Ieder jaar rijd ik tijdens het derde weekend van juli naar het Belgische Chimay. Dat begon zo’n veertien jaar geleden, toen Inge en ik er als journalist reportages maakten over de internationale klassieke motorraces. Zelf meedoen, nee, dat vond zij geen goed idee. Veel te gevaarlijk, op zo’n snel, spannend, maar niet ongevaarlijk stratencircuit. Toch, na haar overlijden in 2017 schreef ik me voor het eerst in als coureur. Waarom? Om haar dood te verwerken en tegelijkertijd het leven te vieren. En omdat ik al mijn leven lang geboeid word door technologie van de oude school. En door de bijzondere aspecten van deze merkwaardige sport.

Ook het derde weekend van juli reisde Team Motorsport Harlingen – bestaande uit mijn maat Tajan van der Wiel en mij – weer naar Chimay, met onze Yamaha XS650 uit 1972, racenummer 791. Sinds 2021 is Tajan er altijd bij. Hij repareert de motor, ik maak hem weer kapot, zo gaat dat ongeveer. Velocette-vriend John Nienhuis meldde zich als tweede monteur.

Het waren geweldige dagen, die op zondag helaas overschaduwd werden door twee dodelijke ongevallen. We hebben geen flauw idee hoe het allemaal gekomen was. Ik weet dat je niet mag oordelen over zaken waar je de bijzonderheden niet van kent. De ongelukken zijn voorgevallen in andere klassen. Maar uit wat ik daarvan gezien heb weet ik helaas dat het grootste gevaar kan komen van je medecoureurs. Tragisch, want we willen allemaal gezond weer naar huis.

Vervreemdende uren, na het ongeval. Er hing een onheilspellende schaduw over het rennerskwartier en het circuit. Geen commentaar uit de speakers, geen muziek. Bezoekers en coureurs spraken met gedempte stemmen.

We waren maar gaan inpakken. Bijna alles lag al in de auto toen rond half drie het bericht kwam dat de resterende races toch zouden plaatsvinden, zij het ingekort. Het racepak maar weer uit de caravan getrokken. Waar had ik de handschoenen ook alweer gelaten? En o ja, de transponder, die moet er ook weer op.

Schrik in de trainingen

Eerst nog even terug naar de trainingen, op vrijdag en op zaterdagmorgen. De XS650 draaide fantastisch. Voor zover een op 277 graden verzette staande twin dat kan, bij gemiddeld 7.500 toeren per minuut. Maar! Halverwege de tweede kwalificatie brak mijn stuurhelft af. Dat hadden wij weer. Op het snelste gedeelte van de baan had ik al iets vreemds gevoeld aan de rechter clipon. Die leek mee te geven. Daar reed ik ongeveer 190 kilometer per uur. Voordat ik heel hard zou gaan remmen voor de derde chicane keek ik snel even naar beneden. Ik zag tot mijn schrik een grote scheur in de stuurhelft. Hand omhoog, ter waarschuwing van de achtervolgers. Invoegen in de uitloopstrook en voorzichtig terugrijden naar de pitstraat. Daar brak de clipon uiteindelijk in zijn geheel af.

Goed dat ik tijdig gemerkt had dat er iets loos was. Ik denk maar niet aan de gevolgen als ik dit te laat zou hebben opgemerkt. De leverancier bij wie ik de stuurhelften vorig jaar kocht heb ik geadviseerd deze uit pisbakkenijzer gemaakte onderdelen uit de handel te halen, voordat er echt ongelukken gebeuren.

In de eerste kwalificatietraining was ik vergeten mijn transponder op de motor te monteren. Daar had ik dus wel mooi kunnen oefenen, maar een tijd had ik niet gezet. In de tweede training had ik maar drie kwalificatieronden gereden, met toch een enigszins redelijke tijd: 2.27. Tien seconden sneller dan vorig jaar.

Races

Een Italiaanse handelaar in de paddock had nog een setje clipons in de juiste maat. Tjan en John monteerden dat in een ommezien. Zowel in race 1 als in race 2 gaf ik daarna alles wat ik in me had. Zowaar benaderde ik af en toe de grenzen van het XS-chassis, dat bij het nemen van de curbstones wild begon te bokken en te schudden. Maar goed dat ik grote handen heb. En in sommige bochten schraapten de voetsteunen over het asfalt. Tja, nóg schuiner kan je dan niet meer. Eigen schuld, dat wel. Omdat ik bij voorgaande wedstrijden af en toe kramp had gekregen in mijn dijbeen had ik ze wat lager gezet.

