden en via een persbericht hebben verstuurd. Ook ons college van B & W en de raad zijn van harte uitgenodigd en van Stichting INLIA in Groningen krijg ik het bericht, dat een aantal mensen uit Wûnseradiel naar Harlingen komt.

Avondwake in Harlingen

Vanavond om half acht verzamelde zich een vijfentwintigtal mensen voor het stadhuis van Harlingen. Op de totale Harlinger bevolking niet heel veel, natuurlijk, maar pas één dag tevoren kregen wij het initiatief van de Landelijke Actiegroep Asielzoekers (LAVA) in de emailbus. We vinden, dat we ons best gedaan hebben, maar er was natuurlijk ook erg weinig tijd om zoveel mogelijk mensen op de hoogte te brengen. De weersomstandigheden – storm en regen – gaven wel een toepasselijke ambiance aan de bijeenkomst, die er volgens de wakers toch vooral een van treurnis was, treurnis om de kille wind die niet alleen letterlijk, maar ook in politiek opzicht door ons land is gaan waaien.

De aanwezigen lieten door de deelname aan deze wake blijken, hoeveel moeite zij hebben de manier waarop door parlement en regering wordt voorbijgaan aan de werkelijkheid. De plaatselijke gemeenschap, ook het gemeentebestuur, is volgens ons blijven zitten met het probleem en moet zelf maar uitzoeken hoe de situatie van de uitgeprocedeerde asielzoekers wordt opgelost.

Van alle uitgenodigde gemeenteraadsleden kwam naast onze GroenLinksfractie slechts één PvdA-raadslid opdagen. Goed gedaan, Sita! Het college van B & W was ook uitgenodigd, maar liet zich niet zien.

De voorzitter van de VVD-fractie liet wél even weten, dat hij de gedachte achter de wake ondersteunde en dat hij met ons hoopte op een grote opkomst. Klasse. Ook Johan Erents van D66 betuigde zijn steun, maar was verhinderd.

Dinsdag 23 september

Natuurlijk kan je van niemand verlangen om te verschijnen bij zo’n wake. Zeker niet, als de tijd tussen aankondiging en gebeurtenis zo kort is. Bovendien ligt het niet meer zo in de mentaliteit van de Nederlander, om ‘de straat op te gaan’. Dat was twintig, dertig jaar geleden heel anders.

En toch hé, de burgemeesters van Utrecht, Amsterdam, Rotterdam hebben zich verwaardigd tot het aansteken van een lullig kaarsje om acht uur gisteravond. Zo niet de bestuurders van onze stad, die het misschien te druk hadden met belangrijker zaken en ook niet de moeite namen om zich af te melden.

Logisch natuurlijk, die asielzoekers worden nu wel snel afgevoerd en van die mensen horen we nooit meer iets. De wanhopige strijd om het naakte bestaan zal in onze bestuurscultuur wel voor eeuwig onbekend blijven. Toch fijn, dat gespreide bedje, dat de Nederlander van zijn land kan verwachten. Jammer alleen, dat steeds minder bewoners van dit landje dit prettige lot beschoren is, dankzij Balkellende.

Onder de zalvende begeleiding van christelijke woorden wordt hier het laatste restje samenhang en solidariteit uit onze samenleving verbannen.

Woensdag 24 september

De minister heeft vanmorgen toegegeven, dat de pardonregeling juridisch minder sterk in elkaar zit, dan zich aanvankelijk liet aanzien. Ze zal daarom schrijnende gevallen “met haar hart, maar niet ruimhartig” beoordelen.
Mens, ga toch weg.

Wordt vervolgd in aflevering 17.