Eerlijk waar, het doet me wel wat. Het is een winderige, maar heldere vrijdagavond. Langzaam verdwijnt de zon achter de daken van de stad. We herdenken net als in heel veel andere plaatsen één jaar oorlog in Oost-Europa. Dat er in onze eigen stad een manifestatie zou zijn wist ik niet, totdat ik de aankondiging heel toevallig op harlingenboeit.nl tegenkwam.
DEN HELDER – LAUWERSOOG – Elders in dit weblog beschrijft wethouder Maria le Roy de plannen van haar gemeente met de verzelfstandiging van het havenbedrijf. Sommige noordelijke havens hebben een dergelijk traject al doorgemaakt. Officiële berichten maken melding van groei en voorspoed, maar lokale politici plaatsen er kanttekeningen bij. Zij noemen valkuilen zoals boedelverdeling, organisatie en regionalisme. Lees verder Kanttekeningen bij zelfstandig havenbedrijf Harlingen
HARLINGEN – Veel zaken blijven zoals ze altijd waren, maar van tijd tot tijd krijgen nieuwe inzichten voet aan de grond. Het plan van het gemeentebestuur van Harlingen om alle havenactiviteiten onder te brengen in één onafhankelijk havenbedrijf is er zo een. Wel of geen goed idee?
In 2013 berekende Ernst & Young dat de havens jaarlijks ongeveer 1,7 miljoen verlies opleverden. Vervolgonderzoek door de Rijksuniversiteit Groningen wees uit dat een gezonde exploitatie moeilijk zou blijven, zolang de aansturing versnipperd is en dichtbij de politiek staat. Verzelfstandiging zou de oplossing zijn. Lees verder Verzelfstandigd havenbedrijf motor economische groei
Conny, de partner van de nieuwe wethouder in Harlingen zit ook op Twitter. We hebben laatst samen koffie gedronken in Hotel Zeezicht. Niet veel later vind ik mezelf terug in een viersterrenhotel in Terneuzen. Inderdaad, van het een komt het ander.
In de eetzaal van het hotel kijk ik uit over de Westerschelde. Het zicht op het langzaam in het avondduister verdwijnende grootscheepse vaarwater ontdooit mijn oude zeemanshart. Het maakt me dichterlijk. Ik zit toch alleen aan tafel; het personeel is voorkomend maar afstandelijk, zoals te verwachten is in een net hotel. Alleen het twitterpubliek houdt me gezelschap. In hoog tempo stuur ik twichten het internet op. Lees verder Het geheim van Terneuzen
Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 38.
In een futuristische omgeving te Apeldoorn verzamelde zich vandaag een stel digitale raadsleden van Nederland. Nou, niet allemaal dan, maar toch een aardige doorsnee. De uitnodiging was uitgegaan van Anno Zijlstra (VVD Arnhem) en Mellouki Cadat (GroenLinks Zeeburg), die vorig jaar de 1e en 2e prijs wonnen van “meest digitale raadslid van Nederland”. De Gebruikersvereniging van Pink Roccade speelde voor gastheer.
Wat dat allemaal inhoudt, leg ik nog wel eens uit. Waar het om gaat: veel volksvertegenwoordigers proberen zich te profileren en te verantwoorden bij hun kiezers via het internet. Maar de groei blijft beperkt:
de technische aspecten van het maken van een eigen website schrikken velen van hen af. Daarom probeert PR een soort standaard sjabloon te ontwikkelen, opdat meer raads- en statenleden de stap aan zullen durven. Tja, GroenLinks probeert zoiets landelijk te organiseren voor haar kader in het land. Daar blijf ik ook rustig de kat uit de boom kijken. Naar mijn idee kan ik wel gedeeltes van de functionaliteit van hetgeen me vandaag werd voorgeschoteld in deze website inbouwen.
Enfin, zoals je op het plaatje ziet: een heel aantal overigens vriendelijke en keurige heren in jasje-dasje, die een nieuw ‘product’ aanbieden, dat trouwens liever niet zo moet worden genoemd: maak er maar ‘oplossing’ van!
In de Harlinger Courant van afgelopen vrijdag las ik een hoofdartikel over de oprichting van een jongerenbestuur. Een geweldig initiatief.
