Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 26.
Aanvullende notitie windmolens
9 december
Alsof het onderwerp nog niet voldoende was uitgekauwd, bespraken we in de commissie de aanvullende notitie van het college over het windmolenbeleid. Zoals dat beleid er nu uitziet, vinden wij het heel aanvaardbaar; de argumenten over doelen en plaatsbepaling spreken ons wel aan. Zo hebben we het ook gezegd tijdens de behandeling van dit agendapunt. We hebben aan het eind van onze eerste termijn gevraagd, wanneer de bekende initiatieven voor daadwerkelijke aanleg van windturbineparken aan de raad worden voorgelegd (dat moet, in verband met artikel 19-procedures). Tot mijn grote verbazing antwoordde wethouder Jan Sijbenga: “Dat kan nog wel een hele tijd duren.”
Ik was zo met stomheid geslagen, dat ik even geen weerwoord had. Moet ik nog op oefenen. Maar gelukkig had mijn directe buurman Wouter van den Brand van Harlinger Belang dat weerwoord wél en vroeg hij erop door. De initiatieven zijn toch bekend en de mensen die er mee bezig zijn wachten toch al een hele tijd op een uitspraak van de raad? Uiteindelijk blijkt het erg mee te vallen; als definitieve vergunningaanvragen dezer dagen bij de afdeling op het bureau liggen, wordt er direct van start gegaan met de behandeling. Dat is goed nieuws.
Laptop meezeulen
De afdeling automatisering van de gemeente heeft de raadsleden een nieuw emailadres gegeven, dat eindigt op @harlingen.nl. Het adres gijsvanhesteren@hotmail.com is het mijne. Wel zo overzichtelijk voor de bevolking. Het nadeel is wel, dat ik de post alleen op kan halen met behulp van de computer, die systeembeheer daartoe ter beschikking heeft gesteld.
Ik heb nogal veel emailadressen in gebruik voor werk, bedrijf, privé en politiek. Deze post kan ik ophalen via allerlei andere computers, desnoods op alle plekken ter wereld. Vind ik toch wel handig. Tja, zegt de beheerder, vanwege de beveiliging kunnen we er niet aan beginnen iedereen wachtwoorden en dergelijke te geven.”
Je moet raadsleden (het hoogste orgaan van de gemeente) ook niet te veel vertrouwen…
Nu ben ik genoopt, die laptop van de gemeente overal mee naar toe te sjouwen, tenminste, als ik prijs stel op het lezen van de email.
Voetballen in Groot-Ropens
Als aanhangsel bij een steunbetuiging inzake de spoorlijn krijg ik een vraag van een jongere uit Groot-Ropens. Ze zouden zo graag weer een voetbalgoaltje willen hebben.
Dat er in Groot Ropens een voetbalgoal verdwenen is wisten we niet. Als gemeenteraad mogen we ons officieel niet bemoeien met praktische zaken zoals speeltuinen en trapveldjes en dergelijke. Daar horen ambtenaren en wethouders mee bezig te zijn. Wij moeten controleren of ze dat goed doen.
Dat wil niet zeggen, dat we geen navraag zouden willen doen over die voetbalgoal bij de verantwoordelijke ambtenaar of wethouder. Als iemand uit de gemeenteraad dat doet, wil dat nog wel eens helpen. Dat hebben we dan ook gedaan.
Met de Dienst Openbare Werken van de gemeente heb ik besproken wat er zou kunnen worden gedaan aan die doelpaaltjes. In principe is er geen bezwaar tegen het plaatsen en er is ook gewoon geld voor beschikbaar. Dat kan aangevraagd worden en besteed worden in overleg met de wijkvereniging. Waar het tot nu toe op is gestrand, is de mankracht. De wijkvereniging heeft die mankracht momenteel niet zelf beschikbaar.
Het beleid van de gemeente is: de buurt moet het aanleggen van een voorziening zelf organiseren en als het er eenmaal staat, ook zelf onderhouden. Dat alles lijkt mij voor een goaltje niet zo ingewikkeld. Het lijkt mij het beste, dat de jongeren als
initiatiefnemers zelf contact opnemen met de wijkvereniging. De kosten hoeven geen probleem te zijn en de verantwoordelijkheid voor plaatsen en onderhoud nemen de jongeren zelf. Dan is het ’t snelst geregeld. Dit verhaal heb ik teruggestuurd naar Ropens.