Dit jaar stond de Verhalenavond in het teken van het thema ’t Fjoer yn my, ofwel ‘Het vuur in mij’. De organisatie hoopte op verhalen over passie, doorzettingsvermogen, vriendschap, zelfontdekking, creativiteit en mooie herinneringen, over verbinding en de gemeenschap en hoe één persoon anderen kan inspireren en een kettingreactie van verandering teweeg kan brengen.
In 1969 zaten we bij elkaar in de klas. Sindsdien waren we vrienden. Wat later reden hij en ik samen met onze wederzijdse vriend Rob op de brommer van Breda naar Antwerpen. Rob schreef daarover: “Gijs en ik op Puch en Tomos, hangend aan het hoge stuur en Willem tot zijn ergernis op een blauwe Honda buikschuiver. Moest van pa Bouwkamp, want die had hem gekocht voor Willem en vond het een nette brommer. Uiteraard hebben wij hem daarmee buitengewoon veel geplaagd.”
Het is een jaar of twintig geleden dat ik met lotgenoten bijeenzat in de kantine van het Circuit van Zandvoort. De instructeur van de TOMS-wegracecursus zei tegen ons: ”Je hebt motorracers die zijn gevallen en je hebt motorracers die zullen gaan vallen.” We lachten er smakelijk om. Het voorval gaat door mijn hoofd, terwijl ik op mijn buik over het Meerkerkse asfalt glijd. Ik denk nog meer dingen. Zoals: nu gaat ie breken. Dat slaat op mijn linkeronderbeen, dat in een rare positie onder mij meeschuift. En ik denk ook: daar gaat de tank, mijn tank. Want betekent deze crash het einde van de oh zo zeldzame aluminium benzinetank van mijn XS650 Yamaha met Rickman Metisse-chassis?
Een wegracemotor kan je op heel veel verschillende manieren bouwen. Al jaren nemen Jan van Zuuk en ik deel aan de klassieke racedemo’s van de SAM, de Stichting Aanvullende Motorsport. Allebei met een Yamaha XS650. Die van mij is voorzien van een standaardframe. Jan reed met een Rickman Metisse-special. Onlangs nam ik deze van Jan over. Het werd een prachtkans om de verschillende benaderingen van het concept ‘XS, wegrace, motor’ naast elkaar te zetten.
Dit verhaal is eerder gepubliceerd in 653 (Yamaha Twin Klub’), KJMV-Nieuws en Het Motorrijwiel.
Jan en ik vochten al menig robbertje demoracen uit. Vanuit de bocht gingen we vaak gelijk op, maar met de topsnelheid was mijn XS de afgelopen jaren de sterkste. Dat mocht ook wel. Mijn racegoeroe en -coach Tajan van der Wiel en ik bouwden ‘de gele’ XS in de afgelopen twaalf racejaren helemaal naar mij toe. Het blok is voorzien van een 277-gradenkrukas, 750-cilinders met gesmede zuigers met hoge compressie, racenokkenas, een VAPE powerdynamo-ontsteking, heavy-duty koppeling, 36 mm Dell’Orto carburateurs en nog zo het een en ander. Lees verder Een Yamaha met Rickman-chassis
Westhoek – Het is alweer een paar weken geleden, die avond in Westhoek, maar het verhaal zat aldoor in mijn hoofd en nu moet het er uit. Twee mensen maakten dit tot een bijzonder moment. De eerste was kroegeigenaar Douwe Gerlof Heeringa, de tweede was spelontwerper Dolf Siere.
Elf procent van de volwassen Harlinger inwoners is volgens domeinspecialist Floor Banning min of meer ‘laaggeletterd’. Ze vertelde dat tijdens de werkmiddag van de Werkgroep Basisvaardigheden. Een middag in Nieuw Zuid voor betrokkenen uit ‘het werkveld’. Medewerkers van zorg- en welzijnsorganisaties, Firda (stond vroeger bekend als ROC Frieslandcollege), het gebiedsteam, de regionale bibliotheken en niet te vergeten: werkgevers. Ik mocht erbij zijn, als vrijwilliger van het Digi-taalhuis.
Heel bijzonder wat zich afspeelde aan boord van de tweemastklipper waarop ik die week zetschipperde. We hadden de avond ervoor een groep veertienjarige Duitse scholieren aan boord gekregen.
In september 2023 deed ik mee aan 1000 Dichters — de poëziemarathon van @ilfutrecht, bij boekhandel Van der Velde in Harlingen. Men maakte er ook video-opnames van. Als ik mezelf terugzie lijkt het alsof er iemand anders spreekt, alsof het niet mijn gedicht was.
Dank, ILFU, voor de registratie ervan. Blij en trots ben ik, met het leven dat Inge en ik hebben geleid. Het gemis blijft, maar de taal heeft me geholpen dat te begrijpen. Wie schrijft die blijft.
Het onmogelijke dat er
Ineens, zomaar
Was Lees verder Dag van leven
Op de een of andere manier hoort het dorp bij Harlingen: Achlum. Al was het maar vanwege de korte afstand. Onderhand woon ik 36 jaar vlakbij, in Harlingen, maar wat weet ik er eigenlijk van? Ja, af en toe rijd ik door het terpdorp aan de Slachtedyk heen, op weg naar een bestemming verderop. Quizmaster Hans van der Togt woonde er een tijdje. En in 2011 hoorden Inge en ik bij de 2500 uitverkoren deelnemers aan de Conventie van Achlum. Bill Clinton sprak er over moderne solidariteit. Ik herinner me vooral nog het parapluverbod tijdens zijn optreden. Het onvolprezen GPTV maakte destijds een reportage en die staat nog altijd online op YouTube.
Ieder jaar rijd ik tijdens het derde weekend van juli naar het Belgische Chimay. Dat begon zo’n veertien jaar geleden, toen Inge en ik er als journalist reportages maakten over de internationale klassieke motorraces. Zelf meedoen, nee, dat vond zij geen goed idee. Veel te gevaarlijk, op zo’n snel, spannend, maar niet ongevaarlijk stratencircuit. Toch, na haar overlijden in 2017 schreef ik me voor het eerst in als coureur. Waarom? Om haar dood te verwerken en tegelijkertijd het leven te vieren. En omdat ik al mijn leven lang geboeid word door technologie van de oude school. En door de bijzondere aspecten van deze merkwaardige sport.