De regering heeft voor de lokale politiek het dualisme ingevoerd. Gemeenteraadsleden zouden dan meer tijd overhouden voor contacten met de bevolking. Al hebben we nou niet direct de indruk, dat we nu minder papier- en vergaderwerk hebben, proberen we die contacten tóch te versterken. Daarom stuur ik een e-mail aan het Rondeel.
Zeker voor de jongeren hebben we als fractie altijd veel proberen te doen. Zo roepen we al jaren om een integraal jongerenbeleid en hebben we samen met de fractie van HA’97 een motie voor het instellen van een jongerengemeenteraad erdoor gekregen. Jammer, dat ons college van B & W zo weinig haast heeft om er uitvoering aan te geven.
Het lijkt ons best nuttig eens een gesprek te hebben met het nieuwe jongerenbestuur. Hoe meer wij uit de eerste hand weten over eventuele problematiek, hoe beter we erop kunnen inspelen.
Naar de fractiekamer in het Stadhuis om raadsstukken door te nemen. Het zal volgende week woensdag vooral over het Raadsprogramma 2004-2006 gaan.
De griffier probeert terecht de komende bespreking in de raad van het raadsprogramma te structureren. Tijdens de commissie werd de bespreking vager en vager en iedereen had het over iets anders. Ik heb de steunfractie gevraagd om eens kritisch naar de opzet van de griffier te kijken en met suggesties te komen over hoe te handelen. Hidde Risselada heeft al een reeks kritische vragen op ons afgevuurd. Die vragen heb ik serieus beantwoord.
Joop van der Heide belt me, om te vragen of ik nog boos ben vanwege de asielbehandeling in de 2e Kamer, afgelopen maandag. Ja, Joop, natuurlijk ben ik nog boos, maar wat doe je eraan? vandaag opnieuw behandeling in de Kamer, naar aanleiding van moties van GroenLinks. Wie weet wat het oplevert. En volgende week dinsdag wordt er gestemd in de Kamer. Lokale CDA’ers zijn nog bezig met een offensief voor hun congres dit weekend. We hopen er maar het beste van.
Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 37.
Gisteren hebben de Friese Groenlinksers een in de recente geschiedenis unieke prestatie geleverd: eindelijk is het ons gelukt in gezamenlijkheid af te reizen naar een GroenLinkscongres. Dat het zoveel moeite heeft gekost, krijg je met dit stelletje individualisten. Het lijken wel bruinevlootschippers. Na een treinreis van 3,5 uur bereikten we Nijmegen. Doorgaans reis ik naar zulke dingen per motor, veel sneller en ook zuinig met brandstof, maar zo met z’n allen in de trein heeft wel wat. Onderweg heb ik weer een paar nieuwe gezichten leren kennen.
Meer dan 850 GroenLinksers hadden zich voor het congres gemeld, ook al een record. Voor mij was het de eerste keer dat ik zo’n congres meemaakte. Tot deze keer heb ik maar wat afstand gehouden – wat een drukte, en wat kan je bij zoiets massaals eigenlijk nog aan nieuwe besluitvorming doen? Toch, als lokaal kader moet je er bij zijn, heb ik uiteindelijk besloten. Mijn fractiegenoot Joop van der Heide en Friese Statenlid Oene Hofman gingen mee, dat maakte het besluit makkelijker.
En nu over dat congres zelf. Zonder meer ondervond ik het als heel inspirerend, al die gelijkgezinden. Hoewel, gelijkgezind? Zulke vergaderingen hebben een heel eigen dynamiek, zoals zo vaak te merken is. Met name was er het een en ander te doen over de samenstelling van de lijst voor de Europese Verkiezingen (op 10 juni aanstaande!).
Alexander de Roo was een partij-offensief begonnen. Hij werd op een niet-verkiesbare plaats gedacht door de commissie. Hij had gelijk, vond ik: waarom ervaring en netwerk weggooien, alleen maar voor het toverwoord ‘vernieuwing’? Meerderen vonden dat. Nou ja, om een lang verhaal kort te maken: het congres nam een motie aan. De kieslijstcomissie moest in het vervolg minder ‘sturende’ adviezen gaan geven. En de aangemelde kandidaten werd verzocht, om hun voorkeur voor een bepaalde plaats op de lijst los te laten en het congres te laten beslissen wie op welke plaats op die lijst terecht moesten komen.
