In een regenachtig Zeeland is de 250cc-klasse op weg van de opstelfuik (met uitzicht op het Kanaal door Walcheren) naar de startopstelling. (Foto’s: Gijs van Hesteren)
WEMELDINGE – Het was midden juni de 25e keer dat Stichting Promotor Zeeland de Classic Motorraces organiseerde. Was het misschien de laatste keer? Daar leek het op. In de media en in het programmaboekje deed de organisatie een wanhopige oproep. “Ondanks verwoede pogingen hebben zich geen nieuwe vrijwilligers gemeld”, meldde de noodkreet. “Het bestuur ziet zich helaas genoodzaakt te stoppen.” Uiteindelijk werd de soep zo heet niet gegeten. Ik bezocht het evenement, op verzoek van Het Motorrijwiel. Continue reading De laatste keer Classic Races Wemeldinge, of toch niet?→
‘Ik kan niet anders’, zegt Jack. (Foto’s: Gijs van Hesteren)
ASSEN – Het is intussen bijna niemand meer ontgaan: het grote succes van ‘Jumping Jack’, de theatervoorstelling over het leven van Jack Middelburg, de Johan Cruijff van het motorracen. Nationale en regionale kranten schreven er lyrisch over, begin mei, na de première: ‘Overdonderend spektakel’ (Kester Freriks, NRC); ‘Ronkend, rockend en raak’ (Leeuwarder Courant en Dagblad van het Noorden). Ook Het Motorrijwiel was erbij. Gijs van Hesteren liet zich meevoeren door het opwindende spektakel, locatietheater op de meest legendarische plek van de Nederlandse motorsport: de voormalige Noordlus van het TT-circuit in Assen. Continue reading Première Jumping Jack: ‘Ik kan niet anders!’→
Tot in alle hoeken van de Britse samenleving vergiftigt Brexit de verhoudingen. Dat merkte ik gisteren, toen ik argeloos een opmerking maakte in een Facebookgroep. Die heet ‘Bikers 60s 70s photo collection’ (Motorfoto’s uit de jaren 60 en 70). Nostalgisch, volkomen onschuldig en apolitiek, zou je denken.
Wat was er gebeurd? Deze week had ik een paar foto’s uit 1975 in de groep geplaatst. Tijdens een motorvakantie in Engeland waren mijn vriendin Inge – later echtgenote – en ik met panne in de berm tot stilstand gekomen. Een tweetal Britse motorrijders was gestopt en had meegekeken naar de oorzaak van de pech. Uiteindelijk hadden ze ons meegenomen naar huis en in hun werkplaatsje verhielpen ze samen met mij het probleem. Fijn! En tot zover niets aan de hand.
Engeland, 1975. Met de 1959 Matchless G3 in de berm.
UTRECHT – De hoofdrolspelers van openluchtspektakel ‘Jumping Jack’, Matteo van der Grijn en Julia van der Vlugt, gaven in februari, tijdens Motorbeurs Utrecht, een ronkende live-uitvoering van de titelsong ‘Ride’, begeleid door de Jumping Jack Band en twintig rockgitaristen.
Pieter Stellingwerf, productieleider van theatercollectief BUOG (Bedenkers en uitvoerders van Ongewone Gebeurtenissen): ‘We blazen hiermee alvast een beetje in de bus. We moeten veel kaarten verkopen, want het wordt heel groot. Dat laten we vandaag zien. Twintig van de 47 gitaristen zijn hier, en alle hoofdrolspelers.’ Continue reading Twintig gitaristen spelen ‘Ride’→
LEEUWARDEN – Vanaf 9 mei 2019 presenteren de Bedenkers en Uitvoerders van Ongewone Gebeurtenissen, ofwel BUOG, het spektakel ‘Jumping Jack’. Tien voorstellingen over onze allerberoemdste wegracer: de in 1984 tragisch verongelukte Jack Middelburg. Als in een droom kijken we terug op zijn carrière, die zich afspeelt rondom de oude Noordlus van het TT-circuit. Drieduizend toeschouwers per keer, twintig professionele acteurs, dozijnen figuranten, tientallen klassieke stunt- en wegracemotoren, rockmuziek van de band van Erwin Java en nóg vijftig muzikanten. Ik sprak met de mannen van BUOG, Pieter Stellingwerf en Kees Botman.
Kees Botman (links) en Pieter Stellingwerf: gegrepen door het meeslepende leven van Jack Middelburg. (Foto: Gijs van Hesteren)
Het parcours slingert zich langs parkeerplaatsen, recreatiegebied en openbare weg.
De klassieke wegracewereld kent vele verschijningsvormen. In Nederland rijdt men overal en nergens racedemonstraties, gebaseerd op regelmatige rondetijden. Daarbij maakt men tegen relatief lage kosten gebruik van tijdelijke circuits op buitenwegen of bedrijventerreinen. In Duitsland is dat anders. Races en racedemo’s organiseert men daar op vaste circuits. De Internationale Motorsport-Klassik St. Wendel is hierop een uitzondering. Ik reisde naar het Saarland, met mijn rechterarm nog in de mitella, na de sleutelbeenbreuk in Chimay. Ik tekende op hoe men het daar aanpakt.
Sinds 1950 verreed men op een stratencircuit dwars door de stad de Internationaler Preis des Saarlandes, ofwel de Grand Prix de la Sarre. De wedstrijden maakten deel uit van het Continental Circus, de verzamelnaam voor internationale wegraces in de jaren zestig en zeventig. Grootheden als Mike Hailwood, John Hartle, Ernst Degner, Hugh Anderson en Mike Duff stonden er op het podium. In 1964 luidde een dodelijk ongeval het einde in van deze wedstrijdenserie. In 2009 herleefden de races, nu als tweejaarlijks presentatie-evenement. Speciaal hiervoor richtte een groep enthousiastelingen de Motorclub MCW Motorsport Historiker St. Wendel op. De eerste aflevering trok meteen al meer dan twintigduizend toeschouwers. Intussen zijn we toe aan de zesde editie. Continue reading In St. Wendel herleeft het Continental Circus→
De laatste aflevering van mijn Phuket-reisblog. Nog niet eens twintig dagen verbleef ik in Thailand. Het was december 2018 en het was de eerste maal dat ik me buiten Europa had begeven. Kort voor Kerstmis vloog ik met lichte hoofdpijn na de afscheidsavond terug naar Nederland. Een samenvatting van mijn indrukken. Dit is deel 12.
Wilhelmina: ‘s ochtends: ‘Hmmmm, een lekker kopje koffie, daar heb ik zin in!’ Wilhelmina ‘s avonds: ‘Héhé, tijd voor een biertje!’ (Foto: Gijs van Hesteren)
Om te beginnen: wát een leuk land, Thailand. Een vriendelijke, open bevolking, lekker weer. Aan de andere kant: wát jammer, dat het massatoerisme zo wild om zich heen grijpt, in elk geval rond de stranden van Phuket. Het paradijs wordt langzaamaan vervangen voor resorts en toeristenvallen. Continue reading Phuket, Thailand – terugblik→
In december 2018, tijdens mijn uitstapje naar Phuket, Thailand hield ik aantekeningen bij. In afleveringen publiceer ik deze nu op mijn weblog. Dit is aflevering 11.
Ondersteboven met de dinghy
Op weg naar de Suzukispecialist. Straatbeeld Phuket. (Foto: Gijs van Hesteren)
Terug bij Makz heerst grote consternatie. De wind is onverhoeds naar zuid gedraaid en stevig aangetrokken. Er staat een moordende deining vanuit zee. De chartercats maken grote halen. Makz had zijn dinghy al te water, om de ankers te controleren. Nog maar net onderweg lagen hij en Tjeb al ondersteboven, met dinghy en buitenboordmotor en al. Twee verzopen hondjes over de vloer. Tjeb heeft een bloedende schaafwond aan haar pols en haar ribbenkast doet pijn. Een uur later draait de wind weer naar oost. De swell vanuit zee houdt niet lang aan en iedereen slaakt een zucht van verlichting. Makz moppert. “Geen enkele windwaarschuwing, ook niet van windguru.com!”
Ik maak Makz z’n roltas voor hem schoon. Vooral veel natte plukken tabak haal ik er uit. De schade valt mee. Het contante geld is droog gebleven. Het buitenboordmotortje is onder water geweest. Samen met Makz maak ik hem schoon. Olie aftappen en verversen, verbrandingskamer leegmaken en de carburateur schoonmaken. Met een nieuwe bougie loopt de Yamaha weer als vanouds.
Later die middag doe ik een paar boodschappen voor Makz. Bij de Suzuki buitenboordspecialist ga ik drie propellors halen en twee nieuwe carburateurs. Het is even zoeken, daar in Noord-Phuket. De mensen in een zaak met heel groot ‘Suzuki’ op de gevel weten absoluut niet waar ik het over heb, als ik Makz en zijn bestelling noem. Een paar honderd meter verderop, in een veel groter pand, maar met veel kleinere reclameletters, vind ik de uit Rusland afkomstige Wladimir. Dát is de man die ik moet hebben. Hij kent Makz goed en de onderdelen liggen al klaar. Voor maar 6.600 Bath krijg ik de spullen mee.
In december 2018, tijdens mijn uitstapje naar Phuket, Thailand hield ik aantekeningen bij. In afleveringen publiceer ik deze nu op mijn weblog. Dit is aflevering 10.
Brommen en zeilen in Phuket (10)
Biennale. (Foto: Gijs van Hesteren)
Na het ontbijt ga ik aan de wandel. De taxi komt pas om elf uur. De Food market is dicht. Dan maar de Eerste Thailand Biennale, namens het Ministerie van Cultuur in Bangkok georganiseerd door het Office of Contemporary Art and Culture (OCAC). Openluchtkunst langs de Pak Nam Krabi rivier, met als thema ‘Edge of the Wonderland’. De Thais zien de omgeving van Krabi en de stad zelf als een wonderbaarlijk land, met ‘majestueuze bergen, prachtige stranden, indrukwekkende kusten en honderden vruchtbare eilandjes’. Internationale kunst wil men bieden. Ik loop wat langs de waterkant, die inderdaad is voorzien van stalletjes en kunstwerken. De stalletjes zijn allemaal leeg en bij één van de kunstwerken die ik bezoek zit een bejaard vrouwtje, dat vast heel goed in het Thais kan uitleggen wat er mooi is aan het kunstwerk. Het is echter een taal die ik niet beheers. Wél mag ik door een soort telescoop kijken. Ik zie door de transparante kop van een roofvogel de scheve rotsformatie die het uitzicht over de rivier bepaalt. Vast en zeker heel mooi. De dame wil een selfie maken met mij en ik vind dat prima. Stom genoeg vergeet ik er een voor mijzelf te maken met mijn eigen camera.
Aan het eind van de ochtend stap ik in de ‘private taxi’ naar Phuket. Deze chauffeur rijdt gelukkig lang zo hard en wild niet. Hij is voorzichtig en geeft zelfs op regelmatige wijze gas, in tegenstelling tot gisteren, toen de chauffeur steeds wisselend wel en niet zijn voet op het gaspedaal zette. Zelfs mijn sterke maag werd daar af en toe een beetje wee van. Ik denk dat het de goede invloed is van zijn vriendin, die mee is. Ze maken er samen een dagje Phuket van, op mijn kosten. Ik tel mijn zegeningen. Continue reading Van Krabi Town naar Phuket→
In december 2018, tijdens mijn uitstapje naar Phuket, Thailand hield ik aantekeningen bij. In afleveringen publiceer ik deze nu op mijn weblog. Dit is aflevering 9.
Brommen en zeilen in Phuket (9)
We worden wakker in de motregen. Damp cirkelt om de heuveltoppen langs het strand. Het weerbericht ziet er somber uit, volgens Christian. De hele dag regen en geen of weinig wind. Hij is van plan om vandaag de hele dag voor anker te blijven liggen. In dat geval is het mooi geweest, vind ik. Gezien de spartaanse boordaccommodatie besluit ik de terugreis te aanvaarden. Mede omdat het moeilijke deel van de reis voor Christian achter de rug is.
Ik moet nodig plassen. We roeien naar het strand. Althans, Christian roeit. Mijn spullen heb ik bij elkaar geraapt. We wandelen weer naar de Black Coral. Ik ga er eens lekker naar de toilettten en vervolgens eten we een stevig ontbijt, met worstjes, spek, ei en fruit.
