ONDERWEG EN TOCH THUIS
De man van de nieuwe wethouder in Harlingen zit ook op Twitter. We hebben laatst samen koffie gedronken in Hotel Zeezicht. “Je moet eens bij ons langskomen,” zei Conny van Gremberghen, journalist van beroep. Niet veel later vind ik mezelf terug in een viersterrenhotel in Terneuzen. Inderdaad, van het een komt het ander.
In de eetzaal van het hotel kijk ik uit over de Westerschelde. Het zicht op het langzaam in het avondduister verdwijnende grootscheepse vaarwater ontdooit mijn oude zeemanshart. Het maakt me dichterlijk. Ik zit toch alleen aan tafel; het personeel is voorkomend maar afstandelijk, zoals te verwachten is in een net hotel. Alleen het twitterpubliek houdt me gezelschap. In hoog tempo stuur ik twichten het internet op.
“De bakens blinken, groen en rood. Op de Westerschelde vaart een boot. Het hotelmenu is best gezond. Dus ik tweet dat in het rond. “
“Schepen in de Scheldenacht. Hun lichten als rivieren. Ze varen langs, als verdwaalde dieren, vol verborgen dieselkracht.”
“Met zoveel virtuele eetgenoten, smaakte ook de zeebaars goed. Het geeft me voor ’t toetje moed. Op de Schelde varen nog steeds die boten.”
Het Sinterklaasrijm doet pijn aan de oren, maar enfin, dit houdt me even bezig.
Ongelooflijk uitzicht over de Westerschelde vanuit het balkon van het Terneuzense gemeentehuis.