Tagarchief: in memoriam

Piet Knijnenburg en de BMW

Onlangs was ik op verzoek van motornieuwswebsite racesport.nl aan het bladeren in bijzondere foto’s met een verhaal. Zulke plaatjes zijn niet moeilijk te vinden in het omvangrijke fotoarchief van mijn echtgenote.

TT-winnaar van heel vroeger Piet Knijnenburg maakt een ereronde op de BMW van toen. De eigenaar van nu kijkt toe. Helemaal zeker weet ik het niet, maar ik denk dat de man met de microfoon ‘Stem van de TT’ Jan de Rooij is, die als een van de opvolgers van Jaap Timmer jarenlang de GP-races van commentaar voorzag. (Foto: Inge van Hesteren)
TT-winnaar van heel vroeger Piet Knijnenburg maakt een ereronde op de BMW van toen. De eigenaar van nu kijkt toe. De man met de microfoon is Berry Zand Scholten. (Foto: Inge van Hesteren)

Lees verder Piet Knijnenburg en de BMW

Bijna een eeuw

91 jaar Els van Hesteren-Borgen

Het was vandaag de 26e januari, negen jaar geleden, dat Els van Hesteren-Borgen bij ons in huis overleed, na 91 goedbestede jaren. Ze was een zeer bijzondere vrouw, en niet alleen omdat ze de zeer geliefde moeder was van Marnix en mij, en grootmoeder van Gijs jr,  Wies en Jip, en overgrootmoeder van Beau, Milou en Jolie. Nog een paar maanden en dan is het een eeuw geleden dat ze ter wereld kwam.

Els van Hesteren, kort na afloop van de Tweede Wereldoorlog. Foto: familiearchief

Lees verder Bijna een eeuw

Herinneren, en hoe dan verder?

Cultureel podium Dorpskerk Huizum organiseerde in het kader van het project ‘Licht op de Dood’ twee avonden over persoonlijke ervaringen met dood, rouw, het leven en vitaliteit. Men gaf mij de gelegenheid om te vertellen over het sterven van mijn echtgenote Inge en over het leven erna. 

Verhalen, muziek en poëzie. (Foto: Richard Plantinga)

Van te voren had ik er niet tegen opgezien. Ik was blij dat ik erover mocht komen praten en misschien hielp het anderen. Toch was het een kwetsbaar moment voor mij en voor de kinderen en vrienden die waren meegekomen naar Huizum.

Uit de aankondiging van de twee avonden: “De dood. We hebben er allemaal mee te maken. Een verdrietige ervaring, die desondanks positieve ontwikkelingen kan bewerkstelligen in het leven van de nabestaanden. Voor alle zes vertellers leidde de dood van hun geliefde tot – soms ingrijpende – positieve veranderingen. Zij maakten keuzes die zij anders niet gemaakt zouden hebben.”

Lees verder Herinneren, en hoe dan verder?

De tijdelijkheid van het leven

Hoe ouder we worden, hoe meer we worden geconfronteerd met de tijdelijkheid van het bestaan. Wie een relatie van meer dan veertig jaar achter de rug heeft, weet dat het overlijden van een partner een ingrijpende gebeurtenis is. Niet alleen brengt een dergelijk verlies veel verdriet en verwarring met zich mee; het zet je leven op zijn kop en dwingt je tot het her-ijken van je zekerheden. Hoe dat uitwerkt in de praktijk vertel ik vanuit de eerste hand.

Met Inge bij de classic races in Chimay.
Met Inge bij de classic races in Chimay.

Lees verder De tijdelijkheid van het leven

Eén jaar later

Inge van Hesteren. In loving memory.

De 16e maart. Vandaag precies een jaar geleden, Inge. Het lot dwong je deze wereld te verlaten. Een wereld die doordraaide alsof er niets gebeurd was. Maar voor mij en de mijnen stond de tijd even stil. De aardbol was de andere kant op gaan draaien. Een bladzijde uit mijn ziel gescheurd.
Nu is er een jaar voorbij gegaan. Het leek een maand, een week, een dag. Ik maakte nieuwe keuzes in mijn leven. Jij keek mee over mijn schouder.
Samen met jou en met alle mensen om ons heen, vond ik nieuwe wegen, letterlijk en figuurlijk. Dank je Inge, dat je er was voor mij. Dank jullie allemaal, voor je steun en begrip.

Kleurrijk en karaktervol

Struikelstenen en oude koffers – hoe het ondenkbare toch gebeurde

HARLINGEN – De vakantietijd leidt tot bijzondere bezoeken aan de stad. “Gemengde gevoelens van overwinning, trots en droefenis, terwijl we door de smalle straten van de havenstad wandelen”, schreef Ralph Pais onlangs op Facebook. Als enige van de Harlinger familie Pais overleefde zijn grootvader Elias de gaskamers van Auschwitz. “Mijn familie bestond uit hardwerkende middenstanders en maakte deel uit van de kleine Joodse gemeenschap. Broers, zussen, ouders, ooms en tantes, allen zijn één voor één afgeslacht en vergast.”
Ralph Pais legt uit hoe het ondenkbare toch gebeuren kon.

Door Gijs van Hesteren. Foto’s: Ralph Pais.
Dit artikel verscheen eerder in gedrukte vorm in de Harlinger Courant

De familie Pais voor het pand Hoogstraat 15. V.l.n.r. Echtgenote Karen Pais, vader David Pais, zoon Gabriel Pais, Ralph Pais met voor hem zijn zoontje Benjamin, dochter Rebecca Pais.

Ralph Pais meldde verder op Facebook: “Wat is het onwerkelijk, om hier door deze straten te lopen en de woningen en winkels te bekijken, die de Nazi’s van mijn familie hadden afgenomen. Vandaag zijn we terug, voor het eerst, en we ontdekken dat we niet langer alleen zijn. Al komen we met weinigen, toch zijn we hier met drie nieuwe Pais-generaties – een wonder en op één of andere manier een overwinning.” Lees verder Struikelstenen en oude koffers – hoe het ondenkbare toch gebeurde

Piet Damen, bijzonder als mens en als coureur

Een In Memoriam

GEDINNE – Op het supersnelle TT-circuit in het Belgische Gedinne verongelukte op vrijdag 19 augustus Piet ‘Peer’ Damen (66). Met zijn Honda viercilinder nam hij deel aan de voorbereidende tijdtrainingen in de 500cc-klasse. In een van de snelste bochten raakte hij naast de baan. Baancommissarissen en eerste hulpers waren direct ter plaatse. Ze deden wat ze konden, maar zij konden zijn leven niet meer redden. De laatste paar jaren nam Piet regelmatig deel aan racedemo’s bij organisaties als de stichting Aanvullende Motorsport (SAM). Velen zullen hem gedenken als een enigszins gereserveerde, maar sympathieke persoonlijkheid met buitengewone kwaliteiten als motorcoureur.

Tekst en foto’s Gijs en Inge van Hesteren

Classic Bikes Chimay 2013 Piet Damen met Honda CB500 © Festina Lente, Inge van Hesteren

Classic Bikes Chimay 2013. Piet Damen met Honda CB500. 

De laatste tijd ging het minder met zijn gezondheid. Het leek of Piet het wat rustiger aan moest doen, ook tijdens de racedemo’s. Hij was bang dat hij met de motorsport, na Fien zijn grootste liefde, zou moeten stoppen. Toch, tijdens de ‘echte’ wegrace te Gedinne leek het alsof Piet de wedstrijd van zijn leven zou gaan rijden. Hij zette een zeer scherpe trainingstijd neer, die hem een startpositie op de eerste rij zou hebben opgeleverd. Diverse coureurs uit zijn klasse vertelden hoe hij reed ‘alsof de duvel hem op de hielen zat’ en ‘ineens in die bocht reed Piet zonder aanwijsbare oorzaak rechtdoor’.  Lees verder Piet Damen, bijzonder als mens en als coureur

Marc Crolla, een mens

Marc Crolla in betere tijden. Foto Inge van Hesteren
Marc Crolla in betere tijden. Foto Inge van Hesteren

Iedereen maakt het mee: een naaste, vriend of kennis die de strijd tegen kanker verliest. Een blog als dit zou je kunnen vullen met in memoriams. Het komt hard aan, elke keer weer. Zoals onlangs. Na een korte periode van strijd en berusting overleed Marc Crolla.

Het is een jaar of acht geleden, dat Marc en ik elkaar leerden kennen. Namens mijn toenmalige werkgever liet ik hem een onderzoek uitvoeren naar glasvezelinternet voor basisscholen. Sindsdien kwamen we elkaar regelmatig tegen. Beroepsmatig, met gezamenlijke innovatieprojecten rond zorg en onderwijs. In onze vrije tijd, waarbij me zomeravonden te binnen schieten, met barbecue en kampvuur. Met ons tweeën volgden we een cursus columns schrijven. Na elke week verlegden we onze kritische grenzen. Kill your darlings.

Niet lang geleden vertelden de dokters Marc dat hij niet meer beter zou worden. Zijn levensverwachting werd gemeten in maanden. Als altijd laconiek, zei hij: “Tja, leuk is het niet, maar ik kan er weinig aan veranderen. We moeten er maar het beste van maken.”

Hij besloot van zijn afscheid een hoogtepunt te maken. “Geen weemoedige blikken, vamos hacer una fiesta!” In aanwezigheid van al zijn vrienden, zijn band Alien Moon en zijn Spaanse ‘familie’ trad hij te elfder ure in het huwelijk met Pilar Silva. Een Spaanse met wie de vonk 27 jaar geleden was overgeslagen, op Plaça del Pi, een pleintje in het centrum van Barcelona. Enige tijd dreven ze samen een café in die stad. Op de trouwdag in Beetsterzwaag liet Marc nog één keer zien wie hij was. Hij musiceerde, maakte grappen en zei me in een terzijde: “Het voelt heel raar om getrouwd te zijn. Anders. Héél anders. Maar wel goed!”

