De vierkante stoomboot

In juli en augustus 2017 maakte ik een reis door Europa. Vervoermiddel: een meer dan dertig jaar oude BMW K100, die ik voor duizend euro had kunnen overnemen. De vijfduizend kilometer lange tocht werd ten dele een confrontatie. Met mezelf, met de techniek, met het weer. Toch, de reis leverde vooral mooie, prachtige en vooral nieuwe ervaringen op. Ik schreef er een verslag van, dat ik heb gepubliceerd als e-book. Hier een voorproefje.

Hoe ouder we worden, hoe meer we worden geconfronteerd met de tijdelijkheid van het bestaan. Wie een relatie van meer dan veertig jaar achter de rug heeft, kan zich voorstellen dat het overlijden van je partner een ingrijpende gebeurtenis is. Niet alleen brengt een dergelijk verlies veel verdriet en verwarring met zich mee; het zet je leven op zijn kop en dwingt je tot het herijken van je zekerheden. Hoe dat uitwerkt in de praktijk vertel ik vanuit de eerste hand.

Alles was anders, ontdekte ik al snel, nadat begin 2017 mijn levensgezellin Inge overleed. In het ziekenhuis en nogal plotseling, tijdens een hartkatheterisatie. Na al die jaren samen hadden we met ons tweeën een systeem ontwikkeld. Het omschreef hoe we omgingen met voor- en tegenspoed, wat we leuk vonden en wat niet. Dit systeem was weg: ik voelde me ineens een geamputeerd echtpaar.
En zo ontstond de noodzaak om nieuwe grenspaaltjes te slaan, nieuwe bakens te plaatsen, nieuwe dingen te doen. “Je moet je leven herkalibreren”, zei iemand tegen me.

Dus heractiveerde ik het Groot Vaarbewijs, waarmee ik tot 2003 had gevaren in de historische zeilvaart. Daarmee vond ik in de aantrekkende post-crisiseconomie al snel deeltijdwerk als schipper op een veerpont, op salonboten in de Amsterdamse grachten en op grote één- en tweemastklippers. Dat is echter een ander verhaal.

Want één van de andere manieren om bezig te zijn met herkalibreren is het maken van reizen. En dat deed ik dan ook. Zoals elk jaar reed ik naar de Belgische stratencircuits van Chimay en Gedinne, om daar deel te nemen aan de klassieke motorraces. De prachtige camper waarmee Inge en ik half Europa hadden verkend deed ik weg. Voor het geld, maar vooral om de herinneringen. Om te reizen had ik een nieuw concept nodig. Net als bij het varen ging ik terug naar de oorsprong. Dus ik koos voor een motortocht door Europa, zoals we die heel vroeger samen maakten, voordat de kinderen kwamen. En die tocht zou ik maken door een werelddeel dat opnieuw zoekend is naar zijn rol in de wereld. Net zoals ik daarnaar zocht. Met een wat oudere motor, want ook ik ben niet jong meer.

En de reis zou ik maken zonder vooropgezette route of planning. Waarom? Omdat je juist op die manier het onverwachte opzoekt – en tegenkomt.

Oude vrienden

Zo zou ik vanuit Harlingen zuidwaarts vertrekken, met de oude BMW K100 uit 1986. De motor had voor een appel en een ei te koop gestaan in een hoekje van de werkplaats van mijn grote motorvriend Tajan. Vier jaar had de machine niet gedraaid. Starten wilde hij niet meer, dus de oude eigenaar had aan Tajan gevraagd om hem een beurtje te geven. Dat was alvast gedaan.
“Neem de motor maar vast mee”, had Tajan gezegd. “De eigenaar weet ervan.”

