Moordende deining

Brommen en zeilen in Phuket (11)

In december 2018, tijdens mijn uitstapje naar Phuket, Thailand hield ik aantekeningen bij. In afleveringen publiceer ik deze nu op mijn weblog. Dit is aflevering 11.

Ondersteboven met de dinghy

Op weg naar de Suzukispecialist. Straatbeeld Phuket.
(Foto: Gijs van Hesteren)

Terug bij Makz heerst grote consternatie. De wind is onverhoeds naar zuid gedraaid en stevig aangetrokken. Er staat een moordende deining vanuit zee. De chartercats maken grote halen. Makz had zijn dinghy al te water, om de ankers te controleren. Nog maar net onderweg lagen hij en Tjeb al ondersteboven, met dinghy en buitenboordmotor en al. Twee verzopen hondjes over de vloer. Tjeb heeft een bloedende schaafwond aan haar pols en haar ribbenkast doet pijn. Een uur later draait de wind weer naar oost. De swell vanuit zee houdt niet lang aan en iedereen slaakt een zucht van verlichting. Makz moppert. “Geen enkele windwaarschuwing, ook niet van windguru.com!”

Ik maak Makz z’n roltas voor hem schoon. Vooral veel natte plukken tabak haal ik er uit. De schade valt mee. Het contante geld is droog gebleven. Het buitenboordmotortje is onder water geweest. Samen met Makz maak ik hem schoon. Olie aftappen en verversen, verbrandingskamer leegmaken en de carburateur schoonmaken. Met een nieuwe bougie loopt de Yamaha weer als vanouds.

Later die middag doe ik een paar boodschappen voor Makz. Bij de Suzuki buitenboordspecialist ga ik drie propellors halen en twee nieuwe carburateurs. Het is even zoeken, daar in Noord-Phuket. De mensen in een zaak met heel groot ‘Suzuki’ op de gevel weten absoluut niet waar ik het over heb, als ik Makz en zijn bestelling noem. Een paar honderd meter verderop, in een veel groter pand, maar met veel kleinere reclameletters, vind ik de uit Rusland afkomstige Wladimir. Dát is de man die ik moet hebben. Hij kent Makz goed en de onderdelen liggen al klaar. Voor maar 6.600 Bath krijg ik de spullen mee.

Bakkenist: gas erop!

Dit keer zit de geit Valentino in het zijspan. Soms ben ík de sigaar.
(Foto: Gijs van Hesteren)

De ritten als bakkenist in het zijspan zullen me nog lang bijblijven. Makz kent maar één stand van het gashendel en dat is helemaal open. Zo zwiert hij met de combinatie handig tussen auto’s en andere brommertjes door. Hij let wél goed op gelukkig – als er gevaar dreigt neemt hij gas terug en zelfs remt hij af en toe. Het stokoude Honda 125cc Supercubje kreunt en bromt, maar brengt ons overal. Helling op moet Makz af en toe terug naar de eerste versnelling. Dat gaat dan niet snel meer en achterop komende automobilisten naderen ons tot op een halve meter. Prettig, die bumpers in je ooghoek. De voorwiellagers kraken intussen vervaarlijk. Ik krijg een houten achterwerk van het uit betonijzer opgetrokken zijspanzitje, maar heb veel tijd om rond te kijken. Als je zelf rijdt kan dat niet, want het verkeer is hier een jungle. Je kunt je geen moment permitteren om je aandacht te laten verslappen. Dan doemt er ineens wel weer een brommer op die aan de verkeerde kant van de weg rijdt, of die je aan de verkeerde kant inhaalt, of als een pijl uit de boog ineens afslaat.

Niemand in het verkeer maakt zich overigens druk, niemand wordt kwaad, iedereen geeft elkaar de ruimte. Heel anders dan in Europa, laat staan Nederland. Als het niet linksom kan, dan rechtsom. “They drive life saving”, zegt Christian daarvan.
Op de terugweg – het is intussen al half zes – krijgt Makz trek. We stoppen bij een stalletje langs de weg waar hij vaker komt. We eten stukjes roti met mosselen en pepertjes, en koel bier. Om te betalen moet ik even geld ophalen aan de overkant. Overal staan hier geldautomaten, ATM’s. Thailand is voorloper volgens Makz: ze werden in Thailand al toegepast toen we in Europa nog om guldens in de rij stonden bij de bank en daarnaast een boekje met eurocheques meekregen.

Bij dít loket gaat het minder van een leien dakje. Het duurt een eeuwigheid bij de gesluierde dames die vóór mij bezig zijn en de mensen achter mij gaan zich ermee bemoeien. Als de moslima’s eenmaal klaar zijn gaan de mensen die na mij kwamen doodgemoedereerd zelf geld opnemen. Ik brom en kuch nadrukkelijk en zeg in het Engels dat ze voor hun beurt gaan. De meneer en mevrouw achter mij beamen het en de voordringers halen bakzeil. Zo moeilijk is het niet. Farangs hebben ook rechten. Ik toets mijn pincode in, het juiste bedrag en keurig in het Engels krijg ik de melding dat het geld er aan komt. Dat is gelukkig ook echt het geval.

Vorige bericht

Volgende bericht

2 reacties op “Moordende deining

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *