Tot in alle hoeken van de Britse samenleving vergiftigt Brexit de verhoudingen. Dat merkte ik gisteren, toen ik argeloos een opmerking maakte in een Facebookgroep. Die heet ‘Bikers 60s 70s photo collection’ (Motorfoto’s uit de jaren 60 en 70). Nostalgisch, volkomen onschuldig en apolitiek, zou je denken.
Wat was er gebeurd? Deze week had ik een paar foto’s uit 1975 in de groep geplaatst. Tijdens een motorvakantie in Engeland waren mijn vriendin Inge – later echtgenote – en ik met panne in de berm tot stilstand gekomen. Een tweetal Britse motorrijders was gestopt en had meegekeken naar de oorzaak van de pech. Uiteindelijk hadden ze ons meegenomen naar huis en in hun werkplaatsje verhielpen ze samen met mij het probleem. Fijn! En tot zover niets aan de hand.
Engeland, 1975. Met de 1959 Matchless G3 in de berm.
UTRECHT – De hoofdrolspelers van openluchtspektakel ‘Jumping Jack’, Matteo van der Grijn en Julia van der Vlugt, gaven in februari, tijdens Motorbeurs Utrecht, een ronkende live-uitvoering van de titelsong ‘Ride’, begeleid door de Jumping Jack Band en twintig rockgitaristen.
Pieter Stellingwerf, productieleider van theatercollectief BUOG (Bedenkers en uitvoerders van Ongewone Gebeurtenissen): ‘We blazen hiermee alvast een beetje in de bus. We moeten veel kaarten verkopen, want het wordt heel groot. Dat laten we vandaag zien. Twintig van de 47 gitaristen zijn hier, en alle hoofdrolspelers.’ Continue reading Twintig gitaristen spelen ‘Ride’→
LEEUWARDEN – Vanaf 9 mei 2019 presenteren de Bedenkers en Uitvoerders van Ongewone Gebeurtenissen, ofwel BUOG, het spektakel ‘Jumping Jack’. Tien voorstellingen over onze allerberoemdste wegracer: de in 1984 tragisch verongelukte Jack Middelburg. Als in een droom kijken we terug op zijn carrière, die zich afspeelt rondom de oude Noordlus van het TT-circuit. Drieduizend toeschouwers per keer, twintig professionele acteurs, dozijnen figuranten, tientallen klassieke stunt- en wegracemotoren, rockmuziek van de band van Erwin Java en nóg vijftig muzikanten. Ik sprak met de mannen van BUOG, Pieter Stellingwerf en Kees Botman.
Kees Botman (links) en Pieter Stellingwerf: gegrepen door het meeslepende leven van Jack Middelburg. (Foto: Gijs van Hesteren)
Het parcours slingert zich langs parkeerplaatsen, recreatiegebied en openbare weg.
De klassieke wegracewereld kent vele verschijningsvormen. In Nederland rijdt men overal en nergens racedemonstraties, gebaseerd op regelmatige rondetijden. Daarbij maakt men tegen relatief lage kosten gebruik van tijdelijke circuits op buitenwegen of bedrijventerreinen. In Duitsland is dat anders. Races en racedemo’s organiseert men daar op vaste circuits. De Internationale Motorsport-Klassik St. Wendel is hierop een uitzondering. Ik reisde naar het Saarland, met mijn rechterarm nog in de mitella, na de sleutelbeenbreuk in Chimay. Ik tekende op hoe men het daar aanpakt.
Sinds 1950 verreed men op een stratencircuit dwars door de stad de Internationaler Preis des Saarlandes, ofwel de Grand Prix de la Sarre. De wedstrijden maakten deel uit van het Continental Circus, de verzamelnaam voor internationale wegraces in de jaren zestig en zeventig. Grootheden als Mike Hailwood, John Hartle, Ernst Degner, Hugh Anderson en Mike Duff stonden er op het podium. In 1964 luidde een dodelijk ongeval het einde in van deze wedstrijdenserie. In 2009 herleefden de races, nu als tweejaarlijks presentatie-evenement. Speciaal hiervoor richtte een groep enthousiastelingen de Motorclub MCW Motorsport Historiker St. Wendel op. De eerste aflevering trok meteen al meer dan twintigduizend toeschouwers. Intussen zijn we toe aan de zesde editie. Continue reading In St. Wendel herleeft het Continental Circus→
De laatste aflevering van mijn Phuket-reisblog. Nog niet eens twintig dagen verbleef ik in Thailand. Het was december 2018 en het was de eerste maal dat ik me buiten Europa had begeven. Kort voor Kerstmis vloog ik met lichte hoofdpijn na de afscheidsavond terug naar Nederland. Een samenvatting van mijn indrukken. Dit is deel 12.
Wilhelmina: ‘s ochtends: ‘Hmmmm, een lekker kopje koffie, daar heb ik zin in!’ Wilhelmina ‘s avonds: ‘Héhé, tijd voor een biertje!’ (Foto: Gijs van Hesteren)
Om te beginnen: wát een leuk land, Thailand. Een vriendelijke, open bevolking, lekker weer. Aan de andere kant: wát jammer, dat het massatoerisme zo wild om zich heen grijpt, in elk geval rond de stranden van Phuket. Het paradijs wordt langzaamaan vervangen voor resorts en toeristenvallen. Continue reading Phuket, Thailand – terugblik→
In december 2018, tijdens mijn uitstapje naar Phuket, Thailand hield ik aantekeningen bij. In afleveringen publiceer ik deze nu op mijn weblog. Dit is aflevering 11.
Ondersteboven met de dinghy
Op weg naar de Suzukispecialist. Straatbeeld Phuket. (Foto: Gijs van Hesteren)
Terug bij Makz heerst grote consternatie. De wind is onverhoeds naar zuid gedraaid en stevig aangetrokken. Er staat een moordende deining vanuit zee. De chartercats maken grote halen. Makz had zijn dinghy al te water, om de ankers te controleren. Nog maar net onderweg lagen hij en Tjeb al ondersteboven, met dinghy en buitenboordmotor en al. Twee verzopen hondjes over de vloer. Tjeb heeft een bloedende schaafwond aan haar pols en haar ribbenkast doet pijn. Een uur later draait de wind weer naar oost. De swell vanuit zee houdt niet lang aan en iedereen slaakt een zucht van verlichting. Makz moppert. “Geen enkele windwaarschuwing, ook niet van windguru.com!”
Ik maak Makz z’n roltas voor hem schoon. Vooral veel natte plukken tabak haal ik er uit. De schade valt mee. Het contante geld is droog gebleven. Het buitenboordmotortje is onder water geweest. Samen met Makz maak ik hem schoon. Olie aftappen en verversen, verbrandingskamer leegmaken en de carburateur schoonmaken. Met een nieuwe bougie loopt de Yamaha weer als vanouds.
Later die middag doe ik een paar boodschappen voor Makz. Bij de Suzuki buitenboordspecialist ga ik drie propellors halen en twee nieuwe carburateurs. Het is even zoeken, daar in Noord-Phuket. De mensen in een zaak met heel groot ‘Suzuki’ op de gevel weten absoluut niet waar ik het over heb, als ik Makz en zijn bestelling noem. Een paar honderd meter verderop, in een veel groter pand, maar met veel kleinere reclameletters, vind ik de uit Rusland afkomstige Wladimir. Dát is de man die ik moet hebben. Hij kent Makz goed en de onderdelen liggen al klaar. Voor maar 6.600 Bath krijg ik de spullen mee.
In december 2018, tijdens mijn uitstapje naar Phuket, Thailand hield ik aantekeningen bij. In afleveringen publiceer ik deze nu op mijn weblog. Dit is aflevering 10.
Brommen en zeilen in Phuket (10)
Biennale. (Foto: Gijs van Hesteren)
Na het ontbijt ga ik aan de wandel. De taxi komt pas om elf uur. De Food market is dicht. Dan maar de Eerste Thailand Biennale, namens het Ministerie van Cultuur in Bangkok georganiseerd door het Office of Contemporary Art and Culture (OCAC). Openluchtkunst langs de Pak Nam Krabi rivier, met als thema ‘Edge of the Wonderland’. De Thais zien de omgeving van Krabi en de stad zelf als een wonderbaarlijk land, met ‘majestueuze bergen, prachtige stranden, indrukwekkende kusten en honderden vruchtbare eilandjes’. Internationale kunst wil men bieden. Ik loop wat langs de waterkant, die inderdaad is voorzien van stalletjes en kunstwerken. De stalletjes zijn allemaal leeg en bij één van de kunstwerken die ik bezoek zit een bejaard vrouwtje, dat vast heel goed in het Thais kan uitleggen wat er mooi is aan het kunstwerk. Het is echter een taal die ik niet beheers. Wél mag ik door een soort telescoop kijken. Ik zie door de transparante kop van een roofvogel de scheve rotsformatie die het uitzicht over de rivier bepaalt. Vast en zeker heel mooi. De dame wil een selfie maken met mij en ik vind dat prima. Stom genoeg vergeet ik er een voor mijzelf te maken met mijn eigen camera.
Aan het eind van de ochtend stap ik in de ‘private taxi’ naar Phuket. Deze chauffeur rijdt gelukkig lang zo hard en wild niet. Hij is voorzichtig en geeft zelfs op regelmatige wijze gas, in tegenstelling tot gisteren, toen de chauffeur steeds wisselend wel en niet zijn voet op het gaspedaal zette. Zelfs mijn sterke maag werd daar af en toe een beetje wee van. Ik denk dat het de goede invloed is van zijn vriendin, die mee is. Ze maken er samen een dagje Phuket van, op mijn kosten. Ik tel mijn zegeningen. Continue reading Van Krabi Town naar Phuket→
In december 2018, tijdens mijn uitstapje naar Phuket, Thailand hield ik aantekeningen bij. In afleveringen publiceer ik deze nu op mijn weblog. Dit is aflevering 9.
Brommen en zeilen in Phuket (9)
We worden wakker in de motregen. Damp cirkelt om de heuveltoppen langs het strand. Het weerbericht ziet er somber uit, volgens Christian. De hele dag regen en geen of weinig wind. Hij is van plan om vandaag de hele dag voor anker te blijven liggen. In dat geval is het mooi geweest, vind ik. Gezien de spartaanse boordaccommodatie besluit ik de terugreis te aanvaarden. Mede omdat het moeilijke deel van de reis voor Christian achter de rug is.
Ik moet nodig plassen. We roeien naar het strand. Althans, Christian roeit. Mijn spullen heb ik bij elkaar geraapt. We wandelen weer naar de Black Coral. Ik ga er eens lekker naar de toilettten en vervolgens eten we een stevig ontbijt, met worstjes, spek, ei en fruit.
In december 2018, tijdens mijn uitstapje naar Phuket, Thailand hield ik aantekeningen bij. In afleveringen publiceer ik deze nu op mijn weblog. Dit is aflevering 8.
Brommen en zeilen in Phuket (8)
Eindelijk gaan Christian en ik dan zeilen. Het weer is een tikkeltje dubieus. De windkracht en -richting ook. Phi Phi lijkt recht in de wind. Misschien zeilen we eerst een paar mijlen de zee in, met een slag op zuidoost of zuid. Dan overstag voor een slag noordoost of noord.
Na nog een paar slagen is het een uur of vier en de rotsen van Phi Phi, die al uren onze horizon bepaalden, komen nu echt naderbij. (Foto: Gijs van Hesteren)
Eenmaal uit de baai van Ao Yon blijkt het mee te vallen met de windrichting. Phi Phi als eindbestemming lijkt misschien zelfs haalbaar, met een paar slagen misschien. Dus we zetten door. Het waait een beaufort of vier, af en toe vijf. We hebben grootzeil en fok gereefd. De zee is behoorlijk knobbelig, de korte golfslag van de Andaman Sea komt van uiteenlopende richtingen. Het scheepje stuitert, maar blijft uiterst betrouwbaar in het ingezette spoor. We lopen af en toe zelfs acht knopen aan de wind. Dat is niet slecht voor zo’n kort en waterverplaatsend vaartuig.
Twee uur zeilen we over stuurboord, koers zuidoost. Het is een natte boel aan dek. De Rama Rama neemt elke golf; dat is werken geblazen voor de bemanning. De drijvers begraven zich af en toe stevig in de aanrollende golven en het buiswater slaat regelmatig dwars door het catamaranplatform, dat bestaat uit bamboelatten. Houten kont en zout water in ons smoelwerk! Heerlijk, het is tropisch lauw water. Continue reading Nu gaan we zeilen naar Phi Phi!→
In december 2018, tijdens mijn uitstapje naar Phuket, Thailand hield ik aantekeningen bij. In enkele afleveringen publiceer ik deze op mijn weblog. Dit is aflevering 7.
Brommen en zeilen op Phuket (7)
Proefzeilen Rama Rama
Zeilen met de Rama Rama. (Foto: Christian Bodart)
Proefzeilen met de Rama Rama. Dát valt mee. Het bootje is klein, maar zijn daden benne groot. We zeilen een mijl of vier, vijf de zee in. Daar staat aardig wat deining, uit verwarde richtingen bovendien. Het scheepje volgt elke rimpel in het wateroppervlak. Het is handig als de opvarenden beschikken over een sterke maag en niet te snel zeeziek worden. Gelukkig heb ik daar nooit last van.
Aan de einder wordt de lucht donkerder. We gaan overstag en zeilen naar de baai ten noorden van Ao Yon. Daar ankeren we bij de Beach Bar. Christian roeit ons naar het strand en we gaan lekker wat eten. De lucht is intussen pikzwart en niet veel later regent het pijpenstelen. Niet lang. Na een minuut of tien is het klaar. We drinken ons glas leeg en roeien terug naar de catamaran. Nog effe een leuk stukje zeilen en dan is het mooi geweest. Christian voelt zich na het varen samen met mij ineens een stuk zekerder over zijn plan.
Reparatietrip naar Phi Phi
Makz vraagt mij of ik zin heb om mee te gaan naar Phi Phi. Hij is gebeld door de Zuid-Afrikanen. “Oei, Richard weer aan de lijn!”
De motorkoeling staat droog, zo te horen. Via de telefoon krijgt Makz de problemen niet opgelost. Richard lijkt me kritisch, niet gemakkelijk en bovendien tamelijk a-technisch. Hij vindt overal iets van maar luistert niet goed naar de antwoorden op zijn vragen. Tja, hij is en blijft een klant. Dan maar naar het eiland Phi Phi, een zeemijl of twintig verderop in de Andamaanse Zee.
Makz vind het wel prettig dat ik meega. Mentale steun, zegt hij. Hij gedraagt zich nogal chaotisch. In Phuket, onderweg naar de ferry-terminal kopen we in vele winkeltjes allerlei meuk die hij nodig zou kunnen hebben bij de eventuele reparaties, waaronder een koppakking voor de Kubota (niet denkbeeldig, gezien het oververhitten van de koeling). De pakking bewaak ik met mijn leven tegen zoekraken of verbuigen.
