We kijken terug op 1945-2020. Vijfenzeventig jaar vrede, gelijkheid, broederschap. Nou ja, in elk geval vrede. Nou ja, in elk geval vrede in Noordwest-Europa.

Over gelijkheid verschillen we van mening, zolang de rijken steeds rijker worden en de armen armer. En onze broeders zien we maar al te vaak als vijanden. We mogen niet wegkijken, zeiden de koning en Grunberg op de vierde mei. Wat we vandaag gewoon gaan vinden, wat we nu niet willen zien, legt de kiem voor toekomstig kwaad.

We horen en lezen vol ontzetting over het noodlot dat Joodse families, mannen, vrouwen, kinderen in de Wereldoorlog overkwam. Veilige havens sloten hun grenzen, vluchten kon niet meer, zij werden alsnog afgevoerd naar Nazi-vernietigingskampen. Roma, lhbt’ers, geesteszieken en socialisten ondergingen hetzelfde lot. En na afloop van de oorlog schudden we ons hoofd over de Indische Nederlanders, vluchtelingen, die berooid aankwamen op de kades van Rotterdam. De ontzetting en verbazing zijn gemakkelijk; het is comfortabel lang geleden.

De tegenwoordige tijd is niet beter dan die van toen. Ook nu verliezen gewone mensen huis en haard; ook nu sluiten de veilige havens zich, ook nu verkeren kinderen in uitzichtloze situaties. Intussen kijken regeringen weg, wij kijken weg. Wat we niet zien gaat ons niet aan.

Het maakt me woedend. Mijn kleinkinderen leven in een veilig Nederland. Het ergste wat hen kan overkomen is een tijdje geen school of crèche, zoals nu in coronatijd. Ik geniet van mijn drietal, maar tegelijk is het me zwaar te moede. Hordes kleinkinderen in vluchtelingenkampen kunnen geen kant op. Onze regering maakte duidelijke afspraken over opvang, met Turkije, met Europa, met Griekenland. Maar we houden ons niet aan beloften; we doen net of we gek zijn en laten ze stikken.

Misschien zijn wij ook een keer aan de beurt, worden wij ook ooit vluchtelingen. Bijvoorbeeld als de zeespiegel 2 meter stijgt. Denk je dat eens in. Dus haal op zijn minst deze vijfhonderd kinderen naar Nederland, nondeju!

Op verzoek van de initiatiefnemers van Chorus #500 schreef ik deze column voor hun actie, waarmee zij het Binnenhof hopen wakker te schudden.