Onlangs was ik op verzoek van motornieuwswebsite racesport.nl aan het bladeren in bijzondere foto’s met een verhaal. Zulke plaatjes zijn niet moeilijk te vinden in het omvangrijke fotoarchief van mijn echtgenote.
Het duurde niet lang of ik vond zo’n bijzonder beeld. Een foto die het wonder van het leven viert en tegelijkertijd mensen herdenkt voor wie dat leven tot een einde is gekomen. Een bijzondere foto omdat het gaat om gedenkwaardige personages. Vastgelegd door Inge in Assen, tijdens de legendarische Centennial TT van 2010. Racetechneut Ferry Brouwer had nog éénmaal al de helden van vroeger bijeengebracht. Het regende pijpenstelen dat weekend, maar deelnemers en publiek genoten zich scheel.
De foto: de toen al 92 jaar oude Piet Knijnenburg maakt zich op voor een ereronde op dezelfde BMW waarmee hij in 1946 de Asser TT won. De zeldzame motor was hem bij uitzondering ter beschikking gesteld door de huidige eigenaar. Gezien zijn leeftijd was Piet niet meer zo soepel en lenig als in 1946. Men moest hem min of meer in het zadel hijsen. Maar eenmaal aan boord voelde hij zich geweldig die dag.
Piet was niet te stoppen. Hij reed ronde na ronde, ondanks wanhopige pogingen tot afvlaggen door de organisatie. Toen hij eindelijk tot stilstand gebracht was, stond er een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht. Ik denk dat het de laatste keer was dat hij op een motor reed.
Piet is in 2017 overleden, net zoals mijn vrouw Inge, de maakster van deze foto. Piet en Inge hadden een heel goede verstandhouding. Zij hield van mannen. Dat is goed te zien op de foto’s die zij deze dag en ook later bij de ZZ-races van 2012 van hem maakte. Behalve Piet zien we op deze foto de onvolprezen Jaap Timmer, de onvermoeibare promotor van de motorsport in Nederland.
Ook deze ‘Mister TT’ is ons intussen ontvallen. En net zoals het was met Piet kon Inge geweldig goed met Jaap opschieten. Dat bleek bijvoorbeeld ook in 2012, tijdens de eerste motorrace die na vele jaren weer op de Luttenbergring georganiseerd werd. Jaap was daar de speaker. Tussen het racecommentaar en het fotograferen door bespraken Inge en hij de dingen des levens.
Inge gedoogde mijn circuitavonturen, eerst bij Zomeravondcompetitie, later bij de Ducati Clubraces en nog weer later bij de Classics. Ze had er weinig zin in om zich de hele dag zorgen te maken of ik misschien weer mijn botten ging breken. Daarom stortte zij zich op racefotografie. Dat deed zij met verve en ieder jaar werd ze er beter in. Ze werd als fotograaf zelfs zó goed, dat we later met behoorlijk succes een persagentschapje konden beginnen. We specialiseerden ons in motorsport en later vooral in maritieme zaken en nieuwsreportages. Zij maakte foto’s, ik schreef teksten.
Na haar overlijden was de lol van het persagentschap er voor mij een beetje van af. Ik ben intussen gepensioneerd, hoef niet echt meer te werken. Af en toe vaar ik nog als aflos- of invalschipper met passagiersschepen en zeilschepen. Dat helpt me bij het financieren van mijn liefhebberij: ik rijd nog steeds classic races. De journalistiek staat niet meer op de voorgrond.
Terugkijkend op mijn leven prijs ik mij gelukkig. Inge hield van mannen, maar vooral van mij. Wat een voorrecht…
Behalve hier in mijn weblog publiceer ik af en toe nog op de website van harlingenboeit.nl en op reportersonline.nl.
Waardeer dit artikel met een Tikkie. Het bedrag mag u zelf bepalen. Het helpt mij bij het in de lucht houden van deze website.
Classic Racer
Het Britse tijdschrift ‘Classic Racer’ publiceerde in het oktobernummer een Engelstalige versie van bovenstaand verhaal.
