TT-CIRCUIT ASSEN. Een waas van druppels bemoeilijkt het zicht door het toch al van binnen beslagen vizier van mijn nieuwe motorhelm. Koude straaltjes water zoeken zich een weg tussen mijn tenen. De opengeknipte vuilniszak onder mijn leren race-overal is evenmin waterdicht. De toerenteller wiebelt in de buurt van de 7000 toeren. Onder mij bokt en glibbert de Yamaha eencilinder van mijn MZ. Vlak voor de snelle bocht Meeuwenmeer schakel ik op naar de hoogste versnelling. Ik rijd langs de binnenkant van de curbstones, raak even de witte streep en de motor zet een stapje opzij. Schrikken doe ik er al niet meer van en de Moto Guzzi vóór mij komt weer iets dichterbij.
Ik zit middenin mijn eerste regenrace, in de klasse Eurosingles van de Ducati Clubraces. Zoals iedereen heb ik er tegenop gezien: we zijn tenslotte geen professionele coureurs, maar gewone mensen met een sport en een hobby: de motorsport. Huisvaders en -moeders, opa’s, onderwijzers, verwarmingsmonteurs, bankbedienden, timmerlui, accountmanagers, verpleegkundigen, winkeliers. Maar wat mijzelf aangaat blijkt het niet meer dan bijvoorbeeld zeilen met je zeilklipper bij windkracht zeven: rustig blijven, goed opletten, geen rare dingen doen en je collega’s goed in de gaten houden.
Ik heb me voorgenomen de race te beschouwen als een rustig motorritje in de regen tussen Harlingen en Leeuwarden. Het grote voordeel hier op het TT-circuit is dat iedereen dezelfde kant uit rijdt en dat er geen bomen en stoepranden in de weg zitten. Zo denken de achttien dapperen die met mij aan de start komen er ook over. Sommigen zijn al over de tachtig, maar rijden zullen ze. Dat vijftien anderen er maar liever van afzien valt hen niet kwalijk te nemen: het regent werkelijk pijpenstelen en deze dag zal de historie ingaan als een van de natste Ducatiraces van de afgelopen 25 jaar.
Intussen geeft de altijd stabiele en voorspelbare MZ me een rotsvast vertrouwen. Daardoor kan ik steeds harder pushen. Jammer dat ik in de eerste ronde voorzichtig moet zijn vanwege de vele rijders voor me en dat we vanaf de laatste startrij moeten starten (zie “Ducatiraces en de SAM”). Gelukkig is mijn start prima en kan ik meteen al een rijder of vier, vijf, voorbijsteken vóór de eerste bocht. De MuZ geeft me een heel goed gevoel, maar al snel heb ik in de gaten dat ik met mijn Pirelli Supercorsa’s in de bochten weinig kans maak tegen de Eurosingles. Zij rijden met volprofielbanden. De Pirelli’s zijn eigenlijk vermomde slicks, ze hebben totaal geen zijprofiel. Ik moet oppassen dat ik de hellinghoek in de bochten niet te groot maak. De bochtensnelheid van de top-tien kan ik wél benaderen, maar niet evenaren. Echter, het TT-circuit heeft verschillende vloeiende, langere rechte stukken, zoals het snelste circuitdeel Veenslang, de sectie van Meeuwenmeer via Ramshoek tot de GT-bocht en het gedeelte langs start-finish. Dáár kan ik de PK’tjes van de net gereviseerde MuZ (zie binnenkort “Racevoorbereidingen”) de vrije loop geven, waardoor ik de aansluiting met de kopgroep niet verlies.
Tegen het einde van de race kom ik collegarijders tegen die ik op een ronde zet. Daardoor verslapt mijn concentratie een beetje en ga ik het wat kalmer aan doen. Uiteindelijk kom ik toch nog wat dichterbij de rijders voor mij; als de vlag valt lig ik op de zesde plek. Beste regenronde: 2 minuut 51. Een goed resultaat! Mijn totale racetijd van 2:51.578 zou óók in de oorspronkelijk aan mij toegewezen klasse ‘Ducati Open’ (waarvoor ik me niet had kunnen kwalificeren!) goed zijn geweest voor een zesde plaats in de A-klasse, dus ik hoef mij nergens voor te schamen. Oók in de stromende regen heb ik de eer hoog kunnen houden van de MZ, de Monoconnection, de eencilinderrijders, van Team Festina Lente en van Harlingen!
Des te meer respect voor de rijders die nog veel harder gingen.