Na een korte schorsing zag geen van de betrokkenen het zitten om op stel en sprong alles om te gooien. Er was maar één kandidaat, die hiervoor koos: Katholijne Buitenweg. Ze veranderde haar aanvankelijke verkiesbaarheid vanaf plek 2 in een kandidatuur voor álle plaatsen, ook nummer de één.
Prompt werd zij verkozen tot lijsttrekker en Joost Lagendijk werd beloond voor zijn inzet met een onverhoedse terugval naar de tweede plek. Ik ken hem niet persoonlijk, maar mij lijkt dat zuur. Evengoed: dat lijsttrekkerschap is Katholijne gegund; ik ben er zeker van dat ze het er goed van af zal brengen. En Alexander de Roo, de steen des aanstoots, kreeg van het congres de derde plek terug, waarmee het congres duidelijk inging tegen de wens van het partijbestuur en de verkiezingscommissie. Zoals ik al zei, tijdens dit soort vergaderingen kan een balletje raar rollen.
Het is duidelijk, dat ook in een goeie partij als GroenLinks onderhuids de te verwachten strijd om de macht gaande is. Niet echt een heel goede beurt voor onszelf, dit gepruts. Ik sprak een paar GroenLinksers, die oprecht boos waren, al wisten ze zelf niet helemaal precies waarom en op wie dan.
Afgezien van het gedoe: zo’n congres blijkt ook nog eens echt werken! Niet minder dan 220 amendementen op het concept-verkiezingsprogramma moesten stuk voor stuk door het congres worden aangenomen of afgewezen. Daar krijg je pas een lamme arm van.
O ja, de congresgangers richtten in de lunchpauze een verzoek aan het CDA-congres, dat tegelijkertijd plaatsvond in Utrecht: Heren en dames christenen, heb erbarmen met de duizenden vluchtelingen, die een ongewisse toekomst tegemoet gaan, dankzij de rechte rug van u en de andere regeringspartijen. Het verzoek mocht niet baten.
Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 36.
Ook het peil van de discussie over het Raadsprogramma maakte mij niet vrolijker. Het discours was oeverloos, richtingloos en vruchteloos. Hebben de fracties de resultaten van de deelnemers van de werkgroep raadsprogramma wel met hen doorgesproken?
Ik kwam thuis met een gevoel van verspilde tijd. Misschien heb ik één ding goed kunnen doen gisteravond: ik heb een toelichting gegeven op het gevoel van onvrede dat heerst bij de bruine vloot over het gebrek aan communicatie vanuit de Stichting Friese Havendagen. Waarom zijn de charterschippers er niet of nauwelijks bij betrokken? Voorzitter van de stichting Ybema beloofde het te onderzoeken.
Op de site van CDA Tweede Kamerlid Rendert Algra lees ik inzendingen van politieke figuren uit Harlingen. Eén van hen, een gemeenteraadslid, zegt:
“Hoe te kiezen. Ik ben van mening, dat er al teveel pardonregelingen zijn geweest en als we niet oppassen blijft dat aan de gang. Als we ook politiek duidelijkheid willen scheppen is met de richting van het beleid zoals nu door minister Verdonk is aangegeven duidelijkheid geschapen.”
Niet helemaal mijn mening. Maar een ander gerenommeerd politiek kopstuk schrijft:
“Het is toch te gek voor woorden, dat mensen die hier – als gevolg van het eerdere, ruimere toelatingsbeleid- al jaren wonen en volledig ingeburgerd zijn, op straat worden gezet? Het pardon moet ruimer worden gesteld. (…)
Gezien de gevoeligheid van het onderwerp en de achterliggende menselijke drama’s moet je dit standpunt als CDA-Kamerlid toch “zonder last of ruggespraak” naar voren kunnen brengen? Of speelt de fractie-discipline tegen? ”
Dat laatste geeft me weer een opsteker, na een voor mij teleurstellende avond gisteren. Daarbij doel ik op de nazit, waarin ik had verwacht, dat de aanwezigen met iets meer enthousiasme zouden hebben gereageerd op enkele bescheiden initiatieven van ons inzake het probleem. Maar ja, ik wil altijd te veel en verwacht misschien ook te veel. Maar wie kan me vertellen: wáárom zwijgt de CDA-fractie in Harlingen op zo’n moment? Kost medemenselijkheid iets dan?
Een grote opkomst bij de manifestatie ‘Van harte pardon’, gisteravond in Leeuwarden. In de bus sprak ik met vier asielzoekers, die tezamen goed waren voor zestien jaar wachttijd op een verblijfsstatus. So much voor de snelheid van het recht in Nederland.
Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 35.
Een hoop gedoe over van alles en nog wat. Hieruit een greep:
VAN HARTE PARDON aanstaande donderdagavond.
Na een suggestie van Klaas Harinck van de Vereniging Vluchtelingenwerk Fryslân hebben we een bus met 52 zitplaatsen ‘geregeld’, die donderdagavond van Harlingen naar de manifestatie “Van Harte Pardon” afreist.
Het is volgens ons nuttig en nodig dat lokale overheden hun stem nog eens krachtig laten horen op zo’n manifestatie, in aansluiting op de uiterst loffelijke initiatieven van de provincie en van de VFG. Zo kan het niet langer!
We nemen een aantal Harlinger GroenLinksers mee, we hopen ook op een aantal gemeenteraadsleden van diverse fracties. Ook het college is van harte uitgenodigd. Maar vooral gaat het bij deze busreis om mensen uit ‘ons’ AZC.
Er zijn zóveel aanmeldingen vanuit het AZC voor de busrit, dat we er twee bussen bij hebben gehuurd. Twee vertrekken vanuit het AZC naar Leeuwarden, één vanaf het Station.
Het was vanavond commissievergadering.
In een besloten nazit met de gemeenteraad hebben wij van GroenLinks onze mederaadsleden van de andere fracties uitgenodigd mee te gaan en eventueel een deel van de kosten te dragen (ja, drie bussen kosten meer dan één). Ik vond het teleurstellend dat op beide uitnodigingen lauw gereageerd werd, tenminste door de fracties als politieke entiteit.
Op persoonlijke titel wél, laat ik dat er bij zeggen! Sommigen wilden op persoonlijke titel wel meerijden of -betalen. Ook goed, maar ik had gehoopt op een ‘statement’ door een lokale overheid, die toch lippendienst bewees aan de recente intiatieven van de VFG. Vanavond verhinderd zijn onder meer Erents van D66, Sita Helfrich van de PvdA en het college, die andere verplichtingen hebben.
Verder heb ik ook gevraagd om meer inzet en meer betrokkenheid met en aanvullende kredieten voor de worstelende stichting Noodopvang. Een oproep per e-mail van PvdA-fractievoorzitter Wouter de Groot, dat ‘er van de raad ook iets moest komen’ aangaande de ‘alarmerende berichten over het beleid van Verdonk inzake asielzoekers’ had me doen verwachten dat zijn fractie zich vol verve zou storten op deze problematiek. Helemaal niets dus. Soms begrijp ik niets van politiek.
De CDA-fractie zweeg en zat er als versteend bij. Onze lieve heer deed dat ook met zondaars: hij veranderde ze in zoutpilaren. In dit geval was hun eigen schaamte over het rijksbeleid en hun eigen zwijgen (waar alleen een luid protest op zijn plaats is) vermoedelijk al voldoende.
Vanavond heb ik voor eerst het sinds het begin van mijn raadslidmaatschap het gevoel, dat politiek niet mijn stiel is. Ik ga me echt eens beraden of ik hier wel mee door wil gaan.
Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 34.
Vluchtelingen. Gatver, wat die Rita Verdonk toch allemaal uitvoert. Moet ik daar nog over schrijven? Het maakt me misselijk.
Liever ga ik even terug naar de raadscommissie van vorige week. Ik stelde berichten rond het AZC aan de orde en de situatie van de Stichting Noodopvang. Toch een beetje onverwacht kregen we van college en raad een hoop bijval. Daarvoor ben ik dankbaar en ik ben ook trots op mijn collega’s en conculega’s.
Daarom is het achteraf jammer, dat ik al voorafgaand aan de commissievergadering een ingezonden brief had gestuurd aan de Harlinger Courant, waarin ik mijn ongenoegen uitte, ook over de politiek van Harlingen. Die brief stond pas ruim ná de commissievergadering in de krant. Daarop kreeg ik het terechte commentaar: “Zijn jullie van GroenLinks soms de enigen met patent op de waarheid? Hebben wij in jullie ogen dan géén hart in ons lijf?”
Mea culpa, beken ik daarom. Dat had anders gemoeten. In Harlingen kunnen we voort met de noodopvang.
