Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed.
Lees hier de voorgaande aflevering 37.
Congres GroenLinks
Zondag 15 februari
Gisteren hebben de Friese Groenlinksers een in de recente geschiedenis unieke prestatie geleverd: eindelijk is het ons gelukt in gezamenlijkheid af te reizen naar een GroenLinkscongres. Dat het zoveel moeite heeft gekost, krijg je met dit stelletje individualisten. Het lijken wel bruinevlootschippers. Na een treinreis van 3,5 uur bereikten we Nijmegen. Doorgaans reis ik naar zulke dingen per motor, veel sneller en ook zuinig met brandstof, maar zo met z’n allen in de trein heeft wel wat. Onderweg heb ik weer een paar nieuwe gezichten leren kennen.
Meer dan 850 GroenLinksers hadden zich voor het congres gemeld, ook al een record. Voor mij was het de eerste keer dat ik zo’n congres meemaakte. Tot deze keer heb ik maar wat afstand gehouden – wat een drukte, en wat kan je bij zoiets massaals eigenlijk nog aan nieuwe besluitvorming doen? Toch, als lokaal kader moet je er bij zijn, heb ik uiteindelijk besloten. Mijn fractiegenoot Joop van der Heide en Friese Statenlid Oene Hofman gingen mee, dat maakte het besluit makkelijker.
En nu over dat congres zelf. Zonder meer ondervond ik het als heel inspirerend, al die gelijkgezinden. Hoewel, gelijkgezind? Zulke vergaderingen hebben een heel eigen dynamiek, zoals zo vaak te merken is. Met name was er het een en ander te doen over de samenstelling van de lijst voor de Europese Verkiezingen (op 10 juni aanstaande!).
Alexander de Roo was een partij-offensief begonnen. Hij werd op een niet-verkiesbare plaats gedacht door de commissie. Hij had gelijk, vond ik: waarom ervaring en netwerk weggooien, alleen maar voor het toverwoord ‘vernieuwing’? Meerderen vonden dat. Nou ja, om een lang verhaal kort te maken: het congres nam een motie aan. De kieslijstcomissie moest in het vervolg minder ‘sturende’ adviezen gaan geven. En de aangemelde kandidaten werd verzocht, om hun voorkeur voor een bepaalde plaats op de lijst los te laten en het congres te laten beslissen wie op welke plaats op die lijst terecht moesten komen.
Na een korte schorsing zag geen van de betrokkenen het zitten om op stel en sprong alles om te gooien. Er was maar één kandidaat, die hiervoor koos: Katholijne Buitenweg. Ze veranderde haar aanvankelijke verkiesbaarheid vanaf plek 2 in een kandidatuur voor álle plaatsen, ook nummer de één.
Prompt werd zij verkozen tot lijsttrekker en Joost Lagendijk werd beloond voor zijn inzet met een onverhoedse terugval naar de tweede plek. Ik ken hem niet persoonlijk, maar mij lijkt dat zuur. Evengoed: dat lijsttrekkerschap is Katholijne gegund; ik ben er zeker van dat ze het er goed van af zal brengen. En Alexander de Roo, de steen des aanstoots, kreeg van het congres de derde plek terug, waarmee het congres duidelijk inging tegen de wens van het partijbestuur en de verkiezingscommissie. Zoals ik al zei, tijdens dit soort vergaderingen kan een balletje raar rollen.
Het is duidelijk, dat ook in een goeie partij als GroenLinks onderhuids de te verwachten strijd om de macht gaande is. Niet echt een heel goede beurt voor onszelf, dit gepruts. Ik sprak een paar GroenLinksers, die oprecht boos waren, al wisten ze zelf niet helemaal precies waarom en op wie dan.
Afgezien van het gedoe: zo’n congres blijkt ook nog eens echt werken! Niet minder dan 220 amendementen op het concept-verkiezingsprogramma moesten stuk voor stuk door het congres worden aangenomen of afgewezen. Daar krijg je pas een lamme arm van.
O ja, de congresgangers richtten in de lunchpauze een verzoek aan het CDA-congres, dat tegelijkertijd plaatsvond in Utrecht: Heren en dames christenen, heb erbarmen met de duizenden vluchtelingen, die een ongewisse toekomst tegemoet gaan, dankzij de rechte rug van u en de andere regeringspartijen. Het verzoek mocht niet baten.