De klassieke wegracewereld kent vele verschijningsvormen. In Nederland rijdt men overal en nergens racedemonstraties, gebaseerd op regelmatige rondetijden. Daarbij maakt men tegen relatief lage kosten gebruik van tijdelijke circuits op buitenwegen of bedrijventerreinen. In Duitsland is dat anders. Races en racedemo’s organiseert men daar op vaste circuits. De Internationale Motorsport-Klassik St. Wendel is hierop een uitzondering. Ik reisde naar het Saarland, met mijn rechterarm nog in de mitella, na de sleutelbeenbreuk in Chimay. Ik tekende op hoe men het daar aanpakt.

Sinds 1950 verreed men op een stratencircuit dwars door de stad de Internationaler Preis des Saarlandes, ofwel de Grand Prix de la Sarre. De wedstrijden maakten deel uit van het Continental Circus, de verzamelnaam voor internationale wegraces in de jaren zestig en zeventig. Grootheden als Mike Hailwood, John Hartle, Ernst Degner, Hugh Anderson en Mike Duff stonden er op het podium. In 1964 luidde een dodelijk ongeval het einde in van deze wedstrijdenserie. In 2009 herleefden de races, nu als tweejaarlijks presentatie-evenement. Speciaal hiervoor richtte een groep enthousiastelingen de Motorclub MCW Motorsport Historiker St. Wendel op. De eerste aflevering trok meteen al meer dan twintigduizend toeschouwers. Intussen zijn we toe aan de zesde editie. 

St. Wendel is de officiële schrijfwijze van de gemeente. Vroeger was het Sankt Wendel, maar de gemeente werkt aan haar uitstraling. In zijn voorwoord in het programmablad schrijft de huidige burgemeester Peter Klär: “Dit evenement vormt een belangrijke bijdrage aan onze moderne stadsmarketing. Het onderstreept ons imago als dynamische sportstad.”

“De lokale én de regionale overheden zijn grote voorvechters gebleken”, vertelt Werner Klär, voorzitter van de organiserende club. “We kregen van het begin af aan veel steun van de toenmalige burgemeester Klaus Bouillon. Zonder hem was dit niet mogelijk geweest. We wilden in verband met de veiligheid geen echte wedstrijd meer en we doen dus niet aan tijdwaarneming. Het zijn presentatieritten. We hebben gezocht naar een nieuwe locatie. Die vonden we in het Wendelinuspark, waar vroeger Franse militairen gelegerd lagen. Tot het einde van de Koude Oorlog maakte het Saarland deel uit van de Franse bezettingszone. Daarna is het gebied opnieuw ontwikkeld, met recreatie, bewoning en bedrijvigheid.”

Geweldige sfeer

De Britse Nederlander John Hersevoort neemt met zijn Egli Honda CB750 en zijn Suzuki T500 graag deel aan de parades. Over het huidige parcours, dat zich deels over de openbare weg, deels over het recreatieterrein slingert zegt hij: “De baan is behoorlijk kort, maar vraagt wel wat van je rijkunsten. Mij gaat het vooral om de geweldige sfeer hier. Een goed bewaard geheim, eigenlijk.”

Wat onze landgenoten betreft, Nederlanders kennen het evenement inderdaad nauwelijks. Behalve Hersevoort had alleen een vijftal leden van de zogenaamde Kostwindergroep zich ingeschreven. Wat niet wil zeggen dat er weinig deelnemers waren. Voorzitter Werner Klär: “We hebben zelfs een inschrijvingslimiet moeten vaststellen. Dit weekend rijden er 250 coureurs met negen nationaliteiten. Bij voorgaande afleveringen van de Motorsport Klassik hebben we al Luigi Taveri, Max Deubel en Jim Redman tot erelid van de club benoemd. Dit keer verwachten we eregasten als Hans Georg Anscheidt, Dieter Braun en Ferry Brouwer.”

De sfeer is echt geweldig. Op vrijdagavond krijgt het publiek al een voorproefje in de vorm van de Cityrundfahrt. De coureurs maken een tourrit naar het stadscentrum, voor een deel over het vroegere stratenparcours. In de Brühlstrasse wordt halt gehouden en omroeper Klaus Lambert stelt hen voor aan het publiek. Bijzondere combinaties vallen natuurlijk op. Dennis (78) en Christine Etheridge (73) bewijzen met hun Gilera Saturno uit 1950 dat een mens nooit te oud is voor een zijspanrace. En Hans-Georg Scheltzke laat met zijn 1925 Indian Daytona Scout zien dat dit ook opgaat voor een motor.

Aanrader

Tot slot de wedstrijden. Wat valt er nog te zeggen? Het rennerskwartier staat vol met interessante motoren en mensen. Er wordt stevig gas gegeven, maar wel met beleid. De talrijke toeschouwers krijgen een grote verscheidenheid aan machines te zien, met bouwjaren tussen 1902 en 1982. Beeld, geluid en de geur van rubber en benzine zijn wat je hoopt en verwacht. Worst en bier zijn in ruime mate voorhanden. ’s Avonds muziek op het middenterrein.
St. Wendel? Een aanrader.

Info St. Wendel: www.mcw-motorsporthistoriker.de/

Alle foto’s: Gijs van Hesteren

Dit artikel is eerder gepubliceerd in ‘Het Motorrijwiel’ nr 157, janauari 2019.