Maar liever heb ik dat iedereen over mij heen valt, omdat ik één keer teveel spreek over deze onmenselijke wantoestand, dan dat we één keer te vaak zwijgen. Hier rest alleen nog een hardgrondig protest. Het gaat hier niet meer over politiek: het gaat over mensenrechten!
Heel blij zijn we met het brede protest tegen de plannen van Verdonk inzake de asielzoekers. Ik ben trots op de Vereniging Friese Gemeenten; hun principiële opstelling is een voorbeeld voor de rest van het land. En daarom wil ik hier graag ook ons college van B & W prijzen, als lid van de VFG.
Het gonst rond in de media. Vanavond zag ik in Rondom Tien onder meer Piersma en Karel Helder uit Wonseradeel. Ik was onder de indruk van de uitzending.
Morgen om 10 uur is er een uitzetting uit AZC Bolsward, volgens een e-mail die ik ontving vanavond. We gaan er heen. Ik ben woedend en voor mjin part ga ik voor de wielen van het IND-busje liggen.
Vanmorgen zijn we direct na gaan trekken, wat er in Bolsward aan de hand is. In het rijtje telefoonnummers, dat ik heb gedraaid, kwam ook basisschool De Blinkert voor. Uit informatie van de school is me zojuist gebleken, dat het IND vandaag niet nog eens langs komt bij het AVO en dat de uitzettingspoging van van gisteren niet terecht was. Een hele opluchting.
Als de minister op deze manier het draagvlak voor haar beleid probeert te vergroten, wordt het niks natuurlijk!
In de nieuwsrubriek staat een oproep voor de demonstratie “Van harte Pardon!”
In Anna Casparii belegde het ROCOV een interessante avond over openbaar vervoer in Friesland in het algemeen en de spoorlijn Harlingen – Leeuwarden in het bijzonder.
Eén opmerking vonden alle aanwezigen heel interessant: van Defensie moet ook een opgeheven spoorlijn vijftien jaar goed onderhouden blijven liggen. Toen we dat hoorden, konden we wel weer naar huis; waarom een trein opheffen, als de rails ook ongebruikt geld blijven kosten? Dat moeten we natrekken. Later meer hierover.
Verder verwijs ik naar de nieuwspagina van deze site voor een persbericht over de vragen van de provinciale fractie van GrienLinks inzake de asielzoekers.
VBZH-vergadering in Hotel Centraal. De zeventig eigenaren van traditionele zeilschepen vergaderden over moverende zaken. Vooral de indeling van de ligplaatsen geeft elk jaar weer aanleiding tot verbitterde meningsverschillen, maar uiteindelijk verlaat iedereen min of meer gerustgesteld het pand.
Lees verder in aflevering 36
Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 33.
Ik ben met de MuZ tweewieler onderweg van Harlingen naar Leeuwarden, waar het assortiment van de bibliotheek voor mij interessanter is dan in die van Harlingen. Op de A31 zet een losgeraakte tas zich klem tussen achterband en spatbord. Het achterwiel blokkeert en trekt een zwart-rubberen streep over het asfalt. Het lukt me om de motor overeind te houden. Totdat ik in het gras naast de weg terechtkom. Even later lig ik met motorfiets en al ter aarde.
Ik maak een zeer onelegante koprol, maar word bijna meteen overeind geholpen door een behulpzame marechaussee, die me toevoegt: “Ik dacht, hé, daar ligt een motorrijder in de berm, laten we maar even gaan kijken!”
Dat is nou aardig agent, denk ik bij mijzelf, en tel mijn botten. Het loopt goed af allemaal, op een wat opgezette linkerduim na. Dat gaat wel weer over, maar tijdens de raadsvergadering van vanavond doet hij vervelend tegen me.
Iedereen beweert van alles over de AZC’s. Ik besloot vorige week om er zelf eens poolshoogte te nemen. Niet alleen voor een journalist is ‘hoor en wederhoor’ belangrijk, ook voor een volksvertegenwoordiger.
Ik sprak vanochtend met Elsa van der Hoek, van AZC De Harne. We bespraken de zaken, die de laatste tijd zo in het nieuws zijn gekomen. De ‘sfeer van angst en wantrouwen’ onder de ingezetenen, het voorlopig stopgezette uitzetbeleid en de omgeslagen publieke opinie hierover, de Harlinger Stichting Noodopvang, de problemen die het personeel van het AZC op zijn weg vindt, de dingen die niet of juist wél goed gaan.
