Maandelijks archief: januari 2008

Applaus voor een mensenleven

MUIDEN – Een daverend applaus, zo begroetten honderden toegestroomde mensen Willem Trekkast voor zijn laatste reis. Willem Grift, zoals zijn echte naam luidt, overleed vorige week aan de gevolgen van de leukemie, die hij sinds 2001 bestreed.

De Groote Zeesluis te Muiden met de Liberté en Willem Grift.

Van de meeste uitvaarten wordt je niet vrolijker, ook dit was niet de fijnste gelegenheid, maar anders was het zeker. De ceremonie vond nu eens niet plaats in een zakelijke aula van een onpersoonlijk crematorium, maar buiten, rond de Groote Zeesluis van het havenstadje Muiden.

Opgebaard aan dek van de tjalk Liberté, waarmee hij drie decennia gevaren heeft, sleepten zijn collega’s van de Muider schippersvereniging hem langzaam de zeesluis binnen. Terwijl de zon onderging, haalden familie en vrienden herinneringen aan hem op. De begeleidende muziek was uit de verzameling van Willem Grift. Tango, Americana, klassieke rock; Willem was de drijvende kracht achter het Muider Schippersorkest en zijn hele leven stond in het teken van de muziek en van het zeilen.

Van dat laatste beroep kenden Inge en ik hem, als collegaschippers van de bruine vloot. Voor ons is dat alweer een paar jaar voorbij, maar Willem ging door totdat hij niet meer kon. Als een levenskunstenaar in de ware zin van het woord deed hij wat hij het liefste wou en wat hij het beste kon. Daarbij wist hij altijd iedereen een goed gevoel na te laten. Ook voor Inge en mij was dat de reden om uit Harlingen af te zakken om dit mee te maken.

Tijdens de toespraken trokken vluchten met ganzen over ons heen naar het zuiden. Bij dat geluid keken velen omhoog, met het gevoel dat Willems ziel nog eenmaal op ons neerkeek, alvorens voor altijd de weidse ruimte te kiezen, op weg naar de eeuwigheid.

Als men aan je levenseinde met zoveel applaus afscheid van je neemt, heb je duidelijk iets goed gedaan, Willem. Onze dank aan de Muidenaren die dit organiseerden en mogelijk maakten. Een zeldzaam mooie en indrukwekkende middag.

Tekst en foto’s: Gijs van Hesteren

Shield of Thunder

In de Kerstvakantie kreeg ik iets meer tijd om te lezen. Tussen de bedrijven door heb ik tijdens ons verblijf in Barcelona “Shield of Thunder” gelezen, in de serie “Troy” van David Gemmell (1948-2006). Van deze schrijver had ik al meer boeken gelezen. Hij schrijft heroic fantasy, meestal in imaginaire werelden, maar regelmatig grijpt hij terug op de echte wereldgeschiedenis. Hij laat dan een voorkeur zien voor de Oudheid. Alexander de Grote is een terugkerend thema (“Lion of Macedon”); hierbij mengt hij de ons bekende werkelijkheid met fictie en sprookjesachtige verbeeldingskracht.

David Gemmel – Troy – Shield of Thunder – © Corgi Books

Het door Homeros in de “Ilias” verhaalde beleg van Troje is één van de oudste en meest aansprekende Griekse sagen. Waarschijnlijk omdat de mentaliteit van de oude Hellenen zich heel goed verhoudt met die van de 21-ste eeuwer. Voor het eerst diende zich een beschaving aan met dezelfde manier van denken als de onze. Denk niet dat dit voor ons pleit; de kernbegrippen voor het handelen van de Trojanen, Mykeners en anderen zijn: eigenbelang, machtswellust, koude berekening, hebzucht. Niets nieuws onder de zon. In Gemmel’s wereld proberen de hoofdpersonen tegen de verdrukking in toch de écht belangrijke dingen een kans te geven: trouw, moed, liefde en saamhorigheid. De strijd van die personages laat het boek tot leven komen.

Er is al een enorme hoeveelheid tekst verschenen omtrent de gebeurtenissen in Troje. Dat mag ook wel, daarvoor hebben schrijvers drieduizend jaar de tijd gehad. Gemmel heeft er een heel originele kijk op. Het zou heel goed gebeurd kunnen zijn zoals hij dat beschrijft. In elk geval is de rol die de Hellenen spelen ten opzichte van de Trojanen in zijn boek lang niet zo positief als Homeros dat beschreef. Het is logisch dat de winnaars er het beste vanaf komen, dat zagen we na wel meer oorlogen, ook meer recente. Een wijze les: je moet niet alles geloven wat er geschreven staat.

Wat David Gemmell schrijft is niet uniek; er waren meer Angelsaksische auteurs die op die manier over de Grieken schreven. Onlangs heb ik op de rommelmarkt “Warrior in Bronze” op de kop getikt. Het is geschreven door George Shipway. Ook bij hem is Agememnon de kwade genius, Paris maar een onbelangrike bijfiguur. De man in de straat is slaaf en niet van belang. Het leuke bij David Gemmel is dat de edele Priamus een oude geilaard is en niet de edele grijsaard van Homeros.

Nu ga ik op zoek naar deel 1 en 3, want het blijkt een trilogie te zijn.