Daarna ging het snel bergafwaarts. Onlangs brachten mijn vrouw Inge en ik hem samen van Beetsterzwaag naar Schiphol. Twee auto’s vol, met Pilar, bagage en Spaanse familie. “Vreemd. De laatste keer dat ik Friesland zie.” Zulke woorden snijden je door de ziel. Drie weken later kregen we bericht van Pilar. In haar woorden: ‘Marc ondernam zijn laatste reis, met een mooie melodie van waardigheid, vrijgevigheid en liefde’.

Marc Crolla. Professional. Autonoom. Muzikant. Vrijdenker. Avonturier. Vriend. Een mens.

Uitzwaaien op Schiphol. Foto Inge van Hesteren
Uitzwaaien op Schiphol. Foto Inge van Hesteren

 

Onvergetelijke jaren

Cover van het e-boek
Cover van het e-boek

Gisteren voerde ik een eigenaardig gesprek met een Amerikaanse dame van de IRS (de belastingdienst van de Verenigde Staten). Een mevrouw die probeerde zoveel mogelijk te klinken als een computer. Het liep goed af. Ze wees ons een belastingnummer toe voor het publiceren van e-books op Amazon. Het eerste boek is deze week uitgekomen. Het gaat over de jonge jaren van mijn moeder, Els van Hesteren. Een zeer persoonlijke terugblik op de vormende jaren van een pubermeisje. Zij groeide op in het Nederlands-Indië van de jaren dertig , maar belandde kort voor de Tweede Wereldoorlog in het kille Nederland.

Wat vooraf ging

In het jaar 2011 ondervroeg ik mijn moeder over haar jeugdjaren. 87 Jaar oud was ze inmiddels en mijn vader, haar echtgenoot, was nog maar net overleden. Hoe vaak had ze mijn broer Marnix en mij niet verteld over die prachtige tijd in Nederlands Indië en over de vreselijke oorlogsjaren in Nederland die daarop waren gevolgd? Al van kleins af aan hoorden we over Tempo Doeloe, de baboe’s, kokkie en de geborgenheid die een jong meisje moet hebben gevoeld bij dit leven waaraan nooit een einde scheen te komen. En we rilden bij de verhalen over de kilheid die zij had ervaren in het bezette Nederland en het werk dat zij voor het Verzet had gedaan.

Te hooi en te gras hadden we ons een beeld gevormd van de jeugd van onze moeder. Nooit echter hadden we dit als een consistent, min of meer chronologisch verhaal te horen gekregen. Dat er nu toch een samenhangend relaas is ontstaan vond zijn oorsprong in een stukje tekst, ‘Onvergetelijke Jaren’, in het e-boek weergeven onder ‘Deel 1’. Zij schreef het in haar eigen vlotte schrijfstijl. Dat was de aanleiding waarom ik, tijdens mijn wekelijkse bezoeken aan haar flatje in Amsterdam-Slotervaart, bij haar aan de keukentafel ben gaan zitten met een notitieblok. “Vertel het nu eens in de juiste volgorde, Mam! Hoe zat dat nu precies, met die zwerfjaren tijdens de oorlog, hoe heb je die Schotse George leren kennen, hoe komt het dat je nooit een academische studie hebt kunnen doen?”

Lees verder Onvergetelijke jaren

Kampioenschap als postuum eerbewijs

Dit artikel verscheen eerder op www.sammotorsport.nl

Begin januari huldigde SAM Motorsport de kersverse kampioenen van de racedemo’s die in 2012 verreden zijn. Niet zozeer hun snelheid was daarvoor bepalend, als wel hun regelmatige rondentijden en de regelmaat waarmee zij aan de SAM-evenementen deelnamen. Eén van hen is Martin Eijbersen, rijdend in de 250cc met nummer 291. Aan zijn kampioensbeker is een bijzonder verhaal verbonden. Uw SAM-journalist tekende het op.

Rechts: Martin Eijbersen, bouwend aan zijn kampioenschap. Hier met de derde prijs in de racedemo te Nunspeet 2012. Naast hem de rondemiss en eersteprijswinnaar Barry Derks.

Na 30 jaar scheiding Eijbersen en motor nu herenigd

Vele rijders en belangstellenden zijn aanwezig tijdens deze speciale middag in Het Wapen van Ameide. Eijbersen is er ook, samen met zijn vrouw Heleen en hun dochtertje Merel. Over dat 250cc-kampioenschap is hij zelf een beetje verbaasd.

Lees verder Kampioenschap als postuum eerbewijs