Mijn bril was natuurlijk groenlinks gekleurd, maar er zijn inderdaad ook dingen, die goed gaan. Hoe het ook zij, ik vond in de leiding van het AZC méér een medestander dan ik verwacht had.
Enkele dingen die mij opvielen: er is weinig of geen communicatie tussen de leiding van het AZC en het gemeentebestuur; evenmin is er sprake van veel communicatie met de nieuwsmedia; De Harne lijkt een soort afvoerputje voor ‘gevallen’, die elders niet te handhaven waren; het AZC-kader probeert geluiden van ongenoegen over het beleid door te laten klinken naar hogerhand.
Het was goed om ook eens de andere kant van de medaille te zien. Het sterkt ons ook in onze strijd voor een menswaardiger behandeling van aszielzoekers en voor een generaal pardon voor vele duizenden van hen.
Vandaag hebben we Loek van der Heide van de handtekeningenactie voor de spoorlijn thuis over de vloer gehad. We hebben handtekeningen geteld en op een CDR gezet. We zitten bijna op vijfduizend steunbetuigingen voor de behoudsactie.
Het wachten is nu op het Presidium van de Friese Staten. Dat gaat besluiten of het openbaar vervoer wel of niet besproken wordt op de vierde februari. Het agendapunt zal die dag wel doorgaan en dan is het voor óns vijf voor twaalf. De tegenbeweging wint echter aan momentum. Vanuit politieke en maatschappelijke gremia rijst groeiend verzet. Ook toeristisch bedrijfsleven en andere ondernemerskringen op eilanden en rond de spoorlijnregio laten een ander geluid horen, dan degenen die vorig jaar vanuit Franeker de knuppel in het hoenderhok gooiden.
Zo bevestigt de heer Melles van de directie van Rederij Doeksen volmondig, dat zijn bedrijf het verdwijnen van de lijn zeer zou betreuren.
Ook Jaap Gomes, vice-voorzitter van de zeilschippersclub Verenigde Bruine Zeilvaart Harlingen VBZH) is het hiermee eens.
Gisteravond een raadsvergadering, die snel afgelopen was. Het een en ander was al uitvoerig besproken in de commissievergadering van vorige week. Alleen de “herbenoeming van de burgemeester” was een nieuw agendapuntje.
Nou ja, puntje…. De herbenoemingscommissie heeft wekenlang vergaderd, onder absolute radiostilte. Dat zal wel gebruikelijk zijn, dacht ik bij mijzelf; een politieke nieuwkomer als ik kan men van alles wijsmaken, tenslotte. Later zeiden sommigen, dat het zo ingewikkeld niet had gehoeven. Maar gebeurd is gebeurd.
Het resultaat was, dat we mochten stemmen over een vage aanbeveling van een vage commissie. Het kwam er uiteindelijk op neer, dat de raad een unanieme aanbeveling tot herbenoeming stuurde aan de CdK, Ed Nijpels.
Ik zei net al, hier spreekt een politieke nieuwkomer. Na zo’n twee jaar ervaring kan ik zeggen: het is leuk, het is vaak interessant, maar het blijft een raar métier. Het gebeurt niet zo vaak, maar na afloop hebben raad en college nog wat nageborreld. Op zo’n moment hoor je ineens dingen, die in de formele sfeer van de gemeenteraad niet ter tafel zouden komen. En vaak in een meer informele situatie ook niet. Je gaat je, ondanks jezelf, toch al een beetje gedragen zoals je denkt, dat een ‘politicus’ zou doen. Dus je weegt je woorden in het bijzijn van politieke conculega’s wat zorgvuldiger, soms hou je je gedachten wat meer voor jezelf. Dat gaat eigenlijk een beetje tegen mijn natuur in, maar het overkomt je toch…
Deze avond ging het anders. Plotseling merkte ik dat er allerlei krachtvelden bestonden tussen mensen, die ik misschien wel had vermoed, maar die veel heftiger zijn dan ik had gedacht. Hoe kan het ook anders. Ook lieten opponenten ineens een veel menselijker gezicht zien dan ik gewend was. Gevaarlijk, leerzaam, verhelderend, maar ook positief.
Jammer, dat ik van mezelf niet meer mag schrijven hierover. Later, in mijn “memoires van een zeilschipper” misschien.