Wat zijn wij slechte voorouders. En daarom was ik er ook bij, op de A12 de 11e maart. Voor mijn kinderen, mijn kleinkinderen en alles wat daarna komt. En voor de jonge mensen die durven op te komen voor hun en onze nakomelingen. Intussen is het meer dan twee maanden geleden. Het lijkt langer en tegelijkertijd voelt het als gisteren. Als ik nou écht een keer iets deed dat buiten mijn comfortzone lag was het dit wel.

Al een tijdje was ik helemaal klaar met het nieuws in de kranten. Ik doel op de IPCC-rapportages over het veranderende klimaat, de stijgende zeespiegel en de laatste kansen die we hebben om daar nog iets aan te doen. De planeet zal zich wel redden, maar de mensheid?
Half maart was het Internationale Pannenkoekendag. De kleinkinderen kwamen zich tegoed doen, ik zag dat allemaal gebeuren en ik dacht: hoe ziet het leven van die drie er uit als ze mijn leeftijd hebben bereikt? Staat de zee over zestig jaar één meter, twee meter hoger dan nu? Hoe ligt mijn geliefde Harlingen er dan bij?
Tja, de wereld van de mens lijkt een trein die niet te stoppen is. Zijn regeringen en bedrijven en burgers eigenlijk wel in staat om gezamenlijke stappen te zetten tegen klimaatverandering? Mijn cynisme was groot. Dat gaat nooit lukken.

Mij als individu lukt het al niet. Maar misschien zou er één klein dingetje zijn dat ik zou kunnen doen, één hele kleine bijdrage, opdat wij mensen een héél klein beetje zouden inzien wat er gaande is. En waarmee ik een beetje schuld zou kunnen inlossen voor mijn eigen welvaartsgedrag en energieverspilling.
Dus kwam daar op 11 maart het moment dat ik met een paar duizend gelijkgestemden ging zitten op het laatste stukje A12 vóór de stoplichten: de Utrechtsebaan in Den Haag. Geweldloos, maar niet over het hoofd te zien. Met de mensen van Extinction Rebellion. De bezetting heb ik ervaren als een fantastische dag, met kippenvel en saamhorigheid. Een opvallende, maar per definitie geweldloze actie als die van de A12 vind ik goed en belangrijk, alleen al voor mijn kinderen en kleinkinderen.

Gespleten mens

Ik heb me al een tijdje geleden aangemeld bij Extinction Rebellion, al wil en kan ik niet aan alles meedoen. Af en toe voel ik me een gespleten mens. Als 68-jarig product van de consumptiemaatschappij leer ik oude gewoonten moeilijk af, aan de andere kant klopt mijn linkse hart net zo hard als vijftig jaar geleden.
Extinction Rebellion: een stelletje ongewassen hippies, die hun zin willen doordrijven? Dat zijn mijn woorden niet hoor en dat is ook niet zo, maar zo praten sommigen over deze groep. Zeker, jonge studenten met groen haar zijn erbij, maar daarnaast docenten Engels, ondernemers, verpleegkundigen, gepensioneerden, grootmoeders, wetenschappers en muzikanten. ‘Gewone’ mensen en tot mijn plezier ook andere Harlingers.
Een hele tijd worstelde ik ermee. Mijn voornaamste zorg was die dag niet de ME, of de hier en daar ronddwalende rechtse elementen. Dat verliep allemaal tamelijk gemoedelijk, temeer omdat ik had gekozen voor de zogenaamde laag-risicogroep. Toen er sommaties van de politie kwamen, was deze groep opgestapt.

Maar zou mijn verbinding met XR bepaalde andere maatschappelijke functies bemoeilijken? Bijvoorbeeld bestuursfuncties hier in Harlingen? Ik zou niet willen dat de belangen van die clubs geschaad worden door mijn strapatsen. Nou ja, als ze het niks vinden mogen ze het zeggen. En Kirsten van Santen had al over mij en andere deelnemers geschreven in de Leeuwarder Courant. Uiteindelijk kreeg ik van vele kanten en ook vanuit die hoek positieve feedback.

Een tikje storend

Dus één van de volgende keren wil ik er gewoon bij zijn op de A12 bij Den Haag, met nog veel meer mensen dan er de elfde maart waren. Een beetje lastig voor het gemeentebestuur en het zaterdagverkeer op weg naar Den Haag. Ja sorry, maar daar gaat het juist om, want beleefd demonstreren op aangewezen plekken, of parlementaire actie hebben aantoonbaar niets geholpen. Het móét juist een tikje storen. En het móét juist op de plek waar je links het tijdelijke parlementsgebouw ziet en rechts het Ministerie van Economische Zaken. Want dan werkt het overduidelijk wél.

Behalve hier in mijn weblog publiceer ik af en toe op de website van harlingenboeit.nl en op reportersonline.nl.

Waardeer dit artikel met een Tikkie. Het bedrag mag u zelf bepalen. Het helpt mij bij het in de lucht houden van deze website.