Tot in alle hoeken van de Britse samenleving vergiftigt Brexit de verhoudingen. Dat merkte ik gisteren, toen ik argeloos een opmerking maakte in een Facebookgroep. Die heet ‘Bikers 60s 70s photo collection’ (Motorfoto’s uit de jaren 60 en 70). Nostalgisch, volkomen onschuldig en apolitiek, zou je denken.
Wat was er gebeurd? Deze week had ik een paar foto’s uit 1975 in de groep geplaatst. Tijdens een motorvakantie in Engeland waren mijn vriendin Inge – later echtgenote – en ik met panne in de berm tot stilstand gekomen. Een tweetal Britse motorrijders was gestopt en had meegekeken naar de oorzaak van de pech. Uiteindelijk hadden ze ons meegenomen naar huis en in hun werkplaatsje verhielpen ze samen met mij het probleem. Fijn! En tot zover niets aan de hand.
In de tekst die de foto’s begeleidde had ik als slotwoordje geschreven: ‘Bedankt, Britten! Alsjeblieft, blijf toch bij ons!’ Een grapje moet kunnen, dacht ik bij het schrijven. Dat vonden de pakweg 15.000 Britten in de groep echter helemáál niet grappig.
‘Het gaat niet om jullie Europeanen zelf’, schreef er een, ‘maar om de dictators in Brussel.’ Een ander reageerde: ‘We redden het hier al honderden jaren met onszelf. We hebben geen behoefte aan bevelen vanuit de EU.’
Het ging al snel de verkeerde kant op. ‘Aan jullie, bevriende Europese motorrijders, hebben we geen hekel. Maar op zwarten en profiteurs uit het buitenland zitten we niet te wachten’, zei er één. Nou, mij gaat zo’n stelling echt veel te ver.
Een andere Engelsman gaf tegengas. ‘Gijs, je hebt gelijk. We hebben ons laten voorliegen door fat boys uit de upper class. We hadden nooit vóór een Brexit mogen stemmen.’
De beer was los. Men was het niet met elkaar eens en begon met verwijten, vervolgens met schelden. Wie probeerde te sussen werd landverrader genoemd. En dat onder míjn foto’s!
Het ging alleen nog maar om de Brexit
Oeps, ik had alleen wat herinneringen willen delen, uit de jaren dat we allemaal jong en mooi en vol met gouden toekomstverwachtingen waren. Ik gooide er een relativerende opmerking tegenaan, maar die las niemand meer. Het ging alleen nog maar om de Brexit. De reacties bleven komen en bij de zestigste besloot ik in arren moede de hele conversatie te verwijderen. Kom zeg, ga een beetje mijn nostalgie zitten verpesten met vergiftigde politieke ruzies. Mooi niet!
Lees ook: Engelse Harlingers ontzet over Brexit (2016)