Natuurlijk bracht ik een bezoek aan de verkoper, met in mijn binnenzak duizend euro’s aan contanten. Jaap woonde in een prachtig grachtenpand aan de Harlinger Noorderhaven. Een echte motorliefhebber, zo bleek al snel.
“Deze BMW heb ik ooit overgenomen van een vriend”, zei Jaap. “Tajan heeft de motor weer lopend gemaakt, maar in de praktijk doe ik er niets mee. Dus dan kan ik hem beter wegdoen.”
In de garage achter het huis bevonden zich onder meer een BSA Goldstar uit de vroege jaren vijftig en een 400cc Horex. En beter nog, een set originele BMW-zijkoffers met BMW-binnentassen. Die gaf Jaap mee voor de K100.

Een oproep via de Facebookgroep leverde me al snel een tweedehandse topkoffer op en een complete, genuine BMW-tanktassenset. Een bijzonder betrokken en medewerkend clubje Facebookers, die mensen van de K100 en K75. Misschien vanwege het imago van dit type BMW: te koop voor een appel en een ei, maar in staat tot astronomische kilometrages. Sommigen hadden al meer dan 400.000 kilometers achter de wielen.
Aangevuld met een nieuwe accu, verse smeerolie en een gereviseerde achterremcilinder was de machine wat mij betreft rijklaar. Voorlopig einddoel: Albanië. Maar eerst langs oude vrienden, in Amsterdam, Breda, Maastricht en Essen in het Roergebied.

In Amsterdam had Eline me uitgenodigd voor de thee. Eline, ooit de buurvrouw van mijn ouders, had jarenlang gezorgd voor haar eigen inwonende oude moeder en hield tegelijkertijd een oogje op die van mij. Nadat de moeders allebei het tijdelijke voor het eeuwige hadden verwisseld had Eline eindelijk tijd voor zichzelf. Ze woonde nu samen met Rick, haar nieuwe vriend, was bezig met een verbouwing in haar flatje en nam mij daarom mee naar het grand café aan de Sloterplas. Mijn eerste maaltijd onderweg. We aten taartjes en spraken over toewijding en niet opgeven.

“Jij bent dapper en een doorzetter”, zei Eline. “Inge zou trots op je zijn. Het is goed, zoals je de draad weer oppakt en doorgaat op de ingeslagen weg. Ik bid voor jou, Inge en jouw dierbare ouders. Wat hebben we een intense vriendschap opgebouwd. De herinneringen alleen al zijn kostbaar en dierbaar!”

(Wordt vervolgd!)

Eline is hartelijk, open en gul. Ik at meer taartjes dan goed voor me was. (Foto’s: Gijs van Hesteren)

Het boek(je)

E-book:
www.amazon.nl/vierkante-stoomboot-Een-reisboek-ebook

Paperback (vreemd genoeg alleen verkrijgbaar via de Duitse Amazon):
www.amazon.de/dp/1726685039

10 reacties op “De vierkante stoomboot

  1. Dank voor jullie reacties, Henny, Pam, Jos, en anderen.
    Ik ben nog een beetje aan het twijfelen over de volgende stap. Ga ik de rest van het verhaal publiceren als e-book? Dan vergroot ik in eerste instantie het lezerspubliek en ook zal de uitgave misschien wat langer onder de aandacht blijven.
    Ik vrees echter dat een groot deel van de lezers zal afhaken. Men is gewend om digitale tekst gratis te lezen te krijgen.
    Of zal ik mijn weblog gebruiken als podium voor mijn verhaal. Dan zou ik het hoofdstuk voor hoofdstuk kunnen publiceren. Dat blog heeft helaas geen groot bereik en ik verdien er ook niks aan, wat het schrijven van een volgend boekje of boek niet zal vergemakkelijken. Ik ben er nog niet uit. Wordt vervolgd.

  2. Leuk verhaal Gijs, ik zou graag het vervolg lezen, al dan niet als E-book vorm. ik ben in 2013 alleen 4 weken op pad geweest met mijn Harley uit 1966.Ik heb er erg van genoten. Leuke mensen ontmoet. Volgend jaar wil ik weer een reis maken maar nu met mijn Roadking uit 2000.
    Groeten, Ries

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *