In december 2018, tijdens mijn uitstapje naar Phuket, Thailand hield ik aantekeningen bij. In afleveringen publiceer ik deze nu op mijn weblog. Dit is aflevering 10.

Brommen en zeilen in Phuket (10)

Na het ontbijt ga ik aan de wandel. De taxi komt pas om elf uur. De Food market is dicht. Dan maar de Eerste Thailand Biennale, namens het Ministerie van Cultuur in Bangkok georganiseerd door het Office of Contemporary Art and Culture (OCAC). Openluchtkunst langs de Pak Nam Krabi rivier, met als thema ‘Edge of the Wonderland’. De Thais zien de omgeving van Krabi en de stad zelf als een wonderbaarlijk land, met ‘majestueuze bergen, prachtige stranden, indrukwekkende kusten en honderden vruchtbare eilandjes’. Internationale kunst wil men bieden. Ik loop wat langs de waterkant, die inderdaad is voorzien van stalletjes en kunstwerken. De stalletjes zijn allemaal leeg en bij één van de kunstwerken die ik bezoek zit een bejaard vrouwtje, dat vast heel goed in het Thais kan uitleggen wat er mooi is aan het kunstwerk. Het is echter een taal die ik niet beheers. Wél mag ik door een soort telescoop kijken. Ik zie door de transparante kop van een roofvogel de scheve rotsformatie die het uitzicht over de rivier bepaalt. Vast en zeker heel mooi. De dame wil een selfie maken met mij en ik vind dat prima. Stom genoeg vergeet ik er een voor mijzelf te maken met mijn eigen camera.

Aan het eind van de ochtend stap ik in de ‘private taxi’ naar Phuket. Deze chauffeur rijdt gelukkig lang zo hard en wild niet. Hij is voorzichtig en geeft zelfs op regelmatige wijze gas, in tegenstelling tot gisteren, toen de chauffeur steeds wisselend wel en niet zijn voet op het gaspedaal zette. Zelfs mijn sterke maag werd daar af en toe een beetje wee van. Ik denk dat het de goede invloed is van zijn vriendin, die mee is. Ze maken er samen een dagje Phuket van, op mijn kosten. Ik tel mijn zegeningen. 

Boodschappen doen

Ik ben blij dat ik niet de speedboot heb genomen. Nu zie ik veel meer van het land buiten Phuket, wat een tamelijk grote stad is, maar landschappelijk of stedenbouwkundig verre van interessant. Een lange brug leidt over een zeearm van het vasteland naar Phuket. Dat is eigenlijk een eiland. Al het verkeer wordt geleid langs een politiepost. Uiteraard is het onze chauffeur die eruit gehaald wordt. Het enige dat hij gedaan heeft is lurken aan een flesje sinaasappelsap. De politieman

maakt er echter een show van om er aan te ruiken en van alles te beweren over de inhoud. Misschien wel alcohol! Mijn driver moet mee het kantoortje in.
Even later gaat ook zijn vriendin daar naar binnen. “Wie weet kan ik iets doen”, zegt ze met een bezorgd gezicht. Het helpt blijkbaar, want even later mogen we verder rijden. “Ik moest tweeduizend Bath betalen, en we moeten even een boodschap doen”, zegt de chauffeur. Een paar honderd meter verder stoppen we bij een supermarkt. Mijn gastheer haalt vier kratten bronwater en die gaat hij afgeven aan de politiemannen. Die nemen de goede gift onverstoorbaar in ontvangst en we zijn vrij om onze reis te vervolgen.
“Sorry, sorry, sir”, zegt mijn chauffeur. Ik denk er het mijne van. Daar gaat zijn winst.

“Ik moest tweeduizend Bath betalen, en we moeten even een boodschap doen”

Het is nog een hele tocht, dwars door Phuket. De taxichauffeur is er nog nooit geweest, dus ik moet hem de weg wijzen. Als doorgewinterd Phuket-scooteraar lukt dat me aardig. Aangekomen bij Makz blijkt dat daar alles weer op zijn pootjes terecht is gekomen. Zelfs de dief van de accu’s is intussen bekend. Via een vroegere werknemer weet Makz wie de dader is.
Er zijn nieuwe huurders voor één van de charterboten. Het zijn Amerikanen. Ze zijn net aangekomen op het vliegveld en gaan hun eerste nacht toch maar niet aan boord doorbrengen. “Er staat best wat wind vanuit zee en dan lig je daar onrustig voor anker”, had Makz hen uitgelegd. Hij regelt een nabijgelegen hotelkamer voor hen. Hotels genoeg daar in de omgeving.
’s Avonds gaan we eten in het Used Books Café. Uitbaatster Phim en haar zus draaien muziek van de Beatles en dat vind ik prettig. Het zijn allemaal covers, waarschijnlijk illegale. ‘Rocky Raccoon’, ‘Blackbird’, ‘Yellow Submarine’. De dames vinden mij allebei nogal leuk, laat ik mij vertellen. Dat ze nogal plakkerig doen heb ik al gemerkt, maar ik ben niet van plan om een Thaise vriendin mee naar huis te nemen.
We eten Mussel Man Cocos Chicken. Lekker. We zitten nog lang in het cafeetje. Morgen ga ik een kookcursus Thaise keuken volgen in het Used Books Café.

De Grote Boedha

De Amerikanen komen vanuit hun hotel op de koffie bij Makz. Aardige mensen. Ze zijn al vaker geweest en ze hebben er zin in. Makz gaat ze wegwijs maken aan boord.

Met de bromscooter rijd ik naar Patong Beach. Minstens één toeristische massa-attractie moet ik toch bezoeken? Ik ga nog een keer een poging doen om The Big Buddha te vinden. Nou ja, vinden, het ding is enorm en je ziet de Buddha over het hele eiland op de berg staan. Maar nu nog de weg ernaar toe.
Het is een flinke rit, enkele reis een kilometer of dertig. In het drukke verkeer van Phuket moet je daar meer dan een uur voor rekenen. Af en toe valt er een bui. Dan ga ik even schuilen voor koffie of lunch. Aan het strand van Patong eet ik een omelet met kipvulling. Het overdekte terras zit vol met hoofdzakelijk Russische toeristen. Daarna rijd ik naar de Grote Buddha, via wat aanvankelijk een achterbuurt lijkt, maar later een mooi weggetje met een heleboel haarspeldbochten. Bovenop speelt zich een waar reli-circus af. Heren mogen onbekommerd het terrein op in korte broek en T-shirt. De dames echter moeten zich bedekken. Ter plaatse kunnen zij daartoe sarongs aanschaffen. Een kleurig en vrolijk schouwspel, al die nieuwe sarongs.

Vorige bericht 

Volgende bericht