Tagarchief: assen

Race-iconen op het TT-circuit

Bladerend door het foto-archief van Inge van Hesteren vond ik de map ‘Assen Centennial TT 2010’. In het rennerskwartier en bij de machinekeuring op het Koopmansplein  ontmoetten we vele motorsporthelden. Een selectie.

Wil Hartog en Phil Read.
Wil Hartog en Phil Read. (Alle foto´s  Inge van Hesteren)

Lees verder Race-iconen op het TT-circuit

Kleintje TT eindigt kletsnat

Een nat rennerskwartier. (Foto: Gijs van Hesteren)
Een nat rennerskwartier.
(Foto: Gijs van Hesteren)

ASSEN – Alles werkte samen om er een bijzonder weekend van te maken. De datum van dit kleintje TT, de klassieke motoren en de youngtimers, het zeldzaam rare weer, de vriendschap, de plotselinge uitgelatenheid na de lange coronapauze, de mooie foto’s, de ontdekking dat het niet alleen speciaal was voor de deelnemers, maar ook voor de vrijwilligers, officials en de fotografen. Daar hadden we wel een bus vol kletsnatte zooi voor over.

Lees verder Kleintje TT eindigt kletsnat

Première Jumping Jack: ‘Ik kan niet anders!’

'Ik kan niet anders', zegt Jack.
‘Ik kan niet anders’, zegt Jack. (Foto’s: Gijs van Hesteren)

ASSEN – Het is intussen bijna niemand meer ontgaan: het grote succes van ‘Jumping Jack’, de theatervoorstelling over het leven van Jack Middelburg, de Johan Cruijff van het motorracen. Nationale en regionale kranten schreven er lyrisch over, begin mei, na de première: ‘Overdonderend spektakel’ (Kester Freriks, NRC); ‘Ronkend, rockend en raak’ (Leeuwarder Courant en Dagblad van het Noorden). Ook Het Motorrijwiel was erbij. Gijs van Hesteren liet zich meevoeren door het opwindende spektakel, locatietheater op de meest legendarische plek van de Nederlandse motorsport: de voormalige Noordlus van het TT-circuit in Assen.  Lees verder Première Jumping Jack: ‘Ik kan niet anders!’

Ongewone gebeurtenissen met Jumping Jack

LEEUWARDEN – Vanaf 9 mei 2019 presenteren de Bedenkers en Uitvoerders van Ongewone Gebeurtenissen, ofwel BUOG, het spektakel ‘Jumping Jack’. Tien voorstellingen over onze allerberoemdste wegracer: de in 1984 tragisch verongelukte Jack Middelburg. Als in een droom kijken we terug op zijn carrière, die zich afspeelt rondom de oude Noordlus van het TT-circuit. Drieduizend toeschouwers per keer, twintig professionele acteurs, dozijnen figuranten, tientallen klassieke stunt- en wegracemotoren, rockmuziek van de band van Erwin Java en nóg vijftig muzikanten. Ik sprak met de mannen van BUOG, Pieter Stellingwerf en Kees Botman.

Kees Botman (links) en Pieter Stellingwerf: gegrepen door het meeslepende leven van Jack Middelburg. (Foto: Gijs van Hesteren)
Kees Botman (links) en Pieter Stellingwerf: gegrepen door het meeslepende leven van Jack Middelburg.
(Foto: Gijs van Hesteren)

Lees verder Ongewone gebeurtenissen met Jumping Jack

Vijfde Vriendendag TT-circuit

Onthullingen en debat

Het wegracen met motoren heeft nog steeds een toekomst, dat was op te maken uit het vergadergedeelte van de jaarlijkse ‘Vriendendag’ van het TT-circuit. Intussen telt de Stichting Vrienden TT-circuit meer dan vijfduizend van deze vrienden en men streeft naar verdubbeling, aldus voorzitter Pieter Hofstra. Er was nog meer nieuws. Een deskundigenpanel onder leiding van Martin van Ellinckhuyzen liet zich ongezouten uitspraken ontlokken en Corné Klijn, programmamaker en sportcommentator bij RTL, bracht hoopvol nieuws over motorsport op de televisie.

Een zaal vol; 250 van de 5000 leden hebben zich gemeld voor de Vriendendag van de Stichting Vrienden TT-Circuit. Op de tweede rij Wil Hartog.

RTL gaat voor wegracesport

Corné Klijn kondigde gunstige ontwikkelingen aan. “Enkele jaren geleden verloren we de uitzendrechten. Het werd domweg te duur voor ons bedrijf. Uiteindelijk is motorsport een nichesport, met rond de 350.000 kijkers tijdens een Grand Prix. Echter, nu de sport al enkele jaren achter de decoder is verdwenen zien we de publieke belangstelling verder teruglopen. Ik kan aankondigen dat we goed onderweg zijn met nieuwe onderhandelingen over de rechten. Als het allemaal lukt, dan zenden we vanaf volgend jaar weer verslagen uit van alle klassen van de MotoGP, World Superbike en British Superbike. Ook zullen we proberen om nationale evenementen uit te zenden. We denken dat wij als commerciële zender het aangewezen medium zijn. De publieke omroep heeft in het verleden al te vaak aangetoond dat ze de prioriteit te gemakkelijk verlegt naar voetbal, wielrennen of andere grote sporten, ten koste van motorsport.”

Lees verder Vijfde Vriendendag TT-circuit

Officials van de Centennial

De Classic Centennial TT, het was september vorig jaar. De avonturen van de grootheden van vroeger zijn in de mdia destijds breed uitgemeten. Alleen mijn bijdrage aan MON Motorsportnieuws viel tussen wal en schip. Toch wil ik graag alsnog de aandacht vestigen op de mensen die niet altijd op de voorgrond treden, maar zonder wie het totale plaatje maar karig aan zou doen: officials en helpers.

OK, het is eigenlijk 'scrutineering', maar een kniesoor die daarop let. Foto Inge van Hesteren

De Officials van de TT

De keurmeesters van het TT-circuit: boven hun heiligdom, het Technocentrum, hing het bord “scrutenering”. Het was niet helemaal correct Engels, maar iedereen begreep waarover het ging.

Lees verder Officials van de Centennial

Centennial Classic TT 2010

Terwijl de landbouwtrekker onze kampeerauto uit de zompige modder van camping Graswijk lostrok wisten we het zeker: het weekend was nat, heel nat geweest. Niet, dat de regen een echte spelbreker was geweest, want een klassiek topweekend was het wel!

Een weekend waar de klassiekemotorliefhebber twaalf jaar op had moeten wachten. De eerste Centennial Classic TT in 1998 was ingeslagen als een bom. Deze nostalgische reünie van motorvrienden was – naar later bleek – het startsein voor een lawine aan spraakmakende evenementen voor historische wegracemotoren en vooral coureurs van toen: van racedemo’s rondom de kerk tot de Goodwood Festival of Speed en de Bikers Classics op het legendarische circuit van Spa Francorchamps.

Theo Louwes, Norton, vertrekt vanuit de pitstraat. Foto Gijs van Hesteren

Lees verder Centennial Classic TT 2010

Alex en zijn Peeren Honda

Assen, Centennial TT. We spreken met Frits Peeren. Hij praat graag en veel over zijn sport. In de jaren zestig lag hij vaak vooraan in de wedstrijd met zijn eigenbouw variant op de beroemde Honda CB 450, de ‘Black Bomber’. In zijn geval was de machine altijd blauw. Hij bedacht en vervaardigde zelf nokkenassen met het naar zijn inzicht optimale profiel en een versnellingsbak met close-ratioverhoudingen.

Alex met de Peeren Honda.
Alex Siertsema. Classic Centennial TT september 2010. Foto Inge van Hesteren

Peeren zelf rijdt geen races meer. Een jaar of tien geleden verkocht hij de machine aan Alex Siertsema. In het dagelijks leven is Siertsema eigenaar van een keten van kapsalons in Dokkum en Zevenhuizen, maar in de weekeinden komt zijn ware aard naar boven: met de Honda en een Ducati Pantah maakt hij de circuits onveilig in de internationale historische motorraces van de IHRO.

“Deze Honda gebruik ik eigenlijk alleen nog voor parades,” verklaart Siertsema. “Het is gevoelige machinerie. Niet dat het nou zo vaak stuk gaat, maar veel onderdelen zijn handgemaakt en voor zover ze dat niet zijn, zijn ze onbetaalbaar geworden. Bovendien is het motorkarakter niet altijd vriendelijk voor coureur en publiek. De eerste versnelling gaat tot over de honderd kilometer per uur. Op krappe circuits is er niet mee te rijden. De uitlaten zijn gemeten op 125 dB, dat is meer dan twintig dB boven het maximaal toegestane op de huidige circuits. Dat mag alleen nog bij demo’s en parades zoals deze Centennial!”

Als laat in de vrijdagmiddag alle rijders in optocht naar het Asser Koopmansplein rijden, moet Siertsema afhaken. Het hierboven al omschreven motorkarakter veroorzaakt afslaan van de machine. De parade gaat dermate langzaam, dat de machine niet op toeren kan komen, al blijft hij in de eerste versnelling. “De motor is echt te piekerig, bovendien komen de dakpannen van de daken, met dit uitlaatgeluid!” zegt Siertsema. Dat kunnen we van harte beamen, want ook een dag later zijn we nog niet af van de oorsuizingen.

 

Raceverslag Eurosingles – Ducati clubraces 2008

TT-CIRCUIT ASSEN. Een waas van druppels bemoeilijkt het zicht door het toch al van binnen beslagen vizier van mijn nieuwe motorhelm. Koude straaltjes water zoeken zich een weg tussen mijn tenen. De opengeknipte vuilniszak onder mijn leren race-overal is evenmin waterdicht. De toerenteller wiebelt in de buurt van de 7000 toeren. Onder mij bokt en glibbert de Yamaha eencilinder van mijn MZ. Vlak voor de snelle bocht Meeuwenmeer schakel ik op naar de hoogste versnelling. Ik rijd langs de binnenkant van de curbstones, raak even de witte streep en de motor zet een stapje opzij. Schrikken doe ik er al niet meer van en de Moto Guzzi vóór mij komt weer iets dichterbij.

Gijs in het Parc Fermé met zijn MZ Scorpion

Lees verder Raceverslag Eurosingles – Ducati clubraces 2008

Voor het eerst MuZ-zen op Assen

ASSEN – De eerste mei beleefde Nederland de “Nationale Motordag”. Ter gelegenheid daarvan nodigde het TT-circuit trouwe bezoekers uit tot een dagje circuitrijden tegen een aantrekkelijk tarief. Daaraan heb ik deelgenomen. Ik heb mijn MuZ-collega’s een paar foto’s beloofd, maar door drukte is mijn partner Inge niet meegegaan voor het maken ervan. Geen circuitbeelden van mij en de Scorpion dus; jammer! Ter vervanging daarvan dan maar een verslag in woorden.

Kort na de aankoop van de Muz, met Inge in het zadel.

Trouwe bezoekers van het circuit van Assen zijn we onderhand wel. Vanaf het begin van de jaren zeventig bezochten we regelmatig de TT. We hebben Ago, Phil Read en Bonera er nog met de MV’s zien winnen. Ook de Nortons Manx en de BMW Rennsportzijspancombinaties waren er aanvankelijk nog bij. Prachtige viertaktgeluiden, geweldige sfeer.

Later waren we ’s zomers te druk met ons bedrijf. Wil Hartog hebben we nog zien winnen in 1976, maar daarna was het een hele tijd afgelopen. Vanaf 1997 waren we er echter weer bijna jaarlijks bij. Kennelijk houden ze dat bij in Drenthe, want we krijgen nu per post uitnodigingen voor wedstrijden en dit soort evenementen, waarbij je als amateur zelf kan rijden op de omloop.

De laatste keer dat ik zelf op twee wielen een circuit bereed was in 1980, tijdens een demonstratiewedstrijd voor historische motoren. De vereniging van Engelse motorclubs, dre Eenhoornfederatie, organiseerde deze circuitdagen destijds. Tegenwoordig doet deze federatie dat niet meer, daarvoor zijn er nu genoeg vervangers. Je kan in Nederland HMV-en, CRT-en en ook op Europees kampioenschapniveau kan je voluit klassiek racen. Dat alles staat nog op mijn verlanglijstje. Samen met mijn broer Marnix overweeg ik zijn Triumph Bonneville 650 cc uit 1972 klaar te maken voor historische racedemo’s. Een racetank en -zit, rearsets, megatonnetjes, clip-ons, sweptbacks, etc.

Die keer in 1980 deed ik het op het circuit van Zandvoort aan boord van een Matchless G3L uit 1949. Met die 16,5 PK uit 350 gietijzeren cc’s liepen we met het stuur andersom gemonteerd op het rechte eind bijna 130 km/u. In de bochten trouwens ook, want trommelremmen uit 1949 doen minder dan we nu gewend zijn. Dat bochtenwerk leverde in de Zandvoorter Tarzanbocht heel wat vonkenspatten van de voetsteunen op. Ach, we waren jong en konden niet dood.

Sterrijden

Dit keer te Assen geen wedstrijddemo’s. Je kon “sterrijden”, om je persoonlijke rondetijd te verbeteren, of “toerrijden”, waarbij een marshall het rijtempo en de ideale lijn aangaf. Als bezadigde 48-jarige met verantwoordelijkheden leek die laatste optie mij de beste. Aldus heb ik me met m’n MuZ opgegeven voor twee rijsessies, die met EU 25,00 per toer van 20 minuten helemaal niet onredelijk geprijsd waren. Zeker niet, als je de inzet van het circuit in aanmerking neemt. Vele tientallen mensen besteden op zo’n dag hun vrije tijd aan het bemannen van de baanposten, de tijdwaarnemingstoren, de technische dienst, de EHBO-post, etcetera.

Over die technische dienst heb ik me tevoren wel een beetje zorgen gemaakt. Die Bos-uitlaat, die het predikaat “geluidsdemper” niet echt verdient, zou wel eens teveel de aandacht kunnen trekken. Meer dan opgetrokken wenkbrauwen leverde het voor mij prettige geknor echter gelukkig niet op. Da’s mooi, want de originele demper werd er door de eerste eigenaar niet bij geleverd. Hoeft van mij ook niet, want dit pijpje met aangepaste sproeiers en luchtfilters levert wel mooi 6 PK aan het achterwiel extra op.

Afijn, terug naar donderdagmorgen 1 mei. In Harlingen die ochtend een ruige hemel met langs het zwerk jagende buienwolken, felle opklaringen ertussendoor en een dikke westenwind, kracht zes á zeven. Honderd kilometer binnendoor naar Assen met de Scorpion, met de wind in de rug. Van de Noordwesthoek, met zijn brede horizon, via de Friese meren bij Grouw en Akkrum, naar de Wouden en dan het Drentse hoogveengebied binnen langs Donkerbroek en Veenhuizen. Uiteindelijk ben ik na ruim een uur te Assen gearriveerd, ruim op tijd om in te checken en even toe te kijken hoe andere moedigen over het circuit gingen. De hele dag vielen er forse buien tussen de zonperiodes door. De baan was tamelijk nat.

Uiteindelijk was ik aan de beurt voor de eerste rit, samen met een twintigtal andere kerels. Achter de marshall verzamelde zich een bonte mengeling van personen en motoren. Een aantal middelbare heren zoals ik, de meeste op fietsen als BMW’s en Honda’s met 1100 cc, ook één met een Honda 250 cc twinnetje, maar vooral een heel stel jonge jongens met R6’en, ZXR’en en Ducati’s. PK-pakhuizen tot en met allemaal, dus ik maakte me een beetje zorgen om mijn MuZ-je met 48 PK’s. Zou dat wel goed gaan? “Ga maar vóór mij van start, jongens! Ik wil niet in de weg rijden!”.

Na het startsein vertrokken we achter de marshall de inmiddels geheel opgedroogde baan op. In een tamelijk fors tempo gaf die man zijn rijwiel de sporen. De tweede, derde en vierde man er vlak achter, maar na een vijftal bochten moest ik steeds wachten op mijn voorgangers, die onwaarschijnlijk vroeg remden en traag de hoek omgingen. Je mocht elkaar bij het toerrijden niet inhalen, maar uiteindelijk heb ik dat dan toch maar wel gedaan. Die MuZ remt door zijn lage gewicht (waar ik alleen maar negatief aan bijdraag met m’n 108 kg!) zo goed en is zo lekker een bocht in te sturen, dat die zware kanonnen me in de weg leken te rijden! Aan mijn eigen tomeloze stuurkwaliteiten zal het wel niet helemaal gelegen hebben…

Aan het gas hangen

Op het rechte eind moest m’n beestje wel fors aan het gas gehangen worden en ik haalde in alle versnellingen door tot 7500 (op de Oostduitse toerenteller, hoor) om de groepsleider daar bij te houden, maar het ging elke keer nét hard genoeg om bij de volgende bocht weer aan te kunnen sluiten. Lustig brulde het Yamaha-motortje door zijn versnellingen heen. Gek eigenlijk, zo’n wedstrijdcircuit laat je verwachten, dat je overal op topsnelheid rondgaat en dat je veel te langzaam bent, maar dat is helemaal niet zo. Overal zijn bochten, en tussen die bochten kom je zelfs met een relatief trage MuZ niet aan je volle topsnelheid toe. Des te meer respect voor die echte wedstrijdmensen, die dat wel lukt, kennelijk door hun waanzinnige bochtensnelheden! Dáár beginnen we zelf toch maar niet aan!

Na vier ronden begon dé zondvloed van 2003 op ons hoofd neer te kletteren, zodat de meesten het na nog een halve ronde welletjes vonden en met een natgeregend kruis de pits indraaiden. Jammer, maar we hebben dus toch een paar ronden op een volledig droge baan kunnen rijden. Daarbij ben ik schuiner gegaan dan ooit tevoren op de openbare weg (in de hoop, dat waar een marshall niet omviel, ik dat ook wel niet zou doen). Een hele leerzame ervaring, die me veel extra vertrouwen in de MuZ heeft gegeven en inzicht in de grenzen van het weggedrag ervan.

Na anderhalf uur mocht ik opkomen voor een tweede sessie, die werd verreden op een natte baan, in licht regenweer. Nu ging de marshall er nog veel harder vandoor dan in de eerste sessie. Wat een haast toch, met ons beginners! Dit keer was ik als tweede in de rij gestart, achter een jongeman met een Honda 600 cc supersport. Ik had me vast voorgenomen de aanvoerder niet uit het zicht te laten verdwijnen. Daar kon ik wat van leren tenslotte. De supersportrijder heb ik uiteindelijk maar ingehaald, omdat ik voor hem bij elke bocht voortijdig in de remmen moest. Ik vond, dat het op zo’n natte rijbaan wel erg hard ging, maar die MuZ sportbandjes bleven maar plakken en de omzichtigheid, die ik in regenweer op de openbare weg normaal gesproken bewaar (vanwege opdoemende lantaarnpalen, vangrails, dieselolievlekken, gladde witte strepen) kon ik nu eens één keer laten varen. Dus de 660 roffelde er vrolijk en voluit op los door alle versnellingen heen, de baanleider bleef in het zicht en alleen een Ducati Mostro rijder kwam voorbij. Hij verremde zich een paar bochten verder en sloot weer achteraan.

Geen pk-pakhuis

Mensen, werkelijk fantastisch zo’n sessie. En wat ben ik trots op mijn kleine tweewielertje. Wie heeft er eigenlijk een PK-pakhuis nodig? Ach, tussen de snellere sterrijders zal het allemaal wel niet zo rooskleurig uitpakken voor een oudere heer met z’n eencilinder, maar toch… Is het niet iets voor ons SRX-, SZR- en MuZ-rijders, om met z’n allen naar zo’n soort dag te gaan?

Helemaal tevreden vertrok ik na afloop weer naar huis, via dezelfde route, door Drentse en Friese dreven, om weer thuis in Harlingen het fietsje onbekrast en ongeschonden in zijn hok te stallen. Mag ik volgende week weer?
 

3 mei 2003