Tagarchief: Witmarsum

Nieuwjaarsgedachten – Politiek dagboek 32

Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 31.

AVO Witmarsum. (Foto: Inge van Hesteren)
AVO Witmarsum. (Foto: Inge van Hesteren)

31 december

Voegt GroenLinks iets toe?

Wat doe ik eigenlijk bij GroenLinks? Wat is de essentie van GroenLinkse politiek?
Wat voegen wij eigenlijk toe aan het politieke spectrum in dit land?

Mijn mening: ik vind het belangrijk dat een libertair-progressief geluid hoorbaar blijft in deze tijd van nieuw conservatisme en extreem individualisme. Het anarchisme was mijn inspiratie, al in de jaren zeventig. Niet het anarchisme van de bommengooiers, maar het anarchisme van de liefde voor vrijheid en voor creatief initiatief.

Het gaat me om respect voor mensen die ánders moeten of durven te zijn. Dit respect voor de individuele afwijking van de norm, samengaand met het nastreven van werkelijk solidaire instituties is mijn belangrijkste leidraad.

Oudejaarsavond voor uitgeprocedeerden

Oliebollen bakken. (Foto: Inge van Hesteren)
Oliebollen bakken. (Foto: Inge van Hesteren)

Het afgelopen jaar heeft het C.O.A. in opdracht van het kabinet Balkenende II vele mensen uit de officiële asielzoekerscentra gezet. Een klein aantal mensen in de gemeente Wonseradeel bekommert zich om het lot van uitgeprocedeerde politieke vluchtelingen.

De eigenaar van de AZC-gebouwen van het voormalige opvangcentrum in Witmarsum draagt ook zijn steentje bij. Hij stelde zijn accommodatie ter beschikking aan de vluchtelingen. Deze mensen, vaak gezinnen met kinderen, zijn door dit nieuwe, strengere beleid letterlijk op straat komen te staan. Zoals wethouder Karel Helder van de gemeente Wûnseradiel onlangs stelde: “Het gaat gewoon om humanitaire hulp. In onze gemeente willen wij geen dakloze gezinnen met kinderen!”

Ook voor deze vluchtelingen breekt de jaarwisseling aan. Wordt het een jaar van hoop op een beter bestaan? Vrijwilligers uit de regio doen er verder alles aan om deze mensen een menswaardige opvang te bieden. Met vele anderen hopen zij, dat de regering tijdig inziet, dat het zo niet langer kan. In de tussentijd bakken zij oliebollen en appelflappen! Ze werken hard in de grote gemeenschappelijke keuken: Jos en zijn vrouw Annelies, Willem en Anneke, Sylvia, allen uit Kimswerd.

Een lekker oliebolletje. (Foto: Inge van Hesteren)
Een lekker oliebolletje. (Foto: Inge van Hesteren)

Welstandscommissie niet meer nodig

Stómverbaasd reageerden de collega-raadsleden en het college, toen mijn fractiegenoot Joop van der Heide tijdens de raadsvergadering voorstelde om de discussie over de welstandscommissie Hûs en Hiem nog eens opnieuw te voeren. Boos waren zij zelfs, want het ging toch niet aan om aan de deskundigheid of de integriteit van de leden van de commissie te twijfelen. Hadden zij hun werk niet al heel lang tot tevredenheid verricht?

Heren, dames, wacht nou even, het gaat ons niet om de leden van de commissie! Wat bedoelen we dan wél? Het besluit van de gemeente Boekel was de aanleiding: daar is de welstandscommissie afgeschaft. Waarom dat dan? Deze gemeente vond het in deze tijd niet meer nodig om zo betuttelend te zijn. Haar burgers zijn oud en wijs genoeg om iets smaakvols te bouwen – en over smaak valt niet te twisten, toch? De gemeente blijft een dienst Woningtoezicht behouden. Deze dienst zorgt er wel voor, dat bouwwerken veilig en degelijk zijn. De discussie over het uiterlijk hoort niet thuis bij een zich terugtrekkende overheid.

Ontbijt en receptie

Maandag 5 januari

Om acht uur ’s morgens het nieuwjaarsontbijt voor het voltallige gemeentepersoneel. Vorig jaar was ik er niet bij – andere besognes. Nu wel.
Terecht, want het was een hele happening, met al die mensen in ’t Vierkant. Leuk, om eens aan tafel te zitten met de mensen die het werk doen.
“Hé, een nieuw gezicht,” zeiden sommigen. Ach ja, zei ik, ik hoor bij het tijdelijke personeel.
En dan ’s avonds maar meteen door naar de gemeentelijke nieuwjaarsreceptie. Beetje borrelen, netwerken, handen schudden. Spreken met deze en gene, over koetjes en kalfjes, maar ook over gemeentelijke politiek.
Piet Waaijer kreeg een lintje, na tien jaar in de raad en als wethouder. Daar moet je denk ik een dikke huid voor hebben, dus dat had ie ook wel verdiend, vind ik.

Lees verder in aflevering  33.