In mijn klasse met 500 en 750 cc-motoren werd zeer snel maar correct gereden, ook door de koplopers. Dat geeft een veilig gevoel, zeker als je de latere dodelijke ongevallen in aanmerking neemt. Deze werden beide veroorzaakt door onderling contact tussen coureurs.

Behalve de adrenaline is het mooie van het racen de totale concentratie die je erbij nodig hebt. Je leeft van bocht tot bocht. Verder denk je nergens aan. Kan ook niet. In de eerste race, op zaterdagmiddag, wist ik als achtste te eindigen. Van de negen, haha. Beste ronde 2:25. In race 2 werd ik vanwege het mindere aantal ronden voor het eerst een keer niet gedubbeld door de leiders van de wedstrijd. Jammer dat de koppeling steeds meer ging slippen. Werk aan de winkel voor de volgende wedstrijd. Toch een zesde plek. Tajan en ik waren tevreden.

Tijdens één van de volgende klassen het tweede ongeluk. Tjonge jonge. Niet best. RIP Eric en Eddy. We vragen ons af waar we mee bezig zijn. En toch veranderen we niet van hobby, ik weet dat het raar klinkt.

Hoe het ooit begon

Iets over mijn eerste ervaringen met ‘Chimay’. Het begon voor mij in 2017, in de Paradeklasse, waar gereden wordt zonder competitie-element. In latere edities, toen ik beter wist waaraan ik was begonnen, schreef ik me in voor de 750cc-klasse, waar men wel degelijk om het hardst rijdt. Vooral dankzij de inzet van mijn grote vriend Tajan werd de XS650 ieder jaar een beetje sneller en zelf wist ik mijn bescheiden rijtalent steeds beter uit te buiten.

Meestal kwam ik ergens achterin het veld aan de finish, maar dat vond ik geen bezwaar. Ik ben intussen 69 en het gaat niet om het winnen. De nadruk ligt op het prepareren van de motor, op eruithalen wat erin zit. Op alles wat eromheen gebeurt. De voorbereidingen thuis in Harlingen, het sleutelen, de kameraadschap op het circuit. Bovendien is dit een sport waarbij je geen politie nodig hebt om het publiek in toom te houden.

In 2018 ging ik op deze al sinds de jaren twintig van de vorige eeuw in gebruik zijnde baan stevig tegen de vlakte. Het gas was blijven hangen en een voorligger kon ik niet meer ontwijken. Sleutelbeen en een middenhandsbeentje gebroken. Dat verhaal kan je teruglezen in mijn boek ‘Rijden met Gijs’, of elders in mijn weblog.

In 2019 was ik er weer bij en toen ging het helemaal goed. In 2020 waren er geen races – vanwege corona. En in 2021 was de opkomst van coureurs erg laag. Corona, Brexit, slecht weer. Wie er dan wél bij is slaat zijn slag. Dankzij diverse uitvallers haalde ik een tweede en een derde plaats in de twee races, mijn beste resultaten ooit. Daarmee werd ik bovendien Belgisch vice-kampioen van 2021. Dat jaar waren het de enige wedstrijden in het kampioenschap.

Gedinne in augustus

Graag vermeld ik nog even Richard Pouwels en Kim van Loon. Met hun XS650-racezijspan zijn zij er bijna altijd bij. Ook deze keer in Chimay, al ging het niet van een leien dakje. Wie meer wil weten over wegracen met een zijspan, of met een blok van bijna duizend kubieke centimeter moet eens bij hen gaan buurten.

Terug in Nederland hielp webwinkel heidentuning.nl met het upgraden van de koppeling. Met een high performance kit zou het slippen verholpen moeten zijn vóór de volgende race. Dank voor de sponsoring, mannen van Skørn! Derde weekend van augustus: de classic races van Gedinne, ook in de Belgische Ardennen. Nog véél mooier dan de races van Chimay. Wie zich verveelt moet komen kijken. Gedinne, we komen eraan!

De racerij zou nooit mogelijk zijn geweest zonder Motorsport Harlingen, Heiden Tuning, Het Motorrijwiel en Visual Harlingen. En dank ook aan alle opdrachtgevers voor vaartochten, want mijn andere hobby, varen, levert het geld op dat ik direct weer stuk sla aan het racen.

Deze reportage schreef ik voor de Harlinger nieuwswebsite ‘Harlingen Boeit‘.

Behalve bij ‘Boeit’ en hier in mijn weblog publiceer ik af en toe op  reportersonline.nl.

Waardeer dit artikel met een Tikkie. Het bedrag mag u zelf bepalen. Het helpt mij bij het in de lucht houden